“Mannen wijzen me af om mijn kinderwens.”

"Ik ben een gescheiden vrouw van 40. Mijn partner heeft me jaren aan het lijntje gehouden wat mijn kinderwens betreft. Nu merk ik op de datingmarkt dat ik daar ook constant op afgewezen word. Dat voelt zo onrechtvaardig. Hoe vrouwen op hun leeftijd be- en veroordeeld worden, vind ik zo erg. Ik vind het ook jouw plicht om dit onder de aandacht te brengen en de mentaliteit hierover mee te wijzigen."

Rika Ponnet:

Ik voel in je vraag een enorme onmacht. Omdat je leven niet gelopen is zoals je hoopte. Omdat een levensgroot verlangen, het moederschap, niet ingevuld raakt. Omdat daten en afwijzing je telkens weer confronteren met al die dingen. Ik erken de grootte en omvang van je lijden, de pijn die de niet-invulling van de twee grootste menselijke levensthema's met zich meebrengt, de angst ook voor de permanente niet-invulling ervan: het kunnen delen van je leven met een partner, moeder worden. Het zijn thema's waarmee ik dagelijks werk en die het hardst botsen met de huidige maakbaarheidsgedachte van het leven.

Dat is de bron van je onrechtvaardigheidsgevoel: er alles voor overhebben om die dromen waar te maken en er toch niet in slagen, het contrast ook met al die anderen bij wie dat schijnbaar vanzelf ingevuld raakt. Ik snap dan ook goed dat jij zo afwijzend reageert op de denkbeelden van onze maatschappij, die zoals je terecht aangeeft, niet altijd even vrouwvriendelijk zijn. Mijn standpunt staat daar sowieso haaks op als het over partnerkeuze gaat: leeftijd is maar één facet binnen de totaalervaring die de andere is en durven gaan voor die totaalervaring is de strategie die het meest kans biedt op geluk in de liefde.

Wat je kinderwens betreft: die is gerechtvaardigd, die mag jij koesteren zolang jij wilt. Los van je leeftijd heeft ook een kinderwens, zoals een partnerwens, met overgave te maken en dat staat haaks op een dwingende, eisende behoefte. Overgave betekent immers: de weg op zijn best bewandelen zoals hij zich aanbiedt, omarmen wat er op die weg komt, aanvaarden dat er een kans is dat we vinden wat we vandaag denken nodig te hebben, maar dat dat ook niet het geval kan zijn. Het is maar door je angst om alleen te blijven, om geen moeder te worden, in de ogen te kijken, die trajecten te visualiseren en in te calculeren, dat overgave én gemoedsrust hun weg vinden. Ik wens het je van harte toe.