21 oktober 2019 Column
Een kinderwens. Het dominante scenario tot op vandaag is: een man en een vrouw zien elkaar graag en krijgen een kind. Zelden toont de realiteit zich evenwel zo rozig. Zelden zijn verhalen over ouderschap zo eenduidig. Over die veelheid aan vader- en moederschapsscenario’s gaat mijn nieuwste column voor Psychologies.
Ze is 39, gescheiden en heeft twee tienerdochters. Ze zijn het belangrijkste in haar leven, zegt ze, zonder aarzeling. Op haar 16de hield ze al namen bij voor de kroost waarvan ze toen droomde. Het moederschap als levenswens, liefst zo jong mogelijk. Het verlangen deed haar heel vroeg in een ‘serieuze’ relatie belanden. Een man met een plan. Huis bouwen, gezin stichten, de vooruit. Een engerd vindt ze het nu. De controlefreak die je alleen maar ziet als één van de puzzelstukken waarmee hij zijn uitgetekende toekomst wil leggen. Al beseft ze vandaag dat ze met hem ziek was in hetzelfde bed. De kinderen kwamen er snel. De bestemming waarnaar ze al zo lang had verlangd en de zwangerschappen als een feestelijke prelude. De gevoelde volledigheid, een rust vanuit verbondenheid met wat in haar groeide die ze nadien nooit meer ervoer. Hij voelde zich buiten gesloten, ze begreep het en deed haar best, maar kon er niets aan veranderen. Het installeerde bij hem een jaloerse wrok die nooit meer overging.
Ze leerde al snel dat het moederschap meer was dan die ideale staat van symbiose. Dat ouderschap schuurt, kinderen meer zijn dan een verlenging van jezelf. Ze leerde hen kennen met al hun kanten, ook de zijne en ontdekte gaandeweg de kanten die haar toebehoorden maar voorheen als blinde vlekken binnen haar zelfbeeld opereerden. De tegenstellingen binnen hun huwelijk leidden tot spanningen die niet leefbaar bleken te zijn. Ze ging, tegen ieders verwachting in.
Ze wil het overdoen, met een andersoortige man, het woord liefdesbaby valt. We hebben het over het verschil. Een kind dat geboren wordt vanuit het verlangen ‘ouder’ te worden. De andere als heiligend middel richting dat doel. Diegene die het op dat moment ook net wil en handig passeert. Het niet weet, maar het ziet als de prijs die een man betaalt om samen te kunnen zijn met een vrouw. Het ‘ongeluk’ waaronder vaak een diep, onuitgesproken verlangen schuilt. Het anonieme zaadje afgestaan om welke reden dan ook, met medische zorgzaamheid levensvatbaar gemaakt. Haar kinderen.
En het kind dat geboren wordt vanuit een verlangen de liefde met die ene andere te bekronen, krachtiger te maken, tot uitdrukking te brengen. De diepe verbondenheid blijvend leven te geven. Kan je immers meer één zijn met iemand dan via de conceptie van een kind? Het zegel van de liefde, het kind, de relatie waarnaar ze nu verlangt.
Diezelfde week ontvang ik nog maar eens een geboortekaartje. Het is van een wonderlijke, poëtische schoonheid. Ze leerden elkaar kennen via onze bemiddeling. Hij te gewoon om ideaal te zijn, zij de vrouw waarvoor hij ging. Ze ging mee, omwille van de 40, het nu of nooit gevoel, het ouderschapsverlangen. Ze worden zwanger, maar complicaties beëindigen de ouderschapsdroom. Ze blijven toch samen, vinden elkaar, er groeit liefde die het kinderloos scenario draagt. Ver in de veertig zijn ze als de liefdesbaby zich aandient. Ze beleven het met gedeelde overgave en vanuit de dankbaarheid dat ook zonder deze bekroning het leven hen gunstig gezind is, dankzij de andere. De gezonde dochter ontvangen ze als een wonder. Als ik het verhaal doe, hoor ik kritiek. Op deze leeftijd. Dat kind. Als ze 20 is, gaan zij naar de 70. Ik denk aan de wieg en het kind en kan alleen maar diepe vreugde voelen voor de plek waar ze staat.