29 maart 2018 Internet
Relatiebemiddelaar en seksuologe Rika Ponnet praat met een voormalige deelnemer van een reality-programma. Ze zit in met de Marjoleins van de reality-wereld die door heel Vlaanderen multimediagewijs met pek en veren worden beladen. "Psychologische begeleiding bij zo"n reality zou overbodig moeten zijn. En mensen zouden nooit ‘collateral damage" mogen zijn."
Ze vertelt dat ze tot op vandaag regelmatig wordt herkend en aangesproken op haar deelname aan ‘Vind je lief", nu bijna drie jaar geleden. Gelukkig in positieve zin, want zo werd ze ook geportretteerd.
Ze heeft het over die arme Marjolein in ‘Blind getrouwd" en die Evelien van vorig jaar. Twee vrouwen die net iets te duidelijk aangaven dat hun kersverse echtgenoot niet de man van hun dromen was en daarvoor door heel Vlaanderen multimediagewijs met pek en veren werden beladen.
Ze vertelt hoe mensen eigenlijk nooit kunnen inschatten, wat de impact van zo een tv-deelname op je leven is. Na zo"n debacle verschijnen altijd stukken die de arme vrouwen in kwestie een hart onder de riem moeten steken.
Er is de zender die aangeeft dat alle kandidaten psychologisch begeleid worden en blijven. Dat er niets gebeurt wat we niet zien op diezelfde zender. Ik durf het betwijfelen. En ook: tv-makers moeten niet zorgen voor goede psychologische begeleiding van deelnemers. Ze moeten ervoor zorgen dat die begeleiding overbodig is. Meer nog: mensen zouden nooit ‘collateral damage" mogen zijn.
Echt interessant wordt het wanneer we het aandurven te kijken naar het waarom van deze massale, afbrandende aanval op tv-personages binnen het reality-genre dat weer helemaal terug van weg geweest is.
Mij lijkt het dat hoe meer we in ons eigen relationeel bestaan te maken krijgen met een complexe realiteit vol grijswaarden. Met een wereld waarin moraliteit een breed en dus moeilijk invulbaar concept is geworden, hoe meer we terug grijpen in ons oordelen en beoordelen van anderen naar archetypische zwartwit-voorstellingen van diezelfde realiteit: de verleid(st)er, de overspelpleger, de bitch, de gekwetste, de afgewezene.
Vooral dat laatste is een moeilijke. Heel Vlaanderen leeft mee met de Mike van Marjolein. Zijn trieste hondenblik, het eenzame appartement waar de poes voor gezelschap zorgt, een sterkere metafoor voor de pijn die afwijzing heet, is moeilijk te vinden.
Het is een pijn die we vandaag maatschappelijk als bijna ondragelijk ervaren. Ik merk dat online, in het datingcircuit, in werkomgevingen, in relaties. We aanvaarden niet langer dat niet iedereen ons leuk, liefdeswaardig of de moeite vindt, maar beschermen ons kwetsbaar ego door dat gevoel heel narcistisch af te splitsen en te projecteren op de andere, de dader, de Marjoleins van deze wereld.
Ik concludeer met haar dat mensen uit al deze programma"s vooral zouden kunnen leren, dat pijn, verlies, verdriet en afwijzing niet kunnen benaderd worden vanuit ‘goed" en ‘fout", ‘dader" en ‘slachtoffer", maar je ze altijd opnieuw moet zien als een belangrijk en waardevol deel van het leven en van de liefde.
We ervaren maar de echte diepe waarde van graag zien, van gekozen worden, als we ook de keerzijde van die medaille toelaten en dragen, de afwezigheid van diezelfde liefde, het niet gekozen worden. Dus toch nog ‘reality".