Kan een wiskundige formule meten of twee mensen bij elkaar passen?
Ik had een vrij lang interview met de redacteur maar er bleven slechts een aantal quotes over waardoor in de reportage een verkeerde indruk tot stand kwam. Nu lijkt het immers alsof ik helemaal geloof in zo een systemen, terwijl niets minder waar is.
Uiteraard kan je het gedrag van mensen aan de hand van hun kijk- en keuzegedrag deels voorspellen. Het is een intussen ingeburgerde marketingstrategie bij sites als Zalando, maar pakweg ook bij een grootdistributeur als Colruyt. Je kijk/keuze/koopgedrag helpt hen om gerichter reclame te maken, om in te schatten welke producten bij jou in de smaak vallen. Voorbeeld: je vond een bepaalde jurk mooi op een koopsite, je bekeek een paar jurken, de site vergelijkt je smaak met die van vergelijkbare 'anderen' en doet je een aantal mogelijke suggesties.
In het kader van dating, het kiezen van een mogelijke levenspartner, zitten de dingen uiteraard wat minder eenvoudig in elkaar. Zo kan je een vrij goede inschatting maken van een paar laarzen op basis van een foto, bij een mogelijke partner is dat toch een heel ander verhaal.
Bovendien hangen je selectiemogelijkheden heel sterk af van de grootte van je database en de motivatie van de mensen die er deel van uit maken. Laat daar nu toch het schoentje wringen bij elk initiatief in online datingland. 'What you see' is niet 'what you get'. Zo zitten er tussen de profielen op heel wat sites tal van mensen die helemaal geen relatie willen, geen zin hebben om af te spreken, zelfs geen initiatief nemen om online tot contact te nemen. Alle beheerders van zo een sites weten dit en zwijgen daarom over hun aantal effectief betalende en dus gemotiveerde leden.
Koppen ging uiteindelijk zijn licht opsteken bij Twoo, een intussen welbekend onlinedatingsysteem dat van tijd tot tijd uitpakt met 'straffe cijfers'. Ook nu was het moeilijk onderscheid te maken tussen 'informatie' en 'verkoopspraatje'. Twoo leek als het ware het warm water uitgevonden te hebben: daten aan de hand van algoritmes, daar haalden ze prachtige resultaten mee en als voorbeeld werd er direct en geslaagd koppeltje uit de hoed getoverd. Het verhaal wilde dat het stel elkaar in een pizzarestaurant was tegengekomen en visueel naar elkaar toegezogen werd, maar er van een contact geen sprake was. Groot was de verwondering van de jongeman in kwestie toen hij 's avonds bij het bekijken van zijn Twoo-account datzelfde meisje voorgesteld kreeg. Ze spreken af met een Hollywoodresultaat als gevolg. Geen toeval hoor, degelijk matchingwerk van Twoo... Het leek een verhaal uit een sprookje...Een medewerker-informaticus kreeg dan de kans om het selectiesysteem aan de hand van algoritmes uit te leggen. Als uitgangsvraag werd bijvoorbeeld genomen 'hoe sta je tegenover overspel?'. Je antwoord daarop als kandidaat bepaalde mee aan wie je voorgesteld werd, wat meer was dan het klassieke koppelen aan de hand van overeenkomsten. Ik verstond de onderliggende matchinghypothese niet, hoe mooi de wiskundeles er ook uitzag. Wat speelt volgens hen dan allemaal mee bij partnerkeuze? Het bleef een raadsel.
Om de reportage wat extra body te geven werd er samen met drie singles langs gegaan bij een Nederlandse datingcoach. Drie zoekende singles en hun onlineprofiel werden door haar onder handen genomen. Eentje van hen schreef in haar voorstelling dat mannen die geen vaste relatie wilden, zich best onthielden. Kon niet volgens de datingcoach. Je moet jezelf immers voorstellen aan de hand van positieve boodschappen. Tja, van een open deur intrappen gesproken. Maar ook: wat baat het je voorstellingstekstje op je onlineprofiel positief te verwoorden als er achter dat tekstje een ontgoochelde, gekwetste vrouw zit die uiteraard van bij het eerste contact haar angst om opnieuw gekwetst te worden niet meester is.
Conclusie: een reportage over daten die al zo vaak gemaakt werd en die verstoken bleef van elke kritische vraag of neiging naar diepgang. Een absoluut gemiste kans.
Koppen: De formule van de liefde from Duet Relatiebemiddeling on Vimeo.