Spanning, trots, teleurstelling, geluk. Of het nu gaat om een prille flirt tussen bakvissen of de man van je dromen: die eerste grote liefde kruipt onder je vel. Negen lezeressen schreven een brief aan dat éne bijzondere lief. Artikel van Karolien Joniaux voor Libelle. Rika Ponnet geeft duiding bij de impact van een eerste liefde.
Sylvia (34): "Een jaar lang heb ik elke dag op je gewacht"
"Wie had vijftien jaar geleden kunnen vermoeden dat je me na al die jaren nog steeds slapeloze nachten zou bezorgen? In eerste instantie was je me niet eens opgevallen, daar in dat vakantiehotel in Spanje. Meer zelfs: op zich was je zelfs mijn type niet, maar toen je mij er die avond uit pikte tussen alle andere tieners en je me vroeg om mee te dansen, gebeurde er iets met mij. Blozen, hartkloppingen, vlinders tot en met. Ondanks de chemie die in de lucht hing, duurde het nog enkele dagen voor die allereerste kus viel. Alsof we allebei bang waren dat het de magie zou verbreken.
Natuurlijk besefte ik hoe dat gaat met vakantieliefdes. Weinigen blijven ook daarna overeind. Maar toen je kort na onze reis opeens voor mijn deur stond, wist ik het zeker: dit is de jongen van mijn dromen. Dit is voor écht.
Helaas tuimelde ik al heel snel van mijn roze wolk. Van de ene dag op de andere hoorde ik niets meer van jou. 'Heb geduld,' zeiden mijn vriendinnen, 'Hij laat nog wel iets van zich horen', maar diep vanbinnen wist ik al dat ik je nooit meer zou zien. Ik heb geprobeerd je terug te vinden, maar je oude telefoonnummer was een dood spoor. En in het pre-internettijdperk hield een zoektocht daar gewoon op. Niet weten wat er gebeurd was, vond ik verschrikkelijk. Ik sliep niet meer, zat constant met jou in mijn hoofd; in die mate zelfs dat ik mijn studies moest stopzetten. Concentreren, het lukte me gewoon niet meer. Een jaar lang heb ik elke dag op jouw telefoontje gewacht, maar ik wist dat ik beetje bij beetje mijn leven weer moest oppikken.
Je snapt, Jef, dat er een schok door me heen ging toen ik je een tijdje geleden terugvond op Facebook. Ik was intussen getrouwd, maar mijn relatie zat in een dip. Stiekem genoot ik van die hernieuwde kriebels. De aantrekkingskracht was er weer meteen. Toen je me vertelde dat je na onze laatste ontmoeting in de gevangenis bent beland, verklaarde dat veel. De afgelopen jaren had ik 101 scenario's in mijn hoofd gehaald, maar hier had ik niet aan gedacht. Geen wonder dat je nooit meer iets van je had laten horen. Je vroeg me om opnieuw voor je te kiezen, de draad weer op te pikken waar we hem jaren geleden hadden achtergelaten. En ook: mijn man en kind achter te laten voor jou. En: eerlijk, Jef? Ik heb getwijfeld. Al die jaren heb je me nooit echt losgelaten. Ontelbare keren heb ik gedacht 'wat als'. Mijn hart wilt niets liever dan met jou in het diepe springen, maar mijn verstand weet hoe pijnlijk dat kan zijn. Ik ben inmiddels getrouwd, Jef, en mijn man ziet me echt graag. Hoe kan ik alles wat ik liefheb op het spel zetten voor iemand die ik eigenlijk niet eens ken? Ook al heb ik er jaren op gehoopt, toch lijkt het me best om ons contact te verbreken. Meer dan een mooie herinnering heeft het nooit mogen zijn."
Chris (56): "Wat ben ik blij dat je me dumpte voor die ander"
"Eigenlijk moet ik je dankbaar zijn, al heb ik het lange tijd anders gezien. Dat je me zonder woorden dumpte voor een ander, heeft er bij mij behoorlijk ingehakt. Ik was nog maar vijftien, een bakvis, en jij mijn prins op het witte paard. Mijn verdriet leek onoverbrugbaar. Toen toch.
Een paar jaar geleden werd ik nieuwsgierig. Ik ben intussen gelukkig getrouwd, maar wou wel eens weten wat er geworden was van die prins. Leve Facebook. Blijkbaar was je getrouwd met het meisje waarvoor je me had laten zitten. En later weer gescheiden. Ook in je tweede huwelijk leek je niet erg gelukkig. Ik scrolde door je profiel en klikte hier en daar op wat foto's en... mijn God, wat ben ik blij dat ik niet aan jou ben blijven plakken. Alsof je bent blijven steken in je puberteit. Ik ga er niet om liegen: de tranen die ik als tiener om je heb gehuild, waren echt, maar wat ben ik blij met mijn eigen man aan mijn zij!"
Diane (53): "Niemand gaf onze relatie een kans"
"Herinner je het je nog? De vliegclub van mijn vader? Ik was zeventien en wachtte beneden terwijl hij luchtdopen deed. Opeens stapte jij op me af: acht jaar ouder, een echte man. Of ik met jou wou meevliegen, vroeg je me. Ik geloof dat ik rechtstreeks naar de zevende hemel vloog. Al van de eerste minuut voelde ik dat het goed zat tussen ons, maar daar dacht de rest van de wereld anders over. Zo'n groot leeftijdsverschil! En ik een Vlaming, jij een Brusselaar, dat ging toch niet? Toen ik zwanger bleek en we 'moesten' trouwen, was het hek helemaal van de dam. Onze relatie was gedoemd om te mislukken, het was enkel een kwestie van tijd.
Intussen zijn we 34 jaar later en van de koppels rondom ons is iedereen uit elkaar. Maar jij en ik, Philippe, zijn nog steeds een goed geoliede machine. Nog steeds verschillend, maar net dat maakt ons leven zo boeiend en fris. Ik ben nog even verliefd als die dag op de vliegclub in Grimbergen. Ondanks alle vooroordelen."
Jessy (40): "Bij haar voelde ik pas wat echte liefde was"
"Dat ik pas op mijn 38ste ontdekte hoe echte liefde voelt, heb ik aan jou te danken, Joke. Ik kan niet zeggen dat ik het bij mijn man slecht heb gehad - anders hou je dat geen achttien jaar vol. We konden urenlang praten, superhard lachen, maar op lichamelijk vlak kwam ik altijd iets tekort. Ik dacht dat het aan mij lag, wist zelf niet waar het schoentje wrong, maar toen ik jou leerde kennen, viel alles als een puzzel in elkaar. Alsof ik thuis kwam en eindelijk ontdekte wie ik was. In die ene kus met jou zat alles vervat: twijfel, liefde, onzekerheid, geluk. Plots was ik weer vijftien, met een buik vol vlinders. Dat het bij ons niet is blijven duren, zie ik als één van de grillen van het leven. Some things are never meant to be. Maar dankzij ons avontuur is er veel veranderd. Intussen kent iedereen de 'echte' Jessy en ik blijf me erover verbazen hoe open en begripvol iedereen reageert. Een jaar geleden heb ik een lieve vrouw leren kennen met wie ik sinds kort samenwoon. Zij is mijn Yin, ik ben haar Yang. Zij de kalmte zelf, ik de chaoot. Ik besef nog elke dag hoe bijzonder het is een relatie te hebben waarin ik me goed in mijn vel voel - op élk vlak. Het is een heel nieuw leven, eentje waarvoor jij de deur hebt opengezet."
Sofie (30): "Bij mij is dat vlammetje nooit helemaal gedoofd"
"We waren te jong, denk ik, en ik wéét dat het geen zin heeft om te blijven hangen in 'wat als'. Maar toch dwalen mijn gedachten nog regelmatig naar jou af. Vooral sinds onze paden elkaar weer kruisten toen ik me inschreef voor een cursus ambulancier. Zodra ik je zag, ging er een schokgolf door me heen. Zo straf dat we allebei dezelfde richting zijn uitgegaan. Nu volgen we elkaars leven vanop een afstandje: via Facebook zie ik dat je gelukkig bent met je gezin. En toch vraag ik me af wat er was gebeurd, als we elkaar eerder weer tegen het lijf waren gelopen. Want van mijn kant is dat vlammetje nooit helemaal gedoofd."
Els (29): "Ook al scheidden onze wegen, die ene avond vergeet ik nooit"
"Al in de kleuterklas waren we twee handen op één buik. Samen lachen, samen spelen. Aan iedereen die het horen wilde, vertelde je dat je later met mij zou trouwen en elke keer gloeide ik van trots. In het middelbaar scheidden onze wegen en pas op mijn achttiende zag ik je terug. Ik was net een paar maanden in Frankrijk gaan werken en kort na mijn terugkomst was er toevallig een fuifje in het dorp; de perfecte gelegenheid om al mijn vrienden terug te zien. Net op het moment dat ik naar huis wou gaan, kwam jij opeens binnen en onmiddellijk sloeg die vonk weer over. We praatten, uren aan een stuk. Voor de mensen rondom ons hadden we geen oog. Na afloop stond je erop me naar huis te brengen. Ik achterop jouw fiets. Een gezellige, maar lange rit die aan mijn voordeur eindigde met de zachtste kus. Ik was een laatbloeier, had nog nooit gekust, en dat het nu gebeurde met mijn grote jeugdliefde, maakte het dubbel bijzonder.
De volgende dag probeerde ik je nog te sms'en, maar een antwoord heb ik nooit gehad. Ook al scheidden onze wegen opnieuw, die ene avond, die vergeet ik nooit."
Lizy (38): "Waarom heb ik jou toch laten gaan?"
"Na al die jaren denk ik nog steeds met spijt aan jou terug. Hoe dom ben ik geweest om je te laten gaan? Je bent alles wat ik zoek in een man: intelligent, lief, knap... Je droeg me op handen en ook tussen de lakens sprongen de vonken ervan af. Het was de perfecte relatie, alleen op het verkeerde moment. Jij wou niets liever dan settelen en kindjes krijgen. Mij schrikte dat af. Dus werd onze relatie een spelletje: aantrekken, afstoten, steeds opnieuw. Je had gelijk dat je er op een dag een punt achter zette. Dat ik zo met je voeten bleef rammelen, verdiende je niet.
Herinner je je nog dat we elkaar een paar jaar geleden opnieuw tegen het lijf liepen? Wat je me toen toevertrouwde, is nooit meer uit mijn gedachten gegaan: je nieuwe relatie heeft nooit dat intense gevoel tussen ons geëvenaard, maar je huidige vriendin maakt je wel gelukkig. Zij gaf je twee schatjes van kinderen en samen wonen jullie in een tof huis. Eerlijk? Dat steekt. Ik zou geld willen geven voor zo'n mooi gezin. Maar mijn huidige vriend wil niet samenwonen en kinderen zijn al helemaal geen optie. Dat leven dat jij nu leidt, had ik ook kunnen hebben. En ik kan alleen mezelf verwijten voor dat gemis."
Marina (54): "Ik had nooit gedacht dat ik deze liefde zou terugvinden"
"Ik zie het nog zo voor me: onze gestolen momentjes vlak voor de school begon. We waren allebei veertien en hopeloos verliefd. Elke ochtend fietsten we een blokje om, om toch maar langer bij elkaar te kunnen zijn. En elke keer stopten we aan dezelfde voorgevel tot het vrouwtje dat er woonde haar rolluik omhoog deed en we wisten dat het tijd was om de schoolpoort binnen te gaan. Nog snel een kus, jij naar de jongensschool, ik naar de meisjesschool. Meer dan een jaar was dit ons vaste ritueel. Hoe of waarom er een einde aan kwam, herinner ik me niet eens meer. Hoe gaat dat als je jong bent? Liefde komt en liefde gaat.
Om eerlijk te zijn heb ik tot mijn vijftigste niet meer gek veel aan je gedacht. Ik had mijn eigen leven: trouwde en kreeg kinderen. Maar kort na mijn scheiding kruiste je ineens mijn pad. Toeval of niet? Wie zal het zeggen. Maar de kriebels in mijn buik leken nooit weg te zijn geweest. Ik heb even getwijfeld. Mijn verstand was door de levenservaring wat voorzichtiger geworden, mijn hart nog even impulsief als veertig jaar ervoor. En wat ben ik blij dat ik naar het meisje in mij heb geluisterd. De liefde die ik nu voel, had ik nooit meer voor mogelijk gehouden.
Ik heb geen spijt van mijn levensloop. Dat we elkaar al die jaren uit het oog zijn verloren, heeft het lot voor ons beslist. Maar ik geniet nu van elk moment: de kleine en de grote. Dat ik begin mei met jou in het huwelijksbootje mocht stappen was de kers op de taart. Want dit ís het, Luk. Tot de dood ons scheidt."
Lot (34): "Ik wou dat we er nog één keer over konden praten - als volwassenen onder elkaar"
"Hoewel we nooit hebben gekust, zal ik jou altijd zien als mijn eerste liefde. Dat eerste jaar in de middelbare school was óns jaar. Maandenlang cirkelden we om elkaar heen en iedereen wist: Joos en Lot zijn twee handen op één buik. Ik genoot van de aandacht. Als meisje uit een boerendorp wist ik niet wat me overkwam. In de brieven die we naar elkaar schreven, is er massa's inkt gevloeid. Je was echt verliefd op me, daar twijfel ik niet aan. Ik zag het in de manier waarop je naar me keek, hoe je nerveus begon te stamelen als het wat serieuzer werd. Na die eerste zomervakantie dacht ik dat er eindelijk schot in de zaak kwam, maar plots, van de ene dag op de andere keerde je je schip. Ineens was daar die stoere Joos. Tussen al zijn vrienden, die niet meer omkeek naar dat meisje uit dat andere dorp.
Ik kan nauwelijks uitleggen wat die ommekeer met mij heeft gedaan. Ik voelde me verward en bedrogen: waren die lieve woorden dan ineens niets meer waard? Ik probeerde nog antwoorden te krijgen, maar mijn brieven bleven onbeantwoord en op de speelplaats liep je met een boog om me heen. Door jou voelde ik me het wanhopige naïeve dorpskind en ik haatte je daar om. Maar hoe stoer je ook deed, iets in mij zei dat het maar bluf was. Dat je niet wou onderdoen voor je vrienden en zelf beschaamd was om die plotse ommekeer. Want sinds die ene dag heb je me nooit meer in de ogen durven kijken, niet toen en niet de vijf daaropvolgende schooljaren dat onze paden elkaar bleven kruisen.
Intussen zijn we allebei volwassen, jij bent jouw weg gegaan en ik de mijne en daar heb ik geen problemen mee. Geen onverwerkte trauma's hier of onoverbrugbare wrok; ik ben blij met het leven dat ik heb. En toch... Toch hoop ik dat we elkaar op een dag nog eens tegenkomen. Dat we kunnen lachen en herinneringen ophalen aan dat ene bijzondere jaar. Zomaar. Als volwassenen onder elkaar. En dat je me 18 jaar na datum toch nog kunt vertellen wat er toen is gebeurd. Al was het maar omdat elk jong meisje antwoorden verdient."
3 redenen waarom die eerste liefde zo blijft hangen
1. Die eerste erkenning van jou als vrouw
Relatietherapeute Rika Ponnet: "In je puberteit komen vaak pijnlijke onbeantwoorde liefdes voor met veel onzekerheden tot gevolg. Die eerste echte relatie en de intieme verbondenheid die daarbij hoort, heeft dan ook een enorme impact op je identiteit: voor het eerst erkent iemand jou als man of als vrouw. Een mijlpaal in de richting van het volwassen leven."
2. De onbeantwoorde vragen
Rika Ponnet: "Veel tienerverliefdheden worden abrupt afgebroken: de afstand naar je vakantielief is onoverbrugbaar omdat je nog geen rijbewijs hebt, een plotselinge verhuizing strooit roet in het eten of je ouders stellen hun veto omdat ze vinden dat studies voorgaan. Omdat de breuk geen eigen keuze is, blijft het gevoel van de gemiste kans sluimeren: 'Wat als hij nu toch de ware was?' "
3. De nostalgie naar de jeugdjaren
Rika Ponnet: "Bij de meeste mensen hangt er rond de tienerjaren een zweem van nostalgie: de wereld lag nog voor je open. Op pakweg je veertigste heb je al meerdere ontgoochelingen gekend en sommige dromen zelfs netjes opgeborgen. Je hebt ook keuzes gemaakt waar je achteraf misschien niet zo gelukkig mee bent. Als je dan denkt aan je jeugdliefde, gaat dat automatisch gepaard met dat onbezorgde gevoel van je jeugdjaren, waardoor alles net een tikkeltje wordt geïdealiseerd."
De lokroep van Facebook
Je hebt het waarschijnlijk zelf al eens gedaan: die naam van die ene ingetikt op Facebook. Jeugdliefdes terugvinden is nog nooit zo gemakkelijk geweest. Relatietherapeute Rika Ponnet vertelt: "Veel mensen belanden uit nieuwsgierigheid op de profielpagina van hun jeugdliefde en daar is niks mis mee: zo'n Facebookbezoek is een mooie aanleiding om je herinneringen opnieuw te beleven. Dagdromen doen we allemaal wel eens, dus waarom zouden we de nieuwe media daar niet voor mogen gebruiken? Ik merk ook dat de meesten er op een gezonde manier mee omgaan. 'Vroeger is vroeger en nu is nu.' Facebook houdt jezelf wat dat betreft een spiegel voor en houdt je met de voeten op de grond: door te zien dat die knapperd intussen ook rimpels heeft gekregen, besef je dat je zelf ook niet meer dat frisse meisje bent van toen."
Die eerste liefde...
Een boost of een deuk in je zelfvertrouwen?
Relatietherapeute Rika Ponnet: "Ook al had die eerste relatie geen happy end, als de liefde wederzijds was en met respect voor elkaar, kijken veel mensen er met een warm gevoel op terug. Omdat die eerste misser je het vertrouwen gaf om nieuwe relaties aan te gaan en duidelijk maakte wat je wel of niet in een relatie zoekt. Maar helaas verloopt het niet altijd zo netjes. Bij meisjes die door hun eerste liefde werden bedrogen of belachelijk gemaakt, heeft dat een enorme impact op hun identiteit. Niet alleen hun zelfvertrouwen krijgt een enorme knauw, maar ook hun vertrouwen in het andere geslacht. In mijn praktijk zie ik dat veel vrouwen daardoor worstelen met bindings- en verlatingsangst: ze focussen zich jarenlang op andere dingen: hun studies, vrienden,... Een nieuwe relatie wordt op de lange baan geschoven uit angst voor een nieuwe afwijzing."