Mijn man is erg afstandelijk. Hij heeft het altijd veel te druk met de krant lezen, mailtjes beantwoorden, thuiswerken. Aan gesprekken met mij lijkt hij geen behoefte te hebben, maar voor mij voelt het dan alsof de liefde opdroogt. We wonen samen - maar wat delen we nog?
Goed, over de kinderen hebben we het altijd wel, dan gooit hij alles aan de kant. Maar als het er over gaat wat ik nodig heb, of wat mij bezighoudt, dan luistert hij maar half.
We houden ook van heel verschillende dingen. Als we al iets samen doen, stelt hij voor naar de bioscoop te gaan, terwijl ik liever naar een museum ga. Naast elkaar naar een film kijken, is niet mijn idee van ‘iets samen doen". Hoe zouden we elkaar hier meer in kunnen vinden? Ik mis intimiteit en een gevoel van verbondenheid in onze relatie.
Advies Rika Ponnet:
Ik denk dat jouw verzuchting heel herkenbaar is voor veel mensen. Aan de ene kant in de relatie is er iemand die het gevoel heeft op een emotioneel dieet te staan, niet aan zijn of haar trekken te komen, een groot verlangen heeft naar meer intimiteit, verbondenheid mist. Aan de andere kant is er dan iemand die daar schijnbaar geen behoefte aan heeft, zich koud, afstandelijk gedraagt, intimiteit uit de weg lijkt te gaan.
In wezen gaat het over een behoefte om zichzelf te mogen zijn, een behoefte aan ruimte en autonomie. Die nood aan ruimte en eigenheid wordt in de relatie op een negatieve manier geïnstalleerd: door niet te praten, de ander uit de weg te gaan, je zin te doen, een ondoordringbare muur op te trekken.
Dat triggert bij jou ‘angst", om onvoldoende aan je trekken te komen, in de steek gelaten te worden, dat hij er niet voor je is. Door aan de angst uiting te geven, krijgt de ander het gevoel het ‘niet goed te doen", niet goed genoeg te zijn en kan er ook een onrust ontstaan, een angst om zichzelf te verliezen in deze relatie. Hij gaat daardoor mogelijks nog meer op de rem staan, gaat momenten van mogelijke intimiteit uit de weg, omdat ze hem onzeker maken.
Vluchten in allerlei activiteiten is dan een manier om die onrust tot bedaren te brengen. De redenen om zich niet verbonden te voelen, worden door koppels heel vaak gezocht in de zogenaamde verschillen die er zijn. Dat is niet zo. Verschillen zijn er immers altijd, ook bij koppels waar dat gevoel van verbondenheid zeker wel aanwezig is.
Het feit dat die verschillen niet gedragen worden binnen een relatie, heeft altijd te maken met het gebrek aan verbinding. Zoals Gottman ooit zei: relaties gaan niet ten onder door een te veel aan verschil, maar door een tekort aan verbinding. De sleutel om elkaar te vinden zit in eerste instantie in communicatie en ontschuldiging.
Beseffen van de ander dat hij zich niet terugtrekt om ons tekort te doen, maar vanuit een nood om zichzelf te zijn, beseffen dat de ander geen verbinding vraagt om ons onder druk te zetten of te domineren, maar vanuit een verlangen om bevestigd te worden, is daarbij essentieel. Beide verlangens zijn gerechtvaardigd en vanuit die visie bij elkaar bevragen wat het mogelijk maakt om beter tegemoet te komen aan die verlangens kan een stap in de goede richting zijn. Verder is uiting geven aan onze verlangens op een constructieve manier erg belangrijk.
De ander aangeven wat hij niet doet en wel zou moeten doen, is daarbij geen goede strategie. Aangeven wat je graag zou hebben, dat heel concreet vragen, werkt veel beter. Hou het vooral ‘praktisch". Aangeven dat je nood hebt aan meer verbinding, is een ‘vage" klacht waar de ander weinig mee kan. In een specifieke situatie vragen om een knuffel, een gesprek, daar kan de ander wel wat mee.
Wie meer verbinding wenst, vindt dat vaak moeilijk. Wie aanvalt en zegt wat niet goed is in de relatie, voelt zich immers sterker dan wie kwetsbaar uiting geeft aan een nood door te vragen. Toch is dit de sleutel die je zelf in de hand hebt en die er kan voor zorgen dat het voor je partner veilig genoeg aanvoelt om vanachter zijn muur te komen.