13 maart 2019 Column
Ik, een vrouw van 54, heb twee dochters van 25 en 27 die allebei single zijn. Ze hadden al relaties, maar die bleken nooit een goede keuze. Ik merk dat mijn dochters kritisch zijn, de lat ligt hoog. Ik zeg hen vaak dat het met iedereen wat is en dat ze op die manier nooit iemand zullen vinden. Ik maak me veel zorgen over hun toekomst. Alleen is immers maar alleen, en wat als ze graag kinderen willen ? Is het eigen aan deze tijd? Hoe kan ik hen hierbij helpen? Want ik denk dat ze eigenlijk wel een partner willen.
Rika Ponnet:
Ouders willen het beste voor hun kinderen. Zo ook jij. Je wilt graag dat je dochters gelukkige volwassenen zijn en in jouw beeld daarvan staat een relatie met kinderen centraal. Meer nog: ik denk dat het voor jou ondenkbaar is, een leven zonder partner en kinderen. Daarom adviseer je hen vandaag niet te kieskeurig te zijn, een keuze te maken om de onzekerheid van het ‘nog niet gekozen hebben" opgelost te zien.
Vraag is of die onzekerheid, die angst voor een nog niet ingevulde toekomst, de hunne is of die van jou. Vaak merk ik, als ouders zich zorgen maken over de relatie(s) van hun kinderen of de afwezigheid ervan, het toch vaak gaat over hun eigen angsten op relationeel vlak. Je kind dat single is, triggert jou dan in je angst voor alleen-zijn. Naar alle waarschijnlijkheid kun je je moeilijk een voorstelling maken van een leven zonder partner, het soort leven dat je dochters nu leiden en dat inderdaad vaker voorkomt dan in vorige generaties.
Voor jou stond een goed leven mogelijk gelijk aan dat verhaal van een partner en kinderen, voor veel jonge mensen vandaag ligt die puzzel toch een stuk complexer. Er zijn meer keuzeopties, die men vaak ook een tijdje ‘aanziet" en probeert. Adviezen als ‘leg de lat wat minder hoog" zullen hen zeker niet stimuleren richting een keuze, integendeel. Het zal hen net nog bewuster maken van het feit dat kiezen een verliesoefening is, wat hun angst om verkeerd te kiezen aanwakkert en zo uitstelgedrag meebrengt.
Probeer vooral vertrouwen te hebben in je dochters, in hun vermogen om voor zichzelf een goed leven uit te bouwen, met of zonder partner, met of zonder kinderen. Je helpt hen het meest door je eigen angsten onder ogen te zien en ze te dragen, door hen te bevestigen in hun relationele competentie waardoor zij voor zichzelf altijd opnieuw de beste keuzes zullen maken.