Emily twijfelt aan haar relatie met Daan sinds ze haar ex weerziet

Daan (25) en Emily (23) zijn vier maanden samen. Wat aanvankelijk startte als iets heel vrijblijvends, krijgt voor beiden vastere vorm, maar ze voelen zich daar allebei heel onzeker bij. Ze willen graag wat gecoacht worden in hun startende relatie.
 
Emily
Ik heb Daan op de klassieke manier leren kennen: tijdens een avondje stappen. Ik heb al veel relaties gehad al dekt het woord niet echt de lading. Laat ons zeggen dat ik veel gevlinderd heb de laatste jaren. Ik voel me nog wat jong om te settelen. Werken ja, maar voor de rest wil ik toch vooral vrij zijn, de wereld en mezelf verkennen. Ik vond Daan erg aantrekkelijk. Hij is sportief, heeft een goed lijf, iets waarvan ik wel hou en hij gaf duidelijk te kennen dat hij net als ik een heel open houding heeft tegenover seks. Ik praat daar openlijk over, iets wat niet overal op waardering stuit. Daan vond het prima, zonder meer, wat me een veilig gevoel gaf. Ook op de boodschap dat ik op mijn vrijheid ben gesteld en niet direct op zoek was naar iets meer, reageerde hij ontspannen. We hebben ons die avond kostelijk geamuseerd en zijn nadien op zijn appartement beland. De seks was fijn en de volgende ochtend hebben we zelfs nog ontbeten, iets wat ik bij een onenightstand zelden doe. Het afscheid was er een van ‘we komen elkaar nog wel eens tegen'. Ergens bleef hij wel wat hangen in mijn achterhoofd, maar ik ging verder uit, had andere onenightstands, waardoor opnieuw contact opnemen er niet echt van kwam. Dat deed hij uiteindelijk wel, wat me blijer maakte dan ik gedacht had. Hij nodigde me uit om iets te gaan eten, iets wat ik niet zo snel doe. Hij had een leuk Turks restaurantje uitgekozen en we belandden nadien op mijn studio. De dag erna bleef hij niet alleen ontbijten, maar zijn we ook samen op een foodfestivalletje beland. Nadien spraken we af en toe af, al werd nooit duidelijk uitgesproken wat wij hebben. Ik zie wel dat hij actief is op sociale media, daar frequent contacten heeft met vrouwen die ik ken en waarvan ik weet dat die single zijn. Het deed dan wel pijn als ik hem een berichtje stuurde en hij daarop niet antwoordde, ook al zag ik dat hij het gelezen had. Het maakt me onzekerder dan ik zou willen, al weet ik ook dat ik hem niets kan of mag verwijten. Uiteindelijk hebben we elkaar niets beloofd. Verleden week zag ik iemand terug waarmee ik een paar jaar geleden iets had. De aantrekking was er nog altijd en we zijn nog eens uit geweest, zonder meer. Hij is veel heftiger in het verwoorden van zijn gevoelens, stuurde me gisteren een berichtje dat hij volledig voor mij wil gaan, ik hem het gevoel geef dat ik de vrouw van zijn leven ben. Dat overdondert me, maakt me onrustig en angstig, maar tegelijkertijd raakt het me ook. Het is alsof ik dergelijke dingen niet kan horen, ze teveel associeer met wat in films gebeurt, ik er ongemakkelijk bij ben, maar ze wel graag wil horen. Ik het ergens ook nodig. Iemand die zo overtuigd is, zorgt ervoor dat ik ook meer geloof in het feit dat het kan. Het maakt wel dat ik nu vooral twijfel aan wat ik wel of niet voel voor Pieter en Daan en of ik op mijn gevoel kan vertrouwen. Hoe maakt je een keuze als het alle kanten opgaat?
 
Daan
Toen ik Emily leerde kennen, had ik net een relatie achter de rug. Ik heb al een aantal relaties gehad, maar altijd lopen die spaak omwille van mijn seksuele voorkeuren. Het feit dat ik biseksueel ben, ook heel openlijk praat over seksualiteit, wordt door velen toch nog als een afknapper ervaren. Seks is ok zolang het in het klassieke stramien past. Wijkt het daarvan af, dan is dat veel minder evident. Ook onder vrienden merk ik dat. De gesprekken gaan vaak over relaties en jeetje, zo conservatief. Grote borsten en heet in bed, zoiets. Maar ook: op een feestje dansen met een andere vent al als half overspel zien. Zo ben ik helemaal niet. Ik heb mijn partners altijd veel vrijheid gegeven, maar denk soms dat dit ook een probleem is, alsof ze die vrijheid niet aankunnen. Ik ben ook erg gevoelig voor manipulatie en word niet graag onder druk gezet. Naast mijn job wil ik vrije tijd en dat is voor mij dan ook echt om te chillen. Een zondag in pyjama Netflixen, gewoon wat lezen of een beetje prutsen in mijn appartement, ik vind het zalig. Ik zou het fantastisch vinden dit te kunnen delen, maar heb constant het gevoel dat dit niet als goed genoeg wordt gezien. Iedereen moet de hele tijd bezig en overal bij zijn, de stad intrekken, megaveel sociale contacten aanhouden, altijd in beweging zijn. Is gewoon dan niet goed genoeg? Ik heb een fijne job aan de stad, vaste uren, veel vakantie, een niet zo hoog maar wel stabiel inkomen. Als je dit zegt als twintiger gaat iedereen er van uit dat je nu al aan je pensioen denkt. Die tegenstellingen altijd, ik word er zo ongelukkig van, heb ook snel het gevoel niet te voldoen en dat dit ook speelt in relaties. Vrouwen willen een geëmancipeerde man, maar als puntje bij paaltje komt toch nog vooral een vent met liefst een hoog inkomen. Ik liep al een aantal keren vast in relaties op die elementen en dat kwetste me telkens diep. Ik wil dat iemand me neemt zoals ik ben. Bij Emily had ik direct dat gevoel, toen we die eerste ochtend samen ontbeten. Niets moest, alles kon, zo fijn om dat met iemand te kunnen delen. Het is ook de reden waarom ik nadien aan haar bleef denken, het potentieel zag en al koste het me erg veel moeite, toch opnieuw contact opnam om nog eens af te spreken. Mijn gevoelens voor Emily zijn nu heel sterk en ik wil eigenlijk wel voor ons gaan. Zij twijfelt omdat ze denkt dat ik haar nu achterna zit uit schrik haar te verliezen aan die Pieter, uit jaloersheid dus of vanuit mijn gekrenkt ego, niet omdat ik haar graag zie. Uiteraard speelt het mee, maar er is meer. Door te zien wat voor effect zijn openheid op haar heeft, kreeg ik misschien ook de moed om stil te staan bij wat ik voor haar voel en er ook duidelijker voor uit te komen. Ik hoop oprecht dat ze ons verder een kans geeft.
 
Hoe het verder ging
Emily en Daan zijn een startend stel dat me representatief lijkt voor de relatiecultuur van veel twintigers. Ze zijn veel bezig met relaties en gedragen zich vrij in hun seksualiteitsbeleving, maar worstelen enorm met de overgang van ‘er is iets tussen ons' naar ‘wij hebben een relatie.' In mijn gesprek met elk van hen, komt duidelijk naar voor dat ze een langetermijnrelatie willen, maar ook veel schrik hebben om die behoefte te uiten. Beiden geven aan dat het toch not done is, je behoeftig gedragen. ‘Het is super onaantrekkelijk als je de indruk geeft de andere nodig te hebben. Zo zwak.', vat Daan samen. ‘Je wil toch dat die andere op eigen benen staat', zegt Emily. Waarop ik aangeef dat ik het vooral ervaar als een niet gericht zijn op echt contact leggen. Wanneer we dit verder uitdiepen komen we uit bij het belang van zelfverzekerdheid. Vooral Emily vindt dat aantrekkelijk. ‘Ik kom zelf blij en onafhankelijk over, maar vanbinnen zit toch ook een onzeker iemand. Iemand die sterk in zijn schoenen staat, zorgt er dan voor dat ik me ook wat zekerder voel.'. Ik suggereer dat het me nooit iets absoluut lijkt, bij niemand en als je verlangt naar een relatie, dat toch alleen maar kan als je je behoeftes toont en je dus kwetsbaar bent. Daan erkent dat net dit zo onzeker maakt. Ik geef aan dat als je altijd de boodschap geeft dat je alleen perfect gelukkig bent, je niemand nodig hebt, hoogstens voor wat plezier, dat net onzekerheid aanjaagt. ‘In wezen geef je elkaar toch de hele tijd het gevoel dat de andere net niet voldoet voor het grotere verhaal. Bovendien zorgt het niet delen van die verlangens er voor dat een contact oppervlakkig blijft.' Emily ziet het ook zo. ‘Je bent de hele tijd de temperatuur van de relatie aan het meten. Wil hij me wel en zo ja, op welke manier en in welke mate. Vermoeiend.' De daaropvolgende sessies hebben we het over vrijheid en verwachtingen. Emily vertelt over haar opvoeding waarin ‘jij mag kiezen, als jij maar gelukkig bent.', centraal stond. Ze ervaart dat nu als een last. ‘Ik weet het vaak gewoon niet en soms denk ik, deed iemand anders het maar voor mij. Dat is wat Pieter doet. Hij lijkt het met zekerheid te weten dat wij voor elkaar gemaakt zijn, wat rust brengt, alsof er nu geen reden is om te twijfelen.' Ik bespreek met hen dat verwachtingen niet uiten, de ander onzeker maakt. Het lijkt alsof je de ander vrij laat, maar eigenlijk spreekt er weinig vertrouwen uit, alsof je niet in de andere gelooft, in zijn of haar vermogen om er iets van te maken.' Daarin herkent Daan zich enorm. ‘Ik wou geen druk leggen op Emily, maar daardoor toonde ik natuurlijk ook niet echt interesse. En vooral, er sprak weinig geloof uit in onze kans op slagen, terwijl het net de reden was waarom ik opnieuw contact zocht. Pieter heeft daar niets mee te maken. Ik zie en voel het zo en wil dit een echte kans geven.' Beiden geven na de vijfde sessie aan dat ze hun band als veel sterker ervaren, nu ze veel konden doorpraten en ook beter begrijpen. Ze willen hun relatie verder een kans geven.