24 februari 2019 Column
Fanny (34) en Mauro (37) hebben sinds een jaar een latrelatie. Mauro wil graag gaan samenwonen, maar Fanny vindt dat er iets schort aan zijn engagement. Ze wil dat eerst duidelijk voelen, alvorens verder stappen te zetten. Column Libelle
Fanny
Ik ben nu 3 jaar gescheiden. Het eerste jaar na de scheiding was moeilijk. Ik had ontdekt dat mijn man een relatie was begonnen met zijn medewerkster, een hele klap. We hadden net een huis gekocht, onze kinderen waren 2 en 3 jaar oud en dan dit. Omdat ik voelde dat het hem menens was, heb ik me snel bij de situatie neergelegd en beslist te scheiden. In het begin had ik nergens zin in, maar na een jaartje kwam ik opnieuw buiten, meestal met een goede vriendin die ook single is. We gingen op vrijdagavond altijd naar een danscafé, hier bij ons in het dorp. Het is ook daar dat ik Mauro leerde kennen. Ik had bij hem direct een waw-gevoel, essentieel om me open te kunnen stellen voor iemand, al weet ik ondertussen dat het niet altijd de basis is voor iets duurzaams. Waw hangt voor mij samen met charisma, passie en daadkracht. Mauro heeft dat: hij is ondernemer en leidt een heel actief leven. Hij staat ook altijd open voor nieuwe dingen. Het klikte meteen en de daaropvolgende weken hebben we samen heel veel leuke dingen gedaan. Dat voelde na mijn scheiding aan als een feest, ik herleefde helemaal. Er was fun, afwisseling, spanning ook, het leven had opnieuw glans. Ook seksueel klikte het van bij aanvang heel goed. Mauro is affectief, lichamelijk als hij bij mij is. Maar er moet natuurlijk meer zijn dan louter plezier maken. Willen we op termijn als koppel en nieuw samengesteld gezin slagen, moet er sprake zijn van echt engagement, een bereidheid ook om plannen te maken, wat nu maar moeilijk lukt. Iets vastleggen voor binnen een paar dagen is al een hele opgave, waardoor ik het gevoel heb dat ik gewoon klaar moet staan als hij er zin in heeft. Ik bespreek dat regelmatig met hem, maar op de een of andere manier begrijpt hij dat niet. Telkens geeft hij aan dat hij in de flow van het moment keuzes wil kunnen maken, vrij wil zijn. Ik snap dat wel, maar voor een aantal zaken is dat toch onmogelijk. Wij hebben allebei een ex, we voeden op twee adressen onze kinderen op, daarrond moeten er vaak lang op voorhand afspraken gemaakt worden. Zo moeten we dringend voor de volgende zomer kijken wat onze plannen zijn, maar hij weigert dat, vindt het een verschrikkelijke gedachte dat hij nu al weet wat hij binnen zes maanden zal doen. Ik snap dat goed, die hang naar ongebondenheid. De kracht die hij heeft om vrij te leven, zich van niets of niemand iets aan te trekken, is wat ik aantrekkelijk vind in hem. Toch botst dit almaar vaker met de pijnlijke vaststelling dat ik wel de prijs betaal voor die vrijheid, dat mijn behoeftes er nooit toe doen. Ik moet volledig tegemoet komen aan zijn verlangen naar ongebondenheid, leven in het hier en nu, hij doet geen moeite mij een beetje tegemoet te komen in mijn verlangen naar duidelijkere toekomstplannen.
Mauro
Toen ik Fanny leerde kennen was ik twee jaar gescheiden. Mijn huwelijk en de echtscheiding waren allebei erg moeilijk geweest. Er was in mijn relatie een periode voor en na en dan bedoel ik als koppel zonder en met kinderen. Zodra onze kinderen er waren veranderde mijn vrouw in een ongelofelijke zeur die alleen nog thuis wou blijven en dat ook van mij verlangde. Ik heb me daarin een tijdje proberen aan te passen, maar ik kan dat niet. Daarvoor sta ik teveel op mijn eigenheid, vind ik het te belangrijk uit het leven te halen wat er in zit. Ik wil hard werken, maar ik wil ook genieten, feesten, het leven vieren en vooral ik wil iemand naast mij die er ook zo over denkt. Ik wil echt niet meer vervallen in het soort van strijd dat ik in mijn huwelijk heb gekend. Ik dacht in Fanny iemand gevonden te hebben die er ook zo over denkt. Al van bij ons eerste contact werd er de hele tijd gelachen. Ze staat, denk ik, ook licht in het leven, zoals ik, al is er zeker ook een andere kant. Zo is ze de laatste tijd heel veel bezig over plannen, vooruit kijken, afspraken maken, engagement. Het feit dat ze dit de hele tijd zo dwingend naar voor schuift, maakt mij onrustig en geeft me nu al het gevoel dat het op termijn hetzelfde verhaal zal worden als met mijn ex. Ik vermoed dat ze zekerheid wil, maar die kan ik vandaag nog niet bieden. Ik vind dat trouwens een belachelijk concept: hoe kan ik vandaag iets beloven voor over 6 maanden? Dat is een vierde van de tijd dat we nu samen zijn! Ik wil de dingen organisch laten evolueren en afwachten hoe ons contact zich ontwikkelt, of het effectief goed zit. Ze zegt altijd dat ze dit begrijpt, maar als we een dag verder zijn, is ze al opnieuw aan het sms"en met dergelijke vragen. Ze verwacht ook altijd direct een antwoord, terwijl ik dat niet kan. Ik lees die berichten, uiteraard, maar kan niet altijd direct antwoorden of heb er ook al eens geen zin in. Soms doe ik het dan later, soms ook niet omdat het een boodschap zonder meer is of een hartje. Ik vind dat zo vermoeiend. Ik denk dat veel van deze problemen met onzekerheid te maken hebben en die mogelijks van de baan zullen zijn, mochten wij samenwonen. Ik vind het dan ook een goed idee om dat een kans te geven en te zien hoe het dan uitdraait, maar zij wil net het omgekeerde. Het moet eerst helemaal lopen zoals zij het voor ogen heeft, ik moet bewijzen dat ik echt geëngageerd ben en dan pas kan voor haar de volgende stap gezet worden. Ik vind Fanny een heel leuke vrouw, als wij met ons tweeën op stap zijn is dat altijd plezant. Om die reden kom ik ook mee naar hier, omdat ik het echt wel een kans wil geven, maar ik heb geen zin in een verhaal waarin ik me helemaal moet plooien naar de regels en noden van een ander. Ik hoop oprecht dat ze dit ook begrijpt. Liefde en gevoelens, dat moet iets spontaans zijn en zo moet je er ook uiting aan geven, als het gevoel er is. Die gevoelens zijn trouwens veel minder sterk of zelfs afwezig, als het van moeten is.
Hoe het verder ging
Als Fanny en Mauro bij me langs komen, hebben ze die dag net een discussie gehad die exemplarisch is voor wat er moeilijk loopt. Mauro heeft zaterdagavond doorgebracht in het danscafé waar ze elkaar ontmoetten, maar vertelde er Fanny niets over. Zij ging ervan uit dat hij de kinderen had, terwijl hij last minute nog besloot om met vrienden pinten te gaan pakken in het danscafé waar hij Fanny ontmoette. Hij ziet het probleem niet. ‘Ik ben toch geen verantwoording schuldig aan haar? We hadden toch niet afgesproken, wat doet het er dan toe wat ik doe?" Fanny ziet dat anders. ‘Waarom kan hij dit niet spontaan vertellen, moet ik het horen via via. Ik vind het prima dat hij alleen gaat stappen, maar gewoon niets vertellen, dat ondermijnt het vertrouwen." Vanuit deze discussie kijken we hoe ze vorm willen geven aan hun relatie en wat er nu voor onenigheid zorgt. ‘Ik vind het fijn uit te kunnen kijken naar weekends waarin we iets leuks gepland hebben. In ‘verlangen naar" zit voor mij al veel plezier. Nu is het altijd afwachten of we iets doen en wat er dan nog kan. Ik moet dan soms lastminute op zoek naar een babysit of iemand afbellen waarmee ik zelf afgesproken had." Mauro geeft aan dat dit helemaal niet hoeft, ze haar leven niet moet inrichten naar het zijne." Tja, dat kan hij nu wel zeggen, maar wanneer zien we elkaar dan nog? Wanneer krijgen we dan de kans om elkaar beter te leren kennen?" Dat is net de reden, geeft Mauro aan, dat hij wil gaan samenwonen, dan is er meer gewone tijd samen en kan je elkaar spontaan beter leren kennen. De hele discussie frustreert Fanny zichtbaar. Als ik daarop wijs, geeft ze aan dat ze inderdaad wat boos is, maar niet goed weet waarom. ‘Het is alsof ik altijd opnieuw tegen dezelfde muur aan knal." Als we er op doorgaan, komt naar voor dat Fanny vooral een gevoel van verbondenheid mist en ze zich in dat verlangen afgewezen voelt als Mauro weigert om plannen te maken. ‘Durven vooruit kijken naar een toekomst samen, hoe dichtbij ook, bewijst voor mij engagement. Ik tel dan ook mee in het verhaal." Mauro zegt dit te begrijpen. ‘Alleen, in de praktijk betekent dit dan dat alles op voorhand vastligt, terwijl ik net zo hou van al die blanco gaten in mijn agenda. Ik vind het ook bizar dat te willen. Hoe kan je nu al zeggen waarin je zin zal hebben volgende week? Misschien plan ik een avond cinema, maar wil ik dan toch liever iets gaan eten. Wat is dan het nut van plannen?" Toch geeft hij aan rekening te willen houden met Fanny. Hij legt ook uit dat hij dingen nooit met opzet doet, maar altijd voluit vanuit zijn gevoel leeft. Ik zie het koppel een paar weken niet en krijg dan van Fanny het bericht dat ze uit elkaar zijn. ‘Het lijkt wel alsof wij een andere taal spreken en het ons niet lukt de taal van de andere nog maar te begrijpen. Zo werkt het voor mij niet: ik wil een gevoel van echte wederkerigheid en dat lukt met Mauro gewoon niet. Heel erg spijtig, maar ik wil verder met mijn leven."