15 maart 2019 Magazine
De romantische liefde kreeg het de voorbije jaren hard te verduren. Opeens waren we ervan overtuigd dat we de Ware niet meer zouden vinden tijdens dinertjes bij kaarslicht, maar wel op basis van rationele berekeningen, koele checklists en betrouwbare algoritmes. Programma"s als ‘Blind getrouwd" bewezen het toch helemaal? Niet volgens relatie-experte Rika Ponnet. Met haar nieuwe boek ‘Alleen met jou: de terugkeer van de romantische liefde" leidt ze ons weg van het hoofd en terug naar het hart. ‘Ik weet zeker dat Alain de Botton ook geen lijst heeft ingevuld om te kijken of hij en zijn vrouw wel bij elkaar passen." Artikel van Hanne Van Tendeloo voor Humo
We spreken af met Ponnet bij Duet Relatiebemiddeling, het kantoor dat ze runt samen met haar man Mark Boeykens. Terwijl we praten, toont ze ons een geboortekaartje dat op haar bureau ligt. ‘Van een stel dat wíj bij elkaar hebben gebracht," zegt ze trots, waarop ze voorleest: ‘Dank je voor de bijna perfecte match." Tegenwoordig spreken we wel vaker over de liefde in termen van ‘het is een match" of ‘het is geen match". Die term hebben we te danken aan ‘Blind getrouwd", waar nu al drie seizoenen lang naar hartenlust singles gematcht worden op basis van rationele checklists.
Rika Ponnet «Eén van de redenen waarom ik ‘Alleen met jou' schreef, is dat men de voorbije jaren is gaan pleiten voor de rationele liefde. Alain de Botton doet dat, Dirk De Wachter ook een beetje. Dirk bedoelt het goed, maar soms komt zijn boodschap over als: mik maar wat lager. Ik noem het de zesjescultuur in de liefde: waarom streven naar een tien als een zes voldoende is? Daar ben ik het absoluut niet mee eens.»
HUMO Waarom niet? Toen De Botton en De Wachter met die boodschap kwamen, hoorde je sommigen een zucht van opluchting slaken: al dat streven naar de Ware en de Perfecte Relatie bezorgde hun alleen maar kopzorgen en hartzeer.
Ponnet «Ja, maar dan gaan we voorbij aan de essentie: mensen dóén dat niet, de liefde rationeel bekijken. We worden niet verliefd met ons hoofd. Ik weet zeker dat ook Alain de Botton geen lijst heeft ingevuld om te kijken of hij en zijn vrouw wel bij elkaar passen. Rationaliteit zat daar vast voor niks tussen.
»Ik begrijp het pleidooi voor de ratio wel. Het komt voort uit de gedachte: als we niet willen lijden in de liefde, moeten we de lat wat lager leggen. Zeker bij Alain de Botton vind je dat terug: als we een duurzame relatie willen, moeten we ons vooral niet te veel aantrekken van het romantische model, maar moet er harmonie zijn. We moeten niet te erg verschillen van onze partner, we kunnen beter dezelfde achtergrond en ambities hebben. Alleen: dat gaat compleet voorbij aan wat liefde is.»
HUMO Daar zeg je het: wat is liefde dan wél?
Ponnet «Verbondenheid. Echte, gevoelde connectie. Ik zie tegenwoordig heel veel koppels scheiden die op papier, als je hen lijstjes laat invullen, perfect bij elkaar passen. En toch werkt het niet. Waarom? Omdat die mensen zich eenzaam voelen in hun relatie, omdat ze elkaar totaal niet aanvoelen en niet tot verbondenheid komen. In het Westen stappen we niet meer in een relatie om economische redenen, we willen nu dat de ander ons emotioneel erkent. Is die connectie er niet meer, dan vinden we dat een gegronde reden om eruit te stappen. Onze verwachtingen laten zakken zal ons niet gelukkiger maken in onze relaties.
»We beginnen niet aan een relatie om ze lang te laten duren. We beginnen eraan omdat we hopen dat ze ons gelukkig zal maken. En ja, natuurlijk hopen we dan dat het lang mag duren. Er wordt vandaag nog altijd heel moraliserend over echtscheidingen gesproken. Scheiden is misschien geen taboe meer, maar op de één of andere manier toch weer wél. Als iemand 50 jaar getrouwd is, wordt hij in de bloemetjes gezet. Maar van iemand die drie achtereenvolgende relaties heeft gehad, met misschien méér gelukkige jaren dan in die 50 jaar huwelijk, vinden we dat hij maar een hobbelig relatieparcours achter de rug heeft. Omdat er zo negatief over gesproken wordt, ervaren mensen die uit een relatie stappen dat nog altijd als falen. Bedenk dan dat iets meer dan een derde van de gehuwden vandaag uit elkaar gaan. Bij koppels die samenwonen zonder te trouwen, is dat zelfs de helft. Héél veel mensen kiezen er vandaag dus voor om niet een leven lang bij elkaar te blijven, en wat doen wij? We problematiseren dat nog altijd. Dat vind ik heel fout.»
Minuut tongzoenen
Ponnet «Als mensen ervoor kiezen om uit een relatie te stappen, is dat nooit omdat ze niet hard genoeg hun best hebben gedaan, of omdat het gras groener is aan de overkant. Dat klinkt alsof koppels te snel uit elkaar gaan, dat ze hun best niet meer doen, dat ze niks meer voor de ander overhebben. Dat is absoluut niet zo. Vroeger gingen we minder snel uit elkaar, maar de relaties van toen waren geen spat beter dan die van nu. Integendeel, ik ben ervan overtuigd dat méér mensen zich vandaag gelukkig voelen in hun relatie. Dat blijkt ook uit het onderzoek ‘Scheiding in Vlaanderen": wie het meest tevreden zijn over hun leven, zijn de gescheiden mensen met een nieuwe partner. Een geweldige eyeopener vond ik dat. Als ik dat aanhaal tijdens een lezing, sta ik altijd versteld van de emotionele reacties. Eén vrouw kwam me achteraf zelfs omhelzen: ‘Dank je wel om te zeggen dat ik ambitieus mag zijn in de liefde, dat ik niet voor niets bij mijn partner ben weggegaan." Voor haar was dat een hart onder de riem.
»Nieuwsberichten over scheidingen gaan altijd maar over de nefaste impact op kinderen. Niet dat ik die onderschat, maar door altijd weer op diezelfde problemen te hameren, zadel je mensen met schuldgevoelens op. Dat heeft dan weer een negatieve invloed op hoe ze omgaan met hun kinderen. Ik probeer de relatiekeuzes van mensen altijd te waarderen, hoe ingewikkeld die ook zijn. Elk verhaal is anders. Wie ben ik om te zeggen dat iemand niet goed bezig is? Meer dan eens gaan mensen hier buiten op wolkjes: ‘Jij hebt me geleerd dat ik mezelf geen loser hoef te vinden omdat ik al vijf jaar als minnares mijn weg probeer te vinden in de liefde." Vijf jaar lang heeft die vrouw dan al van haar omgeving mogen horen dat ze die man uit haar hoofd moet zetten, dat ze de foute keuze maakt.»
HUMO Terwijl jij zegt: een foute keuze bestaat niet.
Ponnet «Nee, want een keuze maak je altijd vanuit je diepste hechtingsbehoeften.»
HUMO Over hechting en de verschillende hechtingsstijlen had je het ook in je boek ‘Blijf bij mij", dat maar liefst 40.000 keer over de toonbank ging.
Ponnet «‘Alleen met jou" is er gekomen door het grote succes van ‘Blijf bij mij". Voor alle duidelijkheid: de theorie over hechtingsstijlen komt van de Britse psychiater John Bowlby, ik zit daar voor niks tussen. Maar sinds ‘Blijf bij mij" krijgt hij eindelijk de erkenning die hij verdient. Voor veel mensen was het een openbaring. Maar ik merkte ook dat ze de hechtingstheorie vaak te eng gingen interpreteren. Mensen zijn er nu eenmaal tuk op om een complexe realiteit te reduceren tot iets wat past in eenvoudige vakjes.
»In ‘Alleen met jou" breng ik het verhaal emotioneler en warmer. Analyses van therapeuten die de hechtingstheorie negeren, vind ik vaak erg oppervlakkig. Verbondenheid in je relatie krijg je alleen maar door hechting, dat krijg je echt niet door elke dag één minuut lang te tongzoenen met je partner. Therapeuten die op dat gedragsniveau blijven steken, hebben niet gesnapt waar het écht over gaat.»
Avontuurtje
HUMO In je boek klaag je aan dat het nogal bon ton is om negatief te doen over de liefde.
Ponnet «Elk jaar met Valentijnsdag bellen journalisten me om het over de liefde te hebben. Allemaal gaan ze die dag op zoek naar een originele invalshoek. Vorig jaar was het één en al kommer en kwel: ‘Is de liefde niet onmogelijk geworden? En al die relatiebreuken! Al dat overspel!" Ik had er helemaal genoeg van. Geen enkele journalist belde me om te zeggen: ‘Tof hè, zo"n dag van de liefde!"
»Tegenwoordig doen we cynisch over veel dingen, dus ook over de liefde. Maar wie heeft ooit beslist dat een zonsondergang klef is? Ik was stomverbaasd toen ik onlangs hoorde wat de best verkopende literatuur is: stationsromans. Die gaan nog altijd vlot over de toonbank en worden vooral gekocht door hoogopgeleide vrouwen. Er is onderzoek gedaan naar de populairste verhaallijnen. Dat blijken avontuurtjes met een rijke sjeik, met een Griek of met een Italiaan te zijn. En wat vinden de lezeressen het méést romantisch? Hand in hand wandelen op het strand. Tegenwoordig bestempelen we dat als het summum van klefheid, maar mensen verlangen daar kennelijk nog altijd naar.»
HUMO Eigenlijk willen we allemaal de romantische liefde?
Ponnet «Ja, maar we hebben ze herleid tot een Disney-versie. In de 19de eeuw ging de romantische liefde niet alleen over de vervulling en intensiteit van de liefde, maar ook over de pijn, het onvermogen en het lijden die ermee gepaard gingen. Vandaag herleiden we ze tot: we ontmoeten elkaar, het licht floept aan, en we blijven samen tot de dood. Dat is het niet. De romantische liefde in haar totaliteit is wat ons het sterkst in vervoering brengt, wat ons het gevoel geeft écht te leven.
»Wij, mensen, functioneren vanuit een tekort. Toen ik het manuscript naar mijn uitgever stuurde, schreef ik erbij: ‘Een simpele samenvatting? We groeien allemaal op met ouders die ons tekortdoen - niemand heeft perfecte ouders. Als volwassenen proberen we die tekorten te helen met de liefde." Daarom verbinden we ons, daarom worden we telkens opnieuw verliefd. Als we allemaal perfecte ouders hadden, zouden we ons niet hoeven te verbinden: dan zouden we ons perfect voelen in ons eentje.»
HUMO Vanuit de tekorten uit onze kindertijd kiezen we later onze partners?
Ponnet «En die keuze leert ons veel over onze diepste hechtingsbehoeften, over ons allerdiepste verlangen dat we heel graag vervuld willen zien, omdat het de ultieme erkenning is van wie we zijn. Soms ontmoeten we iemand van wie we denken dat hij of zij dat verlangen voor ons kan invullen, en dan stellen we ons volledig open voor die ander.»
HUMO Dat we de ander kiezen vanuit onze diepste hechtingsbehoeften, bepaalt ook welke conflicten later zullen opdoemen in onze relatie.
Ponnet «Precies. De pijn en het lijden in de liefde zijn te wijten aan de onafgewerkte dingen uit ons verleden die we meedragen. Die dingen zijn een motor in het verliefd worden, en zullen dus ook een rol spelen in hoe onze relatie eruit zal zien. Veel therapeuten kijken naar het moment waarop de relatie fout is beginnen te gaan, maar eigenlijk zitten de problemen er al van bij het begin ingebakken.»
HUMO Moeten we dan gaan graven in het verleden van onze partner?
Ponnet «Eigenlijk begint het met: durf ik naar mijn éígen geschiedenis te kijken?»
HUMO Doen we dat niet?
Ponnet «Nee. Vaak blijven we hangen in feiten: ‘Mijn ouders stuurden me vanaf mijn vijfde elke zomer drie maanden naar een vakantiekolonie." Terwijl we zouden moeten nadenken over: ‘Wat heeft dat met mij gedaan? Hoe voelde ik me daarbij?" Dat is niet simpel, en soms lukt het zelfs helemaal niet. Sommigen hebben hun diepste hechtingsbehoeften in een betonnen sarcofaag zitten, waar niemand ooit bij zal kunnen. Dat gaat over een minderheid van de mensen, maar onderschat hun aantal niet.»
Lijst met eisen
HUMO Als diepe hechtingsbehoeften onze drijfveer zijn, dan heeft verliefd worden niets te maken met rationaliteit. Moeten we weer leren vertrouwen op ons buikgevoel?
Ponnet «Mensen vragen me soms: ‘Mag ik mijn buikgevoel wel vertrouwen? Ik maak altijd de verkeerde keuzes in relaties." Maar je keuze heeft altijd te maken met waar jij op dat moment in je leven staat, wat jij emotioneel kunt en durft toe te laten. In die zin is geen enkele relatie ooit een foute keuze. Oké, misschien heeft ze maar vijf jaar geduurd. Maar als ik wat doorvraag, moeten ze altijd toegeven dat ze er toch iets uit hebben geleerd. Elke relatie doet je groeien.
»Ik sprak pas nog een heel mooie vrouw, die vroeger nog als model heeft gewerkt. Toen ze jong was, had ze een hele lijst met eisen waaraan haar partner moest voldoen: hij moest groot zijn, en de mooiste man in het gezelschap. Maar haar relaties met zulke mannen maakten haar diep ongelukkig. Dat komt omdat haar eisen niks te maken hadden met haar diepste hechtingsbehoeften, maar alles met haar angsten: ‘Als ik die knappe, succesvolle man aan de haak kan slaan, moet ik zelf wel fantastisch zijn." Een tijd later blijkt zo"n relatie dan een lege huls. Na de zoveelste ongelukkige relatie was die vrouw een man tegengekomen die helemaal niet voldeed aan haar eisenpakket. Fysiek vond ze hem zelfs niks voor haar, maar hun eerste gesprek leek vanzelf te gaan en ze hielden contact. Een week later wenste hij haar een gelukkige verjaardag - iets wat haar vorige partners altijd vergaten. Na een paar weken moest ze toegeven: ‘Ik heb mij nog nooit zo verbonden gevoeld met iemand als met hem."»
HUMO Die man raakte haar wél in haar diepste hechtingsbehoeften?
Ponnet «Ja, en opeens deed het er niet meer toe dat hij geen 1 meter 85 was en donker haar had. Hoe hij bij haar overkwam en wat hij met haar deed, was voldoende.»
HUMO In die zin moeten we de lat wél lager leggen: we moeten afstappen van onze eisen waaraan de ander moet voldoen.
Ponnet «Absoluut. Al dat gerationaliseer staat onze ontvankelijkheid vreselijk in de weg. We gaan achter een muur zitten en laten de ander niet toe. We redeneren: ‘Als hij of zij aan die twintig punten voldoet, zal ik zeker een connectie met hem of haar hebben en zal ik gelukkig zijn." Maar zo werkt het niet. De eerste connectie is altijd een gevoel. Het is durven af te spreken met iemand, de ander ervaren en toelaten. En als mensen dat eenmaal doen, merken ze snel hoe verfrissend het is.»
HUMO Is de boodschap dan dat we ons over de gebreken van de ander heen moeten zetten?
Ponnet «Zolang je denkt in termen van gebreken, benader je de ander vanuit je hoofd, en ben je dus helemaal niet bezig vanuit je diepste hechtingsbehoeften. Als je écht een romantische klik wilt, is overgave de enige manier: zet je poort open en smijt je.
»Dat zie je ook bij mensen in een relatie: zitten ze in een goeie relatie, dan is hun poort gesloten. Word je verliefd op een ander, dan is dat altijd omdat er een behoefte niet wordt ingevuld. Als in je relatie het merendeel van je behoeften wordt ingevuld, als je je stevig verbonden voelt met je partner, dan is je poort dicht. Iemand kan jou nog altijd wel aantrekkelijk vinden, maar die zal vaak niet eens iets ondernemen, omdat hij of zij voelt dat je er niet voor openstaat.»
De nieuwe pastoors
HUMO Volgens de pleitbezorgers van rationeel daten zorgen lijstjes ervoor dat je niet voor verrassingen komt te staan als straks de eerste verliefdheid wegebt. Je moet niet wachten tot je zes maanden samen bent om het te hebben over een eventuele kinderwens, zeggen ze. Toch ook een beetje waar?
Ponnet «Alsof je op je eerste date beslist of je samen kinderen zult hebben. Nee, toch?
»Als ik iemand een mogelijke date voorstel, hoor ik soms: ‘Gaat hij skiën? Oei, dan zal het niks worden, want ik hou niet van koude vakanties." Waar sláát dat op? We lijken alleen nog maar bezig te zijn met onze eigen verwachtingen: ‘Dit wil ik en jij moet zorgen dat je daaraan voldoet. Zo niet, dan ga ik me niet kwetsbaar opstellen." Sorry, zo werkt het niet. De ander zal moeten merken dat je hem graag ziet omwille van wie hij is. Dat je bereid bent met jullie verschillen om te gaan, en dat je liefde onvoorwaardelijk is. Zit er verlies op de compromissen die je dan sluit? Altijd. Maar als je blijft steken in je eigen verwachtingen en eisen, dan blijf je alleen. Ik zie ze en masse, de vrouwen van in de 30 met hun lijstjes in de aanslag. Ze zijn vooral heel erg alleen.»
HUMO Online dating werkt ons gebrek aan ontvankelijkheid extra in de hand.
Ponnet «Ik ben absoluut niet tegen online dating: sommigen maken er goed gebruik van. Maar mensen die al de neiging hebben om te daten met hun lijstje erbij, worden daarin nog versterkt door apps als Tinder. Ze verdoen er hun tijd mee en laten veel kansen liggen.
»Online dating heeft ons véél kritischer gemaakt. Je kunt het je niet voorstellen op basis waarvan we mensen tegenwoordig afwijzen. Dan hoor ik dingen als: ‘Op zijn profiel las ik dat hij een reis naar Thailand heeft gemaakt. Een single die naar Thailand gaat? Zo"n man wil ik niet." Het is een complexe en harde wereld geworden.»
HUMO Bij Duet koppelen jullie mensen toch ook op basis van lijsten?
Ponnet «Eigenlijk niet. Uiteraard houden we rekening met een aantal zaken, maar altijd vanuit de wetenschap dat de klik niet op dat niveau zal gebeuren. Het zijn slechts randvoorwaarden. Iedereen die bij ons komt, krijgt een vragenlijst. Die heeft inderdaad veel weg van een checklist, maar ik kijk vooral naar de manier waarop mensen die invullen. Sommige mensen vullen onder elke vraag in dat ze dat eigenlijk niet zo belangrijk vinden. Dan weet ik: zijn of haar ontvankelijkheid is best groot. Bij anderen lijken de antwoorden op een heel programma. Of dan noemen ze vijf bekende mensen op wie hun ideale partner moet lijken - Bartel Van Riet en Tom Waes zijn wat dat betreft populair. Ik moet dan zien te achterhalen: ‘Wat doet zo"n Tom Waes met jou? Op welke manier spreekt hij je aan?" Zo ontrafel ik hun diepere behoeften: ‘Ik heb iemand nodig naar wie ik kan opkijken, omdat ik mezelf nietig en klein voel." Dan raak ik aan de kern.»
HUMO In je boek vertel je over je eigen hechting, aan de hand van een anekdote: als 6-jarig meisje ging je twee weken op vakantie naar Italië. Je had vreselijke heimwee, maar huilde alleen "s nachts in je bedje, als niemand het zag.
Ponnet «Thuis ben ik opgegroeid met het idee dat je vooral je kwetsbaarheid niet mag tonen. Als ik huilde, troostte mijn moeder me wel, maar daarna ging het al snel van: ‘Komaan, daarvoor gaan we toch niet huilen?" Ik kreeg vooral aandacht en bevestiging wanneer ik flink was en autonoom gedrag vertoonde. Vind ik dat een tekort? Zeker, maar ik verwijt mijn ouders niets. Het blijft alleen iets waarmee ik als volwassene aan de slag moet.»
HUMO Dat gedrag neem je nu mee in je relaties.
Ponnet «Ik zal me altijd comfortabeler voelen in de rol van luisterend oor en verzorger. Plus: ik kom moeilijk met mijn eigen behoeften en kwetsbaarheden naar buiten, wat de ander dan weer een slecht gevoel geeft. Hij heeft dan het gevoel klein en kwetsbaar te zijn, omdat ik me zogezegd alleen maar sterk houd. Daarover gaan dan de conflicten.»
HUMO Zitten je eigen hechtingsbehoeften je als therapeut nooit in de weg?
Ponnet «Elke relatie-expert moet zich 100 procent bewust zijn van zijn eigen hechtingsbehoeften. Anders kun je niet werken. Als ik een koppel begeleid, merk ik automatisch dat ik voor bepaald relatiegedrag meer sympathie heb. Daar moet ik transparant over zijn.»
HUMO Er is tegenwoordig een overvloed aan relatietherapeuten en -experts.
Ponnet «En die vertrekken allemaal vanuit hun eigen verhaal. Wat Alain de Botton vertelt over het huwelijk, zegt ons iets over de man zelf: hij heeft naar alle waarschijnlijkheid een huwelijk waarin de lat wat lager ligt, waarin hij zich tevreden stelt met ‘goed genoeg". Prima: dat is zijn keuze. Maar we mogen er niet van uitgaan dat iedereen die keuze kan of wil maken. Leren leven met gewonigheid werkt voor hem en voor een aantal mensen, maar niet voor iedereen. Sommigen worden daar diep ongelukkig van.
»Relatietherapeuten en -experts zijn een beetje de nieuwe pastoors geworden: ze overstelpen mensen met adviezen, waar die erg vatbaar voor zijn. Tegenwoordig is het al narcisme wat de klok slaat. Dan hoor ik mensen verkondigen: ‘Mijn ex is een narcist. Ik heb het gegoogeld: acht van de tien kenmerken kloppen." Oké, misschien heeft hij naar jouw gevoel egoïstisch gedrag vertoond, maar laten we eens kijken naar wat de dynamiek was in jullie relatie. Hetzelfde met autisme, de vorige hype: ‘Ik denk dat mijn man wat autistisch is." Nee, hij vertoont gewoon vermijdend gedrag. Autisme is een ernstige ontwikkelingsstoornis. Laat ons alsjeblieft niet alle relatiegedrag daartoe herleiden. Vooral vrouwen kunnen daar een crack in zijn.»
De seksuele component
HUMO We hebben het nog niet gehad over seks. Hoe past dat in de romantische liefde?
Ponnet «Grappig dat je daarover begint. Toen ik mijn manuscript net had ingeleverd, dacht ik: ‘Ik heb te weinig over seks geschreven." (lacht) Zo zal er altijd wel iets zijn. Maar seks is helemaal verweven met die romantische liefde. Het feit dat die ander jou heel mooi vindt en met je wil vrijen, is de ultieme bevestiging, dé erkenning dat je mag zijn wie je bent.»
HUMO Kun je een romantische klik ervaren met iemand, met wie het vervolgens tussen de lakens toch geen feest blijkt te zijn?
Ponnet «Die twee vallen altijd samen. Ik ken een vrouw die ervan overtuigd was dat ze nooit een romantische klik zou ervaren met een man die kleiner is dan zij: ‘Alleen een grote man kan mij een geborgen gevoel geven." Zulke gedachten zitten hier (tikt tegen haar hoofd). Je zit jezelf er vooral heel hard van te overtuigen, en zo wordt het een self-fulfilling prophecy. Er zijn veel manieren waarop een man je een geborgen gevoel kan geven. Dat heeft die vrouw ook ervaren: de man met wie ze nu samen is, is niet de man met wie ze ooit verwacht had samen te zijn, maar hij ondersteunt haar enorm en weet haar altijd tot rust te brengen. Omdat ze die geborgenheid bij hem ervaart, kan ze zich ook zonder problemen seksueel aan hem overgeven.
»Pas op: je kunt je ook geborgen voelen bij iemand voor wie je géén romantische liefde voelt, maar wel een diepe vriendschap. Dat moeten we ook leren: we moeten niet al onze eieren bij die ene partner leggen, maar zoeken naar een bredere invulling voor onze intimiteit en verwachtingen. In een vriendschap zit die seksuele component niet, maar je kunt je daarin wel heel geborgen en veilig voelen.»
HUMO Ik blijf de hele tijd denken aan ‘Blind getrouwd": zijn de geslaagde koppels uit dat programma dan toevalstreffers?
Ponnet «‘Blind getrouwd" is het beste bewijs dat mijn stelling klopt. Hoe groot is je overgave, je ontvankelijkheid, als je bereid bent om met iemand te trouwen die je nog nooit hebt gezien? Gi-gan-tisch. Het gematch van die experts heeft daar niets mee te maken.
»Met ‘Vind je lief" heb ik ook mensen gematcht op basis van inhoud, maar ik ben altijd blijven herhalen: die inhoud zal nooit de essentie zijn. Dat zie je ook in ‘Blind getrouwd": bij alle koppels die getrouwd zijn gebleven, vullen de partners elkaars hechtingsbehoeften in. Kijk naar Stijn en Nuria uit het eerste seizoen.»
HUMO Van hen werd nochtans gezegd dat ze geen instant romantische klik hadden.
Ponnet «En toch: toen ze vlak na hun trouw naast elkaar op dat bankje zaten, zag je al dat ze elkaars stress aan het reguleren waren. Heel mooi om te zien. Dát is connectie. Nuria vond hem misschien niet zo aantrekkelijk, maar ze liet hem toe en zo kwamen ze tot verbondenheid. Een heel ander verhaal zag je bij Mike en Marjolein in het laatste seizoen: het leek meteen te klikken, vooral omdat zij zo enthousiast deed. Maar haar overdreven enthousiasme had alles te maken met angst - ze wilde heel graag dat het experiment zou slagen - en niets met een gevoelde connectie.
»Het erge is dat het programma veel singles op het verkeerde been heeft gezet. Onderschat niet hoeveel mensen, hoogopgeleid en intelligent, me nu komen vragen om hen op basis van een checklist aan een partner te helpen. Geloof je nu echt dat je bij iemand de liefde zult vinden omdat hij op de SP.A heeft gestemd? Nee, met lijstjes heeft liefde niks te maken. Ik hoop dat, na het lezen van mijn boek, wat meer mensen hun checklist laten vallen. Dat ze achter hun muur vandaan komen en, als ze op de trein worden aangesproken door iemand die hun op het eerste gezicht niks lijkt, toch voor zichzelf de mantra herhalen: ‘Komaan, stel je open!"»
Rika Ponnet ‘Alleen met jou: de terugkeer van de romantische liefde", Lannoo