Magnolia

Er was in zijn hoofd een deur opengegaan waarvan hij dacht dat ze er niet meer was. Hij beschouwt zichzelf als nuchter, niet gelovig, niet spiritueel, aards, wetenschap, hier en nu. Toeval is toeval, er is geen boodschapper en dus ook geen boodschap. Dat de deur openging was een combinatie van dingen die triggerden. De tuintafel onder de bloeiende magnoliaboom, de krant op zaterdagochtend, het doodsbericht. Veel te jong en onverwachts. Haar foto. Zijn beeld. Nu vier jaar geleden. Vreemde tijden, rigide regels, bubbels en angst. Ze hadden het allemaal aan hun laars gelapt en genoten. Van elkaar, het stiekeme afspreken, de eerste keer bij hem thuis, de uitbundig bloeiende en geurende magnoliaboom. Ze was een kennis van een kennis, waarvan de kennis vond: iets voor jou. Waarin de kennis gelijk had gehad. De uren onder de magnoliaboom, alsof ze elkaar al altijd gekend hadden. Een nabijheid, een gedeelde wereld, een warmte die hem in een roes bracht vergelijkbaar met de pracht van de boom. Uitbundig, intens, vol van zintuigen. Een sensualiteit ook die hij nog nooit op deze manier aantrekkelijk had gevonden. Geen lust of begeerte, wat het altijd voorheen was geweest, maar een diep en warm gevoel. Seks die eerste keer, hij zou het een afknapper gevonden hebben.

De kennis had hartelijk gelachen. Hij, de donjuan in hun vriendenkring, niet uit op seks. Dat hij het wel erg hard te pakken had en ze hem nu al in haar zak had. Dat hij maar beter kon uitkijken. De daaropvolgende weken hadden ze elkaar bijna dagelijks gezien en gehoord. Drie weken lang, wittebroodstijd. Zijn magnoliadroom noemt hij het nu. Omdat er bruusk een einde aan kwam. Haar vader, ziek, ziekenhuis en zonder afscheid. Dood. Ineens, het virus. Hij had het begrepen. Dat het nu niet kon. Ze het nu niet kon. En had gewacht. Want hoe lang duurt rouw? Maar ook: ben je in rouw net niet sterker samen, mét een andere? Zij herhaalde haar pogingen. Om er voor haar te zijn. Haar bij te staan. Te helpen. Ze had ze aanvankelijk vriendelijk ontvangen maar na verloop van tijd afgewezen. Lichtjes geïrriteerd. Niet nu. Waarom was het zo moeilijk voor hem om dat te begrijpen, haar die ruimte te geven? Ze had uiteindelijk niet meer gereageerd of met een ‘tot later’.

Hij had aanvankelijk zijn wonden gelikt en gehoopt dat zijn aloude strategie zou werken: streep eronder en verder werken. Dat had het niet gedaan. Heel die fucking periode van solitude, die hij anders zo koesterde, het was de hel geweest. De kennis had gezwegen, wat meelijwekkend gekeken. Dat het tijd was dat hij verderging. Toen de magnolia het jaar erna bloeide, had hij geweend. En de deur eindelijk gesloten.

Tot nu, het bericht. Haar dood. Nooit meer. Hij begrijpt het niet, hoe de pijn in volle hevigheid terugkomt. Meer nog, hem nu volledig onderuithaalt. Het wenen stopt maar niet. Dat zijn probleem mij waarschijnlijk banaal in de oren klinkt en dat ik wel andere dingen hoor. Hoe relatief, een relatie van een paar weken die niet eens geconsumeerd werd. Dat het toch maar een droom was, onder een boom. Waarop ik met heel mijn hart bevestig. Waar hij nu is. Zijn diep verdriet. Zijn groot gemis. Om wat hij nooit kende. Even proefde. En sindsdien hoopt. Ik zeg hem dat het terugkomt, vanuit dat diepe verlangen zich op die manier verbonden te weten. Te voelen en gevoeld te worden. En dat dat zoveel betekenis heeft, over zoveel gaat. Neen, dat moeten we niet wegrationaliseren of relativeren. Dat het legitiem en diepmenselijk is, en dat zijn tranen dat bevestigen.

Later op de dag stuurt hij me een foto door. Een tafel voor twee onder een bloeiende magnoliaboom.