Dorien wil graag samenwonen, Jelle weet het nog niet

Dorien

Toen ik Jelle leerde kennen, was ik nog maar net single. Ik heb al een paar relaties gehad, maar val altijd op mannen die niet klaar zijn voor een relatie of veel issues hebben. Ik denk dat het wel een beetje logisch is op onze leeftijd, dat velen een geschiedenis hebben. Nu ik terugkijk, denk ik veel goede kansen in het leven gemist te hebben. Ik ben altijd onzeker geweest, voelde me niet de moeite en schaamde me over mijn achtergrond. Ik kom uit een eenvoudig landbouwersgezin. Mijn vader was te veel van de oude stempel, vernieuwde niet, waardoor de financiële put bij ons thuis jaar na jaar groter werd. Wij hielpen allemaal mee, kenden de problemen, maar er werd nooit over gepraat. De schaamte bij mijn ouders was groot. Hoe vaak heb ik niet gehoord, wat zullen de mensen wel zeggen, denken. Mijn moeder ging poetsen om geld bij te verdienen en op sommige momenten was dat het gezinsbudget. Armoede is een lelijk ding, neem het van me aan, het bepaalt tot op vandaag mijn leven.

Door al die problemen heb ik lang gedacht dat niemand in mij geïnteresseerd was of ooit zou zijn. Het maakt dat je je ook in relaties zo gedraagt. Toen ik Jelle leerde kennen was het toch anders. Hij begreep veel van de dingen die ik meegemaakt heb, want komt zelf uit een moeilijke gezinssituatie. Hij is een harde werker, wil nooit afhankelijk zijn van een ander. Dat vond ik allemaal heel aantrekkelijk bij aanvang. Het voelde voor mij aan als ‘eindelijk’, iemand met wie ik een leven kan opbouwen, een thuis. Hij gaf bij aanvang ook aan een gezin te willen, een vaste toekomst. Op heel intieme momenten, als we vrijen, zegt hij die dingen nog. Dat hij in mij een goede mama ziet, maar van al die dingen komt er zo weinig in huis en als ik daar een opmerking over maak, gaat hij er letterlijk nooit op in. Dat doet hij vaak, afhaken als het over de toekomst gaat en zijn rol daarin. Soms gaat dat trouwens heel ver. Zo verdween hij al een aantal keren na een discussie. Ik hoorde hem zelfs al eens een week niet meer, doodongerust was ik. Hij is er dan ook letterlijk niet, werkte die week niet, weg met de wagen, verdwenen. Ik zag alleen aan zijn whatsappprofiel, omdat hij nog regelmatig online ging, dat hij er wel was, maar antwoorden kwamen er niet.

Toen hij dan terug was, was ik zo blij, dat ik er maar niet meer over begon. Ik stuur hem ook vaak berichtjes, liefdevolle boodschappen en al verwacht ik niet telkens direct iets terug, toch vind ik het heel moeilijk. Ik mag hem nu zelfs niet meer bellen, hij vindt dat te opdringerig. Ik werd onlangs 37 en heb Jelle gevraagd hoe hij het nu ziet. Ik wil verder met ons leven, samenwonen, stoppen met de pil, de tijd is er echt rijp voor. Ik heb het gehad met piekeren over van alles en nog wat, zou liever een druk gevuld leven hebben met kinderen, dan heb je daar de tijd niet meer voor, zoals ik zie bij vriendinnen. 

Jelle

Ik heb in het verleden al heel wat relaties gehad. Ik ben geen man om alleen te zijn. Tegelijkertijd heb ik ook veel nood aan persoonlijke ruimte. Ik heb een job die me dat biedt, maar wil dat ook in mijn relatie. Iemand die me de hele tijd nodig heeft, dat werkt niet voor mij. Aanvankelijk leek Dorien daar geen probleem mee te hebben, ze gaf me de ruimte die ik nodig heb. Nu is dat almaar minder het geval. Ja, ze stuurde me in het begin ook vaak berichtjes, en ja, ik antwoordde daar vaker op, maar dat is ook logisch. In de opbouw van een relatie werkt dat zo, nadien wordt dat vermoeiend. Ik wil niet de hele tijd online zitten of berichtjes zitten sturen, daar word ik onrustig van. Ze leidt daaruit dan af dat ze niet op de eerste plaats komt, andere dingen altijd prioriteit krijgen, maar dat is niet zo. Ik denk dagelijks aan haar, maar toch niet aldoor? En zegt dat dan iets over al dan niet graag zien? Bij haar krijgt dat op den duur een obsessief kantje. Ze stuurt dan de hele tijd berichtjes, vraagt op een dwingende manier om aandacht en als ik die niet direct geef, belt ze me de hele tijd. Ik heb haar gezegd dat ik nu niet meer wil dat ze me belt, wil niet de hele tijd verantwoording moeten afleggen of er voor haar moeten zijn. Dat gaat over haar angsten waaraan zij heel dringend iets moet doen. Het heeft er ook allemaal voor gezorgd dat ik vaker dan ik zelf wil de behoefte voel om echt tijd voor mezelf te nemen, er tussen uit te trekken. Ik doe dat dan ook, want heb het dan even gehad met alles en iedereen. Het is mijn manier van zijn.

Ik maak geen ruzie, zoek de confrontatie niet. Op het moment dat het bij mij echt niet meer gaat, ben ik weg. Ik snap dat niet, hoe sommige mensen jaren in conflicten blijven hangen. Trek er de stekker uit en ga, dat is toch simpel. Als het me echt niet meer gaat, zal ik het dus wel zeggen, daar hoeft ze geen schrik voor te hebben. En wat ons betreft, ik ben toch altijd al terug gekomen?

Het heeft er wel voor gezorgd dat ik niet direct geneigd ben om nu de grote vragen aan te pakken. Kinderen, samenwonen. Je begint daar toch niet aan zolang er geen evenwicht is in je relatie? Ze neemt me dat erg kwalijk, is dan heel stil, zegt weinig, lijdt, wat ik nog moeilijker vind. Het zorgt voor onderhuidse spanningen die ik haat. Vraag ik dan wat er scheelt, krijg ik schouderophalingen of het dodelijke ‘laat maar’. Ik wil zeker niet breken met Dorien, terwijl zij denkt dat het alle dagen kan gebeuren. Op onze goede momenten, is het ook echt goed, en ik geloof erin dat ze heel veel liefde in zich draagt. Door naar hier mee te komen hoop ik haar daarvan te overtuigen en haar ook wat rustiger te maken. Misschien kan ze ergens wat ontspanningslessen nemen of gaan mediteren? 

Hoe het verder ging

In het contact tussen Dorien en Jelle toont zich heel snel de basisdynamiek van hun relatie. Dorien heeft veel nood aan bevestiging en duidelijkheid, Jelle aan  ruimte en vrijheid. Zij wil beslissingen almaar meer doorduwen, waardoor hij almaar meer wegloop- en uitstelgedrag aan de dag legt. Bovendien heeft Jelle de neiging al het gedrag van Dorien te problematiseren. Hij ziet het als iets dat van haar is, zijn eigen gedrag als iets wat volkomen ‘normaal’ is. Dat hun beider gedrag ook relatiegedrag is,  vindt hij een heel moeilijke zienswijze. ‘’Als zij zo panisch reageert op een aantal dingen, is het toch aan haar om daaraan iets te doen?’ ‘Ik vind dat toch wat makkelijk. Het is toch normaal als je zomaar ineens een aantal dagen verdwijnt dat ik me daar zorgen over maak?’ ‘Nu doe je alsof dat dagelijkse kost is, terwijl het 1 keer voorviel.’ ‘Nee hoor, je laat wel vaker langer niets van je horen.’ Op dat moment begint Dorien te huilen, waarop Jelle zwijgt en de andere kant uitkijkt.

De daaropvolgende sessies gaan we hierop door. Blijkt dat Jelle vooral vluchtte. ‘Ik heb dat soms, als dingen me te veel worden, ik geen andere weg zie dan alles achter te laten. In het verleden ging het zo ver dat ik alle nummers in mijn telefoon wiste. Dat voelde bevrijdend.’ Hij linkt het spanningsgevoel aan vroeger. ‘Mijn ma had regelmatig andere, foute partners, wat voor veel spanning zorgde. Ik durfde niet weg te gaan, voor haar, maar haat daardoor spanningen.’ Bij Dorien gaat het over een gevoelde zekerheid die ze nu volledig mist. ‘Het feit dat hij er zomaar de stekker uittrekt, zorgt ervoor dat ik vaak panikeer.’ Ik licht hen toe dat ze zelf perfect omschrijven wat de andere met hen doet, maar niet zien hoe hun gedrag mee het gedrag van de andere bepaalt en stuurt. Als Jelle zich terugtrekt, voelt Dorien zich angstig en probeert ze door te claimen, nabijheid te realiseren, waarop Jelle nog meer de nood voelt om van die spanning weg te blijven en zich nog meer terugtrekt.

Ik licht toe dat ik het weglopen van spanning begrijp, vanuit zijn geschiedenis en ook haar behoefte aan zekerheid, vanuit de hare. Ik omschrijf het verdwijnen voor Dorien als een hechtingstrauma. Je ervaart dan dat de andere zomaar van het ene op het andere moment de relatie kan stopzetten. Jelle vindt het woord trauma erover, maar erkent ook dat de problemen tussen hen sindsdien echt begonnen zijn. Terwijl we het hier over hebben, huilt Dorien bijna doorlopend. Als ik erkenning geef voor de impact van gebeuren en Jelle dit ook doet, wordt ze rustiger. We bespreken nadien manieren om zoiets anders aan te pakken, de nood aan nabijheid of afstand er mag zijn, maar het belangrijk is er over te communiceren. Dat ook het eenzijdig opleggen van omgangsregels, niet mogen bellen, altijd moeten antwoorden binnen de 5 minuten, het probleem alleen maar vergroot. Doordat beiden nu beter begrijpen en invoelen wat de andere doet en wat dit met hen doet, ontstaat er rust en een soort van mildheid. Ze willen voorlopig kijken hoe dit verder evolueert en stellen gesprekken over samenwonen en kinderen nog even uit.