05 september 2015 Dagblad
Publieke huwelijksaanzoeken zijn in. Muziekfestivals, voetbalwedstrijden en tv-shows: kerels zijgen er door hun knieën onder het motto ‘hoe meer toehoorders, hoe romantischer’. Alleen, hoe zeg je als vrouw ‘nee’ in een vol stadion? Artikel van Katrien De Meyer voor Het Laatste Nieuws
Vrijdagnacht, 2.18 uur. Bij Q Music loopt een telefoontje binnen van ene Matthias die zijn vriendin Saskia live op de radio wil verrassen met een aanzoek. De presentatrice kent de dril en zet alvast een romantisch muziekje klaar. Een lange ‘euhm' is Saskia's eerste antwoord. Ze probeert de egoschade bij haar vriend te beperken met een neutraal ‘je overvalt me'. Maar de presentatrice vraagt door, dus moet ze wel toegeven ‘dat ze er niet klaar voor is'. Zijn vertrapte ego reageert woedend en zij roept terug ‘Wat ben je toch aan het doen? Stop ermee!' Om nog meer gênants te voorkomen, haalt Q Music het ruziënde koppel uit de ether en draait wat later ‘Lovefool' van The Cardigans. Of de ruzie écht was of een grap, weten ze bij Q Music niet. De scène is alleszins een teken van de tijd. Tik ‘huwelijksaanzoek' in op Google en je krijgt massa's publieke aanzoeken op Tomorrowland, in universiteitsaula's en bioscoopzalen te zien. Youtube staat er vol van. Kijkt de wereld toch toe via de iPhonecamera, dan kan het maar beter groots en spectaculair. Herinner u de Nederlander die dé vraag wou stellen vanuit een hijskraan, maar daarbij het dak van de buren vernielde. Er zijn zelfs speciale 'ring cams' te koop, met een camera verstopt in de ring om de grote emoties te filmen en nadien op Facebook te posten.
"Tjonge jonge, een huwelijksaanzoek was vroeger iets tussen twéé mensen, ‘inter nos' of onder ons", zegt Stefaan Top, professor-emeritus Volkskunde aan de KULeuven. "Gezichtverlies was de ergste nachtmerrie, dus moesten strikte codes die kans op een afgang beperken. ‘Teentje-trap' was tot 1920 à 1930 zo'n code op kermissen en dansfeesten. Zag een man een vrouw écht zitten, dan trapte hij zachtjes op haar teen. Was de interesse wederzijds, dan trapte ze terug. Een subtiel, onzichtbaar signaal voor de buitenwereld. Het bespaarde je de publieke vernedering om de vrouw opnieuw ten dans te vragen en afgewezen te worden onder het oog van het hele dorp. Vandaag is risico om af te gaan voor heel Vlàànderen geen nachtmerrie meer."
Relatietherapeute Rika Ponnet heeft niks tegen het moderne, publiekelijke aanzoek. "Het is deel van onze sharing-cultuur vandaag. Gaat het te ver of niet, dat moet ieder voor zich bepalen. Als de partner van zo'n groot gebaar houdt, kan het prachtig zijn." Haar advies: doe enkel een publiek aanzoek als je partner van verrassingen houdt en als je bijna zeker bent een ‘ja' te krijgen. "Een kwakkelende relatie op die manier nieuw leven proberen inblazen, is het slechtste wat je kan doen. Je schiet jezelf in de voet. Dan voelt de ander zich vastgezet, gedwongen. Er zijn ongetwijfeld partners die op die manier een ‘ja' proberen te forceren, omdat ze betwijfelen of ze die thuis, alleen aan de keukentafel ook zouden krijgen. Een zeer slecht idee." Wat te doen als je een ongewenst publiekelijk aanzoek krijgt? "De meest elegante manier om er onder uit te komen is ‘ja' zeggen, iedereen in de waan te laten en er nadien onder vier ogen alsnog ‘nee' van te maken. Dat lijkt het minst affrontelijk voor alle partijen."