02 oktober 2019 Dagblad
Annie Geeraerts, de 93-jarige bomma uit ‘Familie’, was eigenlijk niet op zoek. En toch kwam ze de liefde tegen. Nu is ze twee jaar samen met haar nieuwe vriend, vertelde ze eerder deze week. “Ik heb weer vlinders gevoeld. Ik was me er niet van bewust dat dat nog kon.” Artikel van Silke Remmery voor Het Nieuwsblad
“Hoe het voelt? Dat is niet te vergelijken met vroeger. De verliefdheid is anders, maar daarom niet minder goed.” Annie Geeraerts (93), de actrice die bij televisiekijkers vooral bekend is als “de bomma” uit Familie, is opnieuw verliefd en daar kan ze “nu meer van genieten dan vroeger”, vertelt ze. Zeker van de vlinders. “Die zijn er nog, ja. Een zalig gevoel is dat. Ik was me er zelfs niet van bewust dat het nog kon.”
"Op die leeftijd moét niets meer. Het gaat enkel over ik en jij. Hoe gelukkig kunnen mensen zijn?" Rika PonnetZe zocht ook niet meer naar de liefde, in die twaalf jaar sinds de dood van haar man Rene. “Ik wist dat het gedaan was en dat ik alleen voort moest. Niet dat ik me eenzaam voelde, maar ik had mijn leven gehad.” Tot ze op de tram zat, richting Kinepolis. “Ik heb daar een abonnement op Opera in de cinema, net zoals Paul. Dus ontmoetten we elkaar een paar keer op de tram en zeiden we goeiedag. Tot hij vroeg of hij me beter mocht leren kennen, en zo groeide de vriendschap. En ja, hoe slaat zoiets over? Zoals vroeger, hé. Plots word je verliefd. Ik voelde een klik omdat we dezelfde interesses en gedachten hebben.”
Door de 88-jarige man loopt Annie nu weer met haar hoofd in de wolken. “Ik voel me nu anders dan een paar jaar geleden. Ik krijg nog aandacht, en een vrouw vindt die interesse toch aangenaam. Ik voel dat er iemand is die me aanvaardt en met wie ik nog kan praten.”
Dat is inderdaad niet vanzelfsprekend. Eerder uitzonderlijk zelfs, zegt relatiedeskundige Rika Ponnet. “Ten eerste omdat niet zoveel mensen negentig worden. Maar zelfs na tachtig jaar is een nieuwe relatie niet zo gangbaar. Vroeger werd je op die leeftijd als afgeschreven beschouwd. Gelukkig reageren we daar vandaag net heel positief op.”
Terecht ook, zegt Ponnet, want dat heeft impact op het welzijn. “Je lééft nog, in de volle betekenis van het woord. Met vlinders zoals bij een puber. Ons biologisch systeem blijft werken zolang we leven.” Al durft niet iedereen daaraan toe te geven. Op die leeftijd moeten we een hogere drempel over, die voor sommigen té hoog is. “Onbewust maken we de afweging: ben ik nog bereid om me te hechten? En is mijn draagkracht hoog genoeg als ik de liefde weer zou verliezen? Je bent weer kwetsbaarder.”
Maar wie ermee doorgaat, beleeft een relatie in de puurste vorm, zegt Ponnet. “Het gaat enkel nog over ik en jij. Niet meer over de carrière, de kinderen of het huis. Niets móét nog. Bovendien hebben we op die leeftijd een authenticiteit opgebouwd en spreken we behoeftes gemakkelijker uit. We zijn niet meer bezig met wat anderen van ons denken of hoe we eruitzien. Van verwachtingen trekken we ons minder aan. Dat is heel aandoenlijk. Hoe gelukkig kunnen mensen zijn?”
“Ik ben heel content dat het mij is overkomen”, zegt Annie. “Vroeger was dat taboe op mijn leeftijd, maar gelukkig is dat veranderd. Nu is het niet meer dan juist. Ik wens het nog veel mensen toe. Maar ga er niet per se naar op zoek, laat het komen zoals het komt in het leven. En als het komt, houd het dan met twee handen vast.”