13 maart 2019 Column
"Ik, een vrouw van 43, ben al een paar maanden erg verliefd. Het was aan beide kanten liefde op het eerste gezicht, een intense ervaring. Toch krijgt onze relatie niet echt vorm, staan we nu even ver als toen. En ook al zegt hij regelmatig dat hij van me houdt, ik voel me vaak alleen, niet gezien, genegeerd. Zo kan hij periodes heel weinig van zich laten horen, wat me wanhopig maakt. De gedachte dat dit niets wordt, maakt me bijna ziek. Ik weet niet meer wat gedaan."
Rika Ponnet:
Ik hoor en ervaar het in mijn praktijk wel vaker, hoe overweldigend en allesoverheersend gevoelens van verliefdheid kunnen zijn. Kan iemand die in totale wederkerigheid beleven, dan zit dat dicht bij een paradijselijke staat van ‘voelen". Liggen er allerlei onzekerheden en onduidelijkheden op de loer, dan gaat het meer over een roetsjbaan die je in extase brengt maar ook door diepe dalen doet razen.
Je hebt het enorm te pakken voor deze man, dat is duidelijk. Zo goed als zeker hangt dit samen met een diepgewortelde behoefte bij jou die hij (deels) invult, maar zeker ook negatief triggert. Zoals je het nu omschrijft, zet je geliefde je emotioneel op een hongerdieet: genoeg om door te gaan, onvoldoende om je goed te voelen en de relatie naar een rustiger water te leiden. Jouw verliefdheidsgevoelens blijven dan ook zo sterk omdat dit net hun functie is: het tot stand brengen van verbondenheid. Vermits die er niet echt komt, blijf je in een aangejaagde toestand verder investeren in het tot stand brengen van die connectie.
Je wordt, zoals ik het nu lees, de hele tijd verplicht de ander te behagen, voor je te winnen, de ander te verleiden, zonder echt resultaat. Dit is uitputtend en verklaart ook je gevoelens van wanhoop. Bekijk het gerust als een gevoelsverslaving waarin de ander nog het enige schijnt te zijn dat je gelukkig kan maken. Uiteraard is het moeilijk te duiden wat er bij hem speelt. In analyses daarvan verlies je je nu ongetwijfeld al eindeloos. Ik raad in dergelijke omstandigheden mensen nooit aan te breken, omdat dit een gevoelsinzicht moet zijn dat uit jezelf komt. Verandert er niets, dan zul je uiteindelijk, uitgeput, besluiten dat het moet stoppen. Op zo"n moment is volledig breken, net als bij elke andere verslaving, de enige, echt werkbare weg. Geen fijn vooruitzicht, laat dat duidelijk zijn, maar naar alle waarschijnlijkheid een noodzakelijkheid om jezelf terug te vinden.