24 februari 2019 Column
Lies (33) en Bertrand (50) zijn 10 jaar samen en hebben een zoontje van 7. Bertrand heeft uit een vorig huwelijk 2 grotere kinderen, die hij slechts sporadisch ziet. Lies heeft recent ontdekt dat Bertrand iets gehad heeft met iemand op het werk. Hierover zijn er veel conflicten. Column Libelle
Lies
Ik leerde Bertrand kennen tijdens mijn stage als kok. Hij runde toen al drie succesvolle restaurants. Ik was van bij het eerste contact diep onder de indruk van zijn kennis en kunde en werd naar gelang de stage vorderde, ook echt verliefd op hem. Bertrand was toen nog gehuwd, maar die relatie liep al langere tijd slecht. We zijn een passionele verhouding begonnen en ook snel gaan samenwonen. De eerste drie jaar, voor Kamiel geboren is, heb ik keihard gewerkt in een sterrenrestaurant. Ik behaalde ondertussen ook mijn diploma om les te geven. Nadat Kamiel er was, merkte ik dat de onregelmatige uren bij ons twee echt niet haalbaar zijn. Ik wou Kamiel niet de hele tijd bij zijn grootouders of een oppas achterlaten en heb toen radicaal beslist om uit de horeca te stappen en voltijds les te gaan geven. Vandaag is dat evenwicht goed. Bertrand is uiteraard verder gegaan met zijn zaken, wat niet altijd makkelijk is. Als ik werk is hij vaak vrij en omgekeerd en dat brengt toch regelmatig spanningen met zich mee. Ik vind ook dat hij werkverslaafd is. We hebben het ondertussen goed, maar hij blijft werken alsof we elke euro twee keer moeten omdraaien. Hij heeft het dan altijd over zijn verantwoordelijkheid naar zijn andere kinderen toe, ons kind en hij iedereen daarin gelijk wil behandelen en om die reden ook zeker reserves moet hebben, dat het in de horeca heel snel kan keren, van heel succesvol naar niets...Ik merk ook dat hij de laatste jaren minder goed in zijn vel zit, veel drinkt om zich te ontspannen en ook zichzelf minder goed verzorgt. Hij zegt ook vaak dat ik hem wel in de steek zal laten, hem waarschijnlijk een oude man vindt, er zoveel jongere mannen duidelijk interesse in mij hebben. Hij zegt vaak dat hij niet goed genoeg voor mij is, hij het gevoel heeft dat hij op termijn zal moeten afhaken, hij mij niet waard is. Ik vind dat heel pijnlijk, alsof ik uit medelijden met hem samen ben en ik vind dat ook alles behalve aantrekkelijk. Zoals ik vroeger naar hem opkeek, dat doe ik nu niet meer. Met de jaren heb ik ook gemerkt dat Bertrand moeilijk beslissingen kan nemen. Ik kijk al langere tijd uit naar een huis om te kopen, maar altijd weer is er iets dat hem tegenhoudt. Ik heb hem gevraagd zelf dan met een voorstel te komen, maar daar komt niets van. Ik wil dat ook samen kopen, maar ook daarmee heeft hij het op en de een of andere manier moeilijk. Ik word er stilaan doodmoe van en zie het allemaal niet meer. Toen ik dan nog ontdekte dat hij een jaar geleden op het werk een flirt heeft gehad met een stagiaire was ook mijn vertrouwen heel erg geschonden. Hij zegt wel de hele tijd dat het niets voorstelde, zij er vooral op aangestuurd had, het een periode van zwakte is geweest, ik de vrouw van zijn leven ben, maar dat verandert uiteraard niets aan de feiten.
Bertrand
Ik was net 40 geworden toen ik Lies leerde kennen. Ik had drie bloeiende zaken, werkte 90 uur per week, was gehuwd en had twee kinderen, woonde in een kast van een huis. Naar buiten toe leek alles om te perfecter, maar ik was ongelukkig, voelde me leeg en vaak erg eenzaam. Mijn vrouw en ik leidden een leven los van elkaar: zij hield zich vooral bezig met de kinderen, ging veel stappen met vriendinnen en zat meer op de tennisclub dan thuis. Van een echt huwelijksleven was er nauwelijks sprake. Mijn kinderen groeiden vooral op bij mijn ouders. Toen Lies als stagiaire mijn restaurant binnenwandelde, wist ik direct dat ik verloren was. Ze zag er niet alleen geweldig uit, ze straalde ook een maturiteit en rust uit, een soort van zelfverzekerdheid, die me helemaal van de kaart bracht. Die eerste indruk bleek ook te kloppen, merkte ik de daaropvolgende weken. Lies leerde niet alleen bijzonder snel, ze wist ook van aanpakken, had flair. Geen wonder dat ze heel snel na haar stage werk vond in een toprestaurant. Ik durfde haar aanvankelijk niet goed benaderen: ik schaamde me. Een getrouwde man van 40 en zij een meisje van amper 22, wat haalde ik in mijn hoofd. Maar zij verleidde me uiteindelijk, op een avond, toen ze nableef om op te ruimen, wij bleven praten en zij me uiteindelijk kuste bij het afscheid en ook gebleven is. Sindsdien zijn we geen dag meer zonder elkaar geweest. Ik durf echt zeggen dat zij de vrouw van mijn leven is, en nu ze twijfelt aan mij, aan onze relatie, ik dat meer dan ooit besef, er alles ook wil aan doen om ons huwelijk alsnog te doen slagen. Ik heb de afgelopen jaren domme dingen gedaan: uitgaven waarvan ze niet weet, goedbedoelde contacten met mijn ex die ik niet deelde thuis en dan natuurlijk dat gedoe met die stagiaire. Ik snap tot op vandaag niet hoe dat is kunnen gebeuren. Eigenlijk wou ik het niet echt, maar waarschijnlijk de vermoeidheid, zij die heel assertief het voortouw nam en ik die ook de keren erna niet de kracht had om neen te zeggen, terwijl ik dat wel wou. Het is me meer overkomen als ik erop terugkijk. Dat Lies het uiteindelijk zelf moest ontdekken is nog het meest beschamende. Die domme berichtjes in mijn smartphone die ik gewoon op de salontafel had laten liggen. Misschien wou ik wel dat het uitkwam, met een schone lei beginnen. Ik besef dat ik Lies niet waard ben, dat zij eigenlijk een andere, betere man verdient. Ik denk dat ze die ook zo kan krijgen. Als ik er aan denk dat ik haar kwijt zou zijn, begin ik echt te hyperventileren. Ik wil er alles aan dat ze zou blijven. Het is de reden waarom ik zo hard werk trouwens. Als ik haar geen goed leven kan bieden, waarom zou ze nog bij mij blijven, een ouder wordende man?
Hoe het verder ging
De gesprekken met Lies en Bertrand verlopen van bij aanvang in een heel emotionele sfeer, waarbij vooral Bertrand uitgebreid zijn zelftwijfel en onzekerheid ventileert. Hij bewierookt Lies als de vrouw van zijn leven die hij niet verdient, iets waarbij zij schijnbaar onbewogen blijft. Als ik dit opmerk, zegt ze dit gewoon te zijn. ‘Aanvankelijk zag ik het als een compliment, sinds zijn affaire voelt het anders. Als hij zegt mij niet waard te zijn, gaat het niet over mij, maar over hem. Hij is op dat moment aan het hengelen naar bevestiging, zekerheid. Graag zien is voor mij iets anders." Bertrand reageert emotioneel. ‘Dit komt zo koud over, is zo hard. Dat breekt telkens mijn hart. Ik zie haar graag, zij is de vrouw van mijn leven, ook al verdien ik haar niet, maar hoe kan ik haar daarvan overtuigen?", zegt hij op een wanhopige manier. Lies reageert dat ze dit niet aantrekkelijk vindt, zoals hij zichzelf naar beneden haalt, het haar eerder wegduwt dan aantrekt, alsof ze onder haar waarde met iemand samen is. Als ik suggereer dat mensen soms liever hun doemscenario, de andere verliezen, waarmaken dan verder te gaan met de onzekerheid in een relatie, knikt Bertrand. ‘Zo was het zeker niet altijd. Dit is vooral zo sinds de affaire," zegt Lies. Die blijkt nooit echt besproken te zijn geweest, omdat Bertrand het hele verhaal minimaliseert en afdoet als iets wat hij niet gewild heeft, hem overkomen is. Ik geef aan dat daaruit de boodschap spreekt dat het nog kan voorvallen. Dat om iets te kunnen vergeven, er een erkenning moet zijn van wat gebeurd is en wat dit met de andere gedaan heeft. ‘Het lijkt soms alsof Bertrand het slachtoffer is en ik hem iets aandoe omdat ik hem nu niet zomaar toelaat!" We gaan er op door en Bertrand heeft het over stress, maar ook over zijn onzekerheden over het leeftijdsverschil tussen hem en Lies. ‘Ik lig daarvan soms letterlijk wakker. Het lijkt de ultieme droom voor veel mannen, zo een veel jongere vrouw en aanvankelijk voelde het ook zo, maar vandaag, nu ik mezelf zie verouderen en zij nog zo jong is, maakt het mij onvoorstelbaar onzeker. Die affaire gaf me even het gevoel dat ik het nog helemaal heb en kan." Door te erkennen dat wat hij deed, ook zijn beslissing was en Lies toch verder geëngageerd mee blijft komen naar de sessies, groeit zijn vertrouwen, waardoor hij meer en meer in staat is om te erkennen wat zijn affaire aangericht heeft en daar ook zijn verantwoordelijkheid in op te nemen. Zo begint hij in een van de sessies te wenen en drukt hij op een doorleefde manier zijn spijt uit aan Lies. Dat betekent een ommekeer en zorgt ervoor dat Lies zich opnieuw meer en meer openstelt. Het geeft Bertrand ook het zelfvertrouwen om niet langer in de slachtofferrol te blijven zitten, maar zichzelf opnieuw te zien als een gelijkwaardige, geschikte levenspartner voor Lies. Ze willen het van daaruit opnieuw zelf verder proberen.