23 april 2019 Column
De kinderen uit het eerste huwelijk van mijn man wonen om de andere week bij ons, terwijl het zoontje dat we samen hebben wel altijd bij ons is. Af en toe voelt hij zich daar zo schuldig over tegenover zijn oudere kinderen dat het hem helemaal lijkt te blokkeren. Hoe kunnen we dit samen oplossen? Column voor Het Nieuwsblad Magazine
"De kinderen uit het eerste huwelijk van mijn man wonen om de andere week bij ons, terwijl het zoontje dat we samen hebben wel altijd bij ons is. Af en toe voelt hij zich daar zo schuldig over tegenover zijn oudere kinderen dat het hem helemaal lijkt te blokkeren. Hoe kunnen we dit samen oplossen?"
Rika Ponnet:
Schuldgevoelens ontstaan wanneer wat we hebben gedaan, indruist tegen ons persoonlijke waardenkader of tegen een waardenkader dat we het onze gemaakt hebben. Bij echtscheidingen gaat het over een mix van beide. Je voelt je als ouder gefaald. Je ziet je kinderen lijden onder het gemis dat ook jouw lijden is.
Dat gevoel wordt versterkt door de maatschappelijke kijk: kinderen zijn het slachtoffer, betalen de rekening ... Schuldgevoelens bij een echtscheiding zijn bovendien erg complex: je wilt immers weg bij je partner, maar niet weg van je kinderen. Die verlieservaring vergt rouw, brengt gevoelens van onmacht met zich mee. Vermoedelijk meet je partner het leven van zijn kinderen erg af aan zijn leven nu met een nieuw kerngezin waarin zijn zoontje de tijd en betrokkenheid krijgt die hij zijn andere kinderen niet kan geven.
Een eerste stap is het benoemen en uiten van het lijden en de pijn tegenover de kinderen. Vaak merk ik dat mensen vrees hebben om dit gesprek aan te gaan uit schrik dingen op te roepen waaraan ze toch niets kunnen veranderen. Meestal is het net omgekeerd. Gevoelens uiten, spijt durven betuigen geeft erkenning en ook allerlei vormen van vergeving.
Probeer daarnaast als gezin met drie kinderen te functioneren. Symbolisch maar ook letterlijk betekent dit dat elk zijn vaste plaats aan tafel heeft, maar dat er de ene week drie stoelen bezet zijn en de andere vijf. Geef elk een volwaardige plaats die permanentie heeft. Stimuleer je partner om dingen alleen te doen met zijn twee oudsten, los van het nieuwe gezin, een kort reisje, een uitstap of exclusieve activiteit. Dat vergt van jou erkenning, mildheid tegenover het gezin dat was, maar zal er ook voor zorgen dat hij zich een rechtvaardiger papa voelt tegenover al zijn kinderen.