24 september 2019 Column
Alexandra (35) en Jeroen (45) zijn 12 jaar samen en hebben een zoon en een dochter. Alexandra heeft aangekondigd dat ze een tijdje alleen wil wonen, Jeroen verzet zich hier tegen en gaat ervan uit dat ze eigenlijk wil scheiden. Column voor Libelle
Ik leerde Jeroen kennen op een evenement van het bedrijf waarvoor hij toen werkte. Ik begeleidde er de gasten, hij was verkoopmanager en bezig aan een steile carrière. Hij blaakte van zelfvertrouwen, ik was een naïef meisje dat pas van school kwam. Ik keek naar hem op, bewonderde zijn vlotheid en zelfvertrouwen. Het zegt veel over alles wat ik toen niet bij mezelf terug vond. Ik moet hem alleszins opgevallen zijn, want hij kreeg op de een of andere manier mijn gegevens te pakken en nodigde me uit voor een etentje, heel chique. Ik trok vrij snel bij hem in, het voelde allemaal goed aan. Voor mij ging er een wereld open. Jeroen komt uit een heel ander milieu dan ik. Samengevat: geld is nooit een onderwerp geweest bij hem thuis, bij ons thuis was het altijd een issue. Door Jeroen leidde ik het leven waarvan ik altijd droomde. Hij legde me ook niets op, alles mocht niets moest, hij zou wel voor alles zorgen. Ik ben toch blijven werken, omwille van de superfijne collega’s, maar ook omdat mijn moeder altijd zei, zorg dat je niet volledig afhankelijk bent van iemand. Ik denk dat Jeroen zich altijd wat schaamde over mijn job, kassierster is nu niet direct een beroep om mee uit te pakken. Drie jaar geleden stierf mijn schoonvader en dat heeft in de familie van Jeroen voor veel problemen gezorgd. Plots waren er wel discussies over geld, er was minder dan gedacht, zijn moeder hield dingen achter. Je kan je de discussies voorstellen. Ik wou dat Jeroen het zo liet, hij ging er keihard op door en nam zelfs een advocaat in de arm. Ik denk dat we toen elkaar een beetje verloren zijn. Vorig jaar verloor Jeroen dan nog eens zijn werk, totaal onverwachts. Hij dacht snel een andere job te vinden, maar wil op geen enkele manier inleveren en neemt dus niets aan onder wat hij ziet als zijn niveau. Ik ben ondertussen actief binnen de vakbond, maar van mijn adviezen wil hij niet horen. Hij weet het altijd allemaal beter. Hij weigert ook pertinent thuis iets te doen, dat is teveel gevraagd van de manager. Hij drinkt ook vaak te veel, maar als ik met vriendinnen eens ga stappen en onze cocktails deel via Instagram ben ik goedkoop. Als hij dronken is, gun ik hem zijn pleziertje niet. Ik vind hem in zijn denken en doen ook zo oud. Het lijkt wel alsof hij het leven wil leiden van een gepensioneerde. Hij is samen met een jongere vrouw, hij mag zich daar dan ook een beetje aan aanpassen. Ofwel doet hij een aantal dingen samen ofwel laat hij mij mijn ding doen, wat ik trouwens hoe langer hoe meer doe. De spanningen thuis zijn de laatste tijd niet te harden. We kunnen ook niet met elkaar praten en eerlijk, ik heb er ook geen zin meer in. Ik heb het gehad met al de ruzies, zoek rust, voor mij en de kinderen en misschien doet het ook hem goed. Ik wil graag een tijdje alleen gaan wonen, zodat hij zich kan herpakken. Hij ziet het als verraad terwijl ik denk dat het ons vooruit kan helpen.
Ik weet het nog heel goed, de eerste keer dat ik Alexandra zag. In haar blik lag een soort van bewondering die me een sterk en mannelijk gevoel gaf. Dat is lang zo geweest, maar ergens onderweg is het verloren gegaan. Vandaag zie ik iets totaal anders, een vrouw die me allesbehalve op handen draagt, me de hele tijd bekritiseerd en elke gelegenheid aangrijpt om me af te breken. Het enige waarmee ze vandaag bezig is, zijn haar pleziertjes, zoals iemand van 20. Ze wil stappen met de vriendinnen, festivals aandoen, vrij zijn en zich zeker niet laten dicteren door mij. Ze vindt ook dat ik niet mee ben met mijn tijd. Ik vind vooral dat ze zich onverantwoord en puberaal gedraagt. Uiteindelijk is ze de moeder van twee kinderen, de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt. Ik heb het gevoel dat Alexandra zich lang klein heeft gevoeld en ze mij dat nu betaald wil zetten. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat onze afkomst geen rol speelt, de liefde verschillen verdraagt. Vandaag denk ik daar anders over. Op veel vlakken slagen wij er niet meer in om nog maar tot een gesprek te komen. Dat kwam vooral tot uiting met de erfeniskwestie en toen ik mijn job verloor. Ze vond in het eerste geval dat ik het zo moest laten, wat ik begrijp. Als er geen erfenis is, is dat makkelijk gezegd. Bij ons lag dat even anders. Bovendien heeft ze makkelijk praten. Ik heb altijd voor ons inkomen gezorgd, ze heeft zich nooit zorgen moeten maken. Nu zeggen dat geld niet belangrijk is, lijkt me nogal onnozel. Als vakbondsafgevaardigde heeft ze ook die typische denkwijze, werknemer tegenover werkgever. Ze heeft het ook altijd over het patronaat, wat een woord. We zitten niet meer in het tijdperk van Daens hé. Mijn ontslag kwam hard aan, maar de vakbond zal daar niets aan veranderen. Wat me de laatste tijd het meest ergert is haar gebruik van sociale media. Ze zegt dat het samenhangt met haar werk voor alweer die vakbond, maar moet ze daarom constant participeren in al die Whatsappgroepen? Ook op Facebook, Fakebook noem ik het, post ze de meest belachelijke dingen. Ze huurde onlangs met een paar vriendinnen een cabrio voor een dag, en maar foto’s posten. Ze waren er allemaal voor naar de kapper geweest. Mocht het mijn eigen vrouw niet zijn, ik zou er eens hartelijk mee moeten lachen. De laatste tijd wil ze ook niet meer rechtstreeks met mij communiceren. Ik mag haar ook niet bellen. We sms’en dus de hele tijd. Dat ze nu alleen wil gaan wonen vind ik heel pijnlijk. Ik voel me letterlijk bij het huisvuil gezet. Ik denk dat ze me al ontrouw is geweest, maar dat zou ik nog door de vingers kunnen zien. Het openlijk afstand nemen van ons huwelijk, dat zie ik niet zitten en is volgens mij een eerste stap richting echtscheiding.
Al van bij aanvang is de toon tijdens de gesprekken met Alexandra en Jeroen bitter en steekt het misprijzen de hele tijd de kop op. Alexnadra geeft daar openlijk uiting aan, zeker als Jeroen zijn slachtofferrol opneemt. Wanneer het gaat over hun relatieproblemen, doet hij dat vaak, alles buiten zichzelf leggen. De problemen met de erfenis, het verlies van zijn job. Hij minimaliseert ook de impact op de rest van het gezin, wat Alexandra hem verwijt. ‘Weet je, alles heeft altijd rond hem gedraaid. Zijn carrière, zijn hobby’s, de vrienden…en nu het niet zo goed gaat, draait het opnieuw de hele tijd rond hem. Zijn lijden, het feit dat ze een kanjer als hem niet willen aanwerven, het onrecht dat hem wordt aangedaan. Hij heeft ook op alles kritiek, mijn familie, mijn vriendinnen, de tijd die ik met hen doorbreng. Hij lijkt mijn vader wel. Ik wil genieten van het leven, mag het?’ De eerste zes sessies met hen verlopen allemaal eender. Telkens verzanden ze in de discussies die ze de afgelopen week hadden. Over het drankgebruik van Jeroen. ‘Ja, ik heb al eens een whisky gedronken als zij thuis komt van het werk, so what?’’Ik kom dan helemaal opgedraaid thuis en meneer hangt zat in de zetel. Ik mag dan nog aan het eten beginnen.’ Over haar gebruik van sociale media. ‘Gisteren zat ze de godganse avond op haar smartphone, de hele tijd grinniken, en maar berichtjes typen, maar voor mij had ze geen woord of oog. ‘Hij vindt sociale media iets voor pubers. Het zou hem nochtans kunnen helpen in zijn zoektocht naar werk.’ ‘Ze heeft het me altijd kwalijk genomen dat ik een diploma heb en zij niet. Ze voelt zich daardoor klein en nu het met mij minder gaat, is dat een gedroomde gelegenheid om het er eens goed in te wrijven.’ ‘Ik begin daar nooit over. Jij doet dat, wie heeft er dan een probleem?’ De discussies counteren en proberen af te dalen naar wat er op een dieper niveau tussen hen speelt, lukt in elke sessie slechts heel gedeeltelijk. Het wordt almaar duidelijker dat het oude machtsevenwicht tussen hen volledig weg is en ze er niet in slagen tot een nieuw evenwicht te komen. Jeroen kan niet om met een Alexandra die haar plaats inneemt en opeist, Alexandra heeft zich duidelijk nooit goed gevoeld in hun oorspronkelijke verhouding en laat Jeroen daarvoor nu het volle pond betalen. De zevende sessie vertelt Jeroen dat hij die week iets ontdekt heeft. Hij haalt de prints boven van een uitgebreide conversatie via Messenger waaruit blijkt dat Alexandra een andere relatie had. Daarop reageert zij heel ontspannen, dat zo een dingen nu eenmaal gebeuren. Omdat de ontwrichting zo groot is, vraag ik hen wat ze verder verwachten van elkaar. Ik geef ook aan hoe ik bij beiden enkel nog misprijzen ervaar. ‘Ik ben hier naartoe gekomen omdat ik geen vechtscheiding wil en Jeroen niet wil inzien dat het op is tussen ons’, zegt Alexandra. De laatste sessie zie ik Jeroen alleen. Ze hebben een afspraak bij de notaris voor de afhandeling van hun scheiding. ‘Ik weet niet of ik ooit opnieuw nog iemand zal kunnen vertrouwen’, sluit Jeroen af.