Sterke vrouw

Ze is seksuologe, net als ik. Een andere generatie. We hebben een gesprek waarin afstemming als vanzelf gaat en waarin we veel herkennen. Ze komt gewoon eens praten. Omdat ze weet dat ik vaak met singles werk. En omdat ze dat ook is. Blinde vlekken vermoedt. Een foute aanpak. Ze vertelt over haar datingtraject van de afgelopen vier jaar. De apps en sites, de 'voorstellen' uit de vriendenkring. Het is een slijtageslag. Je moet jezelf altijd opnieuw opladen. Jezelf nog maar eens voorstellen. De eindeloze stroom van berichtjes. Grappig zijn, origineel, persoonlijk. De hilarische en grove avonturen. Dickpics. Boertige reacties. Dat hij altijd jongere en slankere vriendinnen had. Dat ze meteen bij hem mocht komen wonen. Dat hij dominant was, maar uit ervaring wist, als vrouwen hem volgen, dat ze dan gelukkig worden.

Kortom, het was een stoet van brave en stoute mannen. Maar toch telkens jongetjes , zegt ze. Ze heeft altijd opnieuw het gevoel de sterkste partij te zijn, meteen te zien waar de paarden gebonden liggen. Wat hun beperkingen zijn, die ze goed proberen te camoufleren en te verpakken maar waar je als therapeut zo doorheen kijkt. En dat je toch moeilijk kunt doen alsof? Blind zijn als je haarscherp ziet. Dat een architect ook meteen de mankementen aan een gebouw detecteert, toch? Maar ze heeft het nu wat gehad. Zeker na de laatste keren. Elke date leek meer op een consultatie in haar praktijk. En dan laat ze zich toch liever betalen. Het is een groot probleem vandaag. De schaarste aan mannen die er staan, gelijkwaardig in opleiding en ambitie. En dat dat een noodzaak is. Want anders krijgt ze toch altijd die reactie. Dat ze te sterk is, dat ze geïntimideerd zijn. Angst hebben voor haar analyse en oordeel.

Ik brom hmmm , als teken dat ik volg. Ze ziet mijn blik en schiet in de lach. Dat het duidelijk is dat ik er anders over denk. Dat ik vast andere dingen zie dan zij. Ik praat over de architect. Ja, ik ken er inderdaad die meteen de analyse maken. Te groot, te vochtig, veel kosten. Maar evenveel die het potentieel zien. Wat een gebouw wél is, wat het kan worden. Een relatie is natuurlijk nog wat anders. Maar ik vind haar bevinding, dat elke date op een consultatie lijkt, erg interessant. Ik zie het voor me. De man aan de andere kant van de tafel, ventilerend vertellend over alles wat niet zo optimaal loopt en liep in zijn leven. En zij: luisterend, empathisch, begripvol, afgestemd. Effectief, de therapeut. Ze ziet de bui hangen en schiet opnieuw in de lach. Ik zet me schrap , zegt ze.

Ik zeg dat het een comfortabele plek is, een veilige rol, die van therapeut. Die van de alwetende, het luisterend oor. En dat dat voor de ander erg verbindend aanvoelt, bij aanvang. Maar nadien, omdat zij in die rol blijft zitten, ook wat beangstigend. En vooral 'ongelijk'. Behoeftig aan de ene kant, open als therapeut aan de andere kant. Maar volledig afgesloten als vrouw, als meisje. En zolang ze die connectie met zichzelf niet maakt, zolang ze die gewone vrouw, dat gewone meisje, in al haar kwetsbaarheid en behoeftes niet durft te tonen, zal ze altijd dates hebben die aanvoelen als een consultatie. Dat geldt vandaag trouwens voor heel wat vrouwen. Het diploma, de titel, de kritische blik als harnas. De diepe angst om gewoon als vrouw, als mens de ander tegemoet te treden. Niet alwetend of ziende. Maar even angstig voor afwijzing, om niet gezien of gehoord te worden. Om niet te kunnen zijn, gewoon, zoals we zijn. Ze slikt, dat het binnengekomen is. Dat ze het snapt. Waar haar paard gebonden ligt.