29 augustus 2017 Magazine
Het gebeurt meer en meer: koppels die uit elkaar gaan niet zo lang na de geboorte van hun kindje. Ook relatiedeskundige en seksuologe Rika Ponnet ziet het de laatste jaren vaker dan vroeger. Artikel van Barbara De Coninck voor Flair.
Hoe komt dat toch, dat sommige jonge ouders zo snel uit elkaar gaan?
Rika Ponnet: "Elk verhaal is anders natuurlijk, maar je mag de eerste jaren van het ouderschap echt niet onderschatten. Ouderschap wordt nog steeds heel rooskleurig voorgesteld, als de ultieme vorm van zelfrealisatie. Wat veel mensen daarbij lijken te vergeten, is dat het ook verdomd zwaar kan zijn. Een kind is niet zomaar een projectje hé, het zet je leven op z"n kop. Het is niet alleen fysiek lastig door de vermoeidheid, maar ook emotioneel. Sommige mama"s verliezen zich in het moederschap: ze willen de perfecte mama zijn, proberen lang borstvoeding te geven en focussen zich helemaal op de baby. Zo worden ze emotioneel een pak minder beschikbaar voor hun partner. Anderzijds zien we ook dat niet alle mannen bereid zijn hun leven aan te passen: zij gaan wel door zoals voorheen en lijken soms te vergeten dat er thuis een vrouw en baby op hen wachten. Dat kan voor heel veel frustratie zorgen."
Maar vroeger waren die eerste jaren toch ook zwaar, niet?
Ponnet: "Klopt. En veel jonge ouders maakten toen ook zulke crisismomenten mee. Alleen denkt de huidige generatie meer aan zichzelf en wat ze uit een relatie halen. Daar kunnen ze in se niet veel aan doen: ze zijn opgevoed om steeds naar het beste voor zichzelf te streven. Hun vermogen om een moeilijke periode uit te zitten, is daardoor kleiner. We leven in een snellere wereld, en nemen dus sneller beslissingen, ook als het gaat over blijven of scheiden. Bovendien is ouderschap tegenwoordig minder nauw verbonden met partnerschap. Je hoeft niet zo nodig nog een koppel te zijn om samen een kind op te voeden."
Vaak zie je eveneens dat de koppels net ook nog een huis gebouwd of verbouwd hebben.
Ponnet: "Zo"n bouw of verbouwing brengt ook heel wat stress met zich mee. Dat helpt natuurlijk niet, als je relatie al wankelt. We willen het allemaal hé, trouwen, een gezin, een eigen huis, en het liefst nog nú. Dat huis moet dan ook nog het liefst helemaal perfect zijn, met de juiste keuken, de juiste vloeren, de juiste meubels. Zo leg je jezelf, je partner en je relatie heel veel druk op. Er gebeurt zoveel dat het bijna een wonder is dat je elkaar níét uit het oog verliest."
Kun je dan iets doen om zelf niet in die valkuilen te trappen?
Ponnet: "Een van mijn belangrijkste tips: praat met elkaar. Ook voor je aan kinderen begint. Willen jullie dit kind echt allebei? En zijn jullie bereid om jullie leven aan te passen? Zo leren jullie elkaars verwachtingen kennen, en kunnen jullie ook jullie draagkracht inschatten. Durf afspraken te maken en doe het samen. Is het kindje er: toon dan begrip voor elkaar. Erken dat het voor jullie allebei moeilijk is en probeer empatisch te zijn. Ook als de mama zeurt dat zij álles doet, en de papa klaagt dat ze alleen maar zaagt. Probeer aandacht te blijven hebben voor jezelf, maar ook voor elkaar. Af en toe een avondje weg met z"n tweeën, daar lijdt je kind echt niet onder. En besef ook dat het maar tijdelijk is, die moeilijke momenten. Soms gaat het echt niet meer hé, en dan is het beter om uit elkaar te gaan, maar als er genoeg liefde is, zet dan door."