13 maart 2019 Column
Margot(33) en Jelle(30) zijn zes jaar gehuwd en hebben twee jonge kinderen. Margot vindt dat hun huwelijk een sleur aan het worden is en wijt dit aan een gebrek aan initiatief van Jelle. Ze heeft het gevoel dat ze overal alleen voorstaat.
Margot
Ik leerde Jelle kennen op de trouwfeest van een nicht. Hij is de beste vriend van haar man. Ik zag hem direct zitten, heb hem ook zelf aangesproken en uitgenodigd om eens te dansen. Zo zit ik in elkaar: als ik iets wil, dan ga ik ervoor. We spraken nadien verder af en van het een kwam het ander. Na zes maanden trouwden we en snel daarna kwamen onze kinderen. Het is wat ik altijd graag wou: een eigen gezinnetje. In al die beslissingen heb ik altijd wel de trekkersrol gehad en is Jelle gevolgd. Volgens mijn vriendinnen mag ik mijn twee handen kussen met zo een man: hij doet alles wat ik hem zeg, is altijd bereid om te helpen, in tegenstelling tot veel mannen. Maar: hij doet het omdat ik het hem vraag. Als de kinderen gaan slapen zijn en het huis is aan kant, dan vervallen we de laatste tijd in TV-kijken of computeren. Jelle houdt van gaming, ik kijk dan naar een serie die hij maar niks vindt. Ik voel me daar hoe langer hoe slechter bij. Ja, ons huishouden draait, er wordt voor de kinderen gezorgd, hij gaat werken, maar wat met de rest? Ik wil ook nog eens verrast worden, gezinsuitstapjes doen, reizen plannen, maar ook daarin sta ik alleen. Vorig jaar boekten we een all-in vakantie in Turkije, iets waarnaar ik lang uitgekeken had. Opnieuw kwamen alle zorgen bij mij. Hadden we voldoende melkpoeder mee? Pampers? Bij wie konden we daar terecht als een van de kinderen ziek zou worden? Allemaal vragen waar Jelle niet van wakker ligt. Ook seksueel vind ik onze relatie niet veel soeps. Jelle neemt zo goed als nooit initiatief, voelt zich vaak moe of heeft geen zin. Ik wil graag vaak vrijen en ook dat hij daarin wat fantasierijk is en initiatief neemt. Misschien hangt zijn gebrek aan zin in seks samen met zijn overgewicht. Ik ben ook niet van de magerste, maar tors toch wat minder kilo"s dan hij. Sport is niets voor hem, zegt hij, maar mocht hij al wat minder cola drinken en chips eten, hij zou dat zeker ook aan zijn gewicht merken. Ik denk ook dat hij zich daar niet zo goed bij voelt, maar niet de moed heeft het aan te pakken. Ik zie dat trouwens aan zijn kleding: hij gaat altijd voor gemakkelijk, een oversized fleece, een makkelijke broek en een paar sportschoenen of wandelbottines. Jani zou er een stevige kluif aan hebben. Hij moet toch beseffen dat dit ook voor mij niet aangenaam is, het er vooral voor zorgt dat alle aantrekking verdwijnt. Ik heb nu een beetje het gevoel vast te zitten in een leven met een brave man die alles voor me zou doen, maar bij wie ik me dood verveel en ik wil dat echt anders. Als ik Jelle erop aanspreek, zwijgt hij en verandert hij van onderwerp. Via deze weg hoop ik echt dat hij zich herpakt en mee bouwt aan een betere relatie.
Jelle
Toen ik Margot leerde kennen had ik nog nooit een langdurige relatie gehad. Ik ben niet zo sterk in het zetten van de eerste stap, voelde me daar heel onzeker bij. Ik had wel eens een korte relatie op school gehad met een meisje van de klas, maar eigenlijk voelde ik niet veel voor haar. Vooral zij wou het en na een tijdje heb ik er uiteindelijk toch een punt achter gezet. Met Margot was dat anders. Ik vond haar aantrekkelijk, wou haar leren kennen en gelukkig zette zij die eerste stap. Misschien was er anders inderdaad nooit wat van gekomen. Ook daarna nam zij altijd het initiatief, maar ik vind dat prima. Er kan meer 1 leider zijn en zij is daar goed in. Ze heeft ook graag dat de dingen lopen zoals zij het wil, terwijl veel dingen waarin zij zich opjaagt, voor mij niet het vermelden waard zijn. Maar ik laat haar doen, want heb graag rust in huis. Als ik af en toe iets kan doen wat mij interesseert, een beetje gamen of eens afspreken met vrienden, ben ik al lang content. Weet je, het leven is zo moeilijk als je het zelf maakt. Dat liep uiteindelijk altijd best goed, al vind ik dat het moederschap Margot niet in positieve zin heeft veranderd. Ze reageert vaak overdreven op dingen, kan om het minste boos worden en soms wordt het me de laatste tijd teveel. Onze reis naar Turkije vorig jaar vond ik een dieptepunt. Ik ben al niet zo fan van warme streken, maar wou Margot een plezier doen, maar niets wat ik deed was goed genoeg. Ik denk dat Margot soms dingen wil omdat anderen ze willen, maar ze een aantal zaken gewoon ook zelf niet aankan en mij dan maar de schuld ervan geeft. Reizen heeft ze nooit gedaan, ik wel, maar ik vond er nooit wat aan. Ze wil dat per sé meer gaan doen, maar jaagt zich dan op in alles wat niet is zoals thuis. Ze is ook altijd overmatig bezig met veiligheid, onnozel word ik er soms van, al zal ik dat niet snel laten blijken. Ik klim dan eens wat vaker achter mijn computer, maar ook dat kan ze niet hebben. Ik noem haar al eens rupsje-nooit-genoeg, naar dat kinderboek, maar daar wordt ze dan heel boos over. De laatste tijd heeft ze het altijd over mijn figuur, mijn eetpatroon, mijn manier van zijn, maar dat is toch wel de Jelle waarvoor ze ooit gekozen heeft. Ik zal nooit de sportman van dienst zijn, maar heb dan wel mijn kwaliteiten. Bovendien kan ik me niet voorstellen dat ze het zou kunnen hebben dat ik veel uren van huis weg ben om te sporten. Zie je, eigenlijk zaagt ze toch een beetje om te zagen. Ik wil graag dat ze zich beter voelt in onze relatie en ik heb daar ook veel voor over, maar ze moet natuurlijk eerst zelf een beetje weten wat ze wil.
Hoe het verder ging
De interactiestijl tussen Margot en Jelle is van bij aanvang duidelijk: zij valt hem de hele tijd aan, hij ondergaat rustig en stilzwijgend al haar beschuldigingen. Margot praat ook de tijd vol, is moeilijk te begrenzen, waardoor het extra moeilijk is om Jelle meer in het gesprek te betrekken. Ik confronteer hen vrij snel met deze observatie en Margot reageert direct dat ze het wel zo moet aanpakken of Jelle niets doet. Hem aanvallen en devalueren lijkt wel haar manier om hem bij de les te houden. Dat bevestigt ze ook. "Ik heb van mijn moeder altijd geleerd dat de aanval de beste verdediging is en ook dat Stalin een vreselijk man was, maar hij toch gelijk had toen hij zei dat vertrouwen goed is, maar controle beter." Als ik aan Jelle vraag wat hij hierbij voelt, trekt hij zijn schouders op. "Zoals ik al zei, het is het makkelijkst op zo een momenten haar gewoon haar zin te geven." Ik leg hen uit dat ik het begrijp. Hoe zij hem devalueert om hem betrokken te houden en hij haar zin geeft en doet wat ze verwacht om zo een dreigend conflict af te wenden. Dat dit op korte termijn een goede strategie lijkt, maar op lange termijn iedereen verliest, vooral de relatie. En dat dit de liefde in een relatie aantast. "Mocht hij wat meer initiatief nemen, ik zou zo aanvallend niet moeten zeggen", antwoordt Margot. Op mijn vraag of we dit kunnen proberen, antwoordt Jelle bevestigend. Samen kiezen we een oefenterrein, de zorgtaken voor de kinderen. We spreken af dat Jelle twee zaterdagnamiddagen iets leuks gaat doet met de kinderen. Dat loopt al op de eerste zaterdag fout, omdat Margot beslist om mee te gaan. "Het begon al met hun kleren. Komaan zeg, zo wil ik niet dat mijn kinderen de straat over gaan. Felix moest ook nog fruitpap krijgen en dat zag ik Jelle alleen niet te klaren." Jelle zegt opnieuw niets. Ik bevestig daarop Margot in haar gevoel, dat ze het moeilijk heeft om iets wat zo belangrijk is, over te laten aan iemand anders. Dat ik begrijp dat ze het heel goed wil doen, maar het zo zwaar is, altijd opnieuw al die verantwoordelijkheid. En wat haar zou kunnen helpen om Jelle wel op stap te laten gaan. "Hij zegt nooit wat, en dat maakt me ook onzeker. Weet ik veel of hij het weet." "Margot, de kinderen zijn voor mij even belangrijk als voor jou. Ik zal er op mijn manier evenveel zorg voor dragen." , zegt hij ineens. De zaterdag er op gaat het wel goed, al sms"t Margot verschillende keren, maar heeft Jelle altijd rustig gereageerd. Ik bespreek met hen dat zorg delen, betekent de andere ruimte laten om verantwoordelijkheid op te nemen én in het geval van Jelle de moed te hebben om het op zijn manier te doen, niet slaafs Margot te volgen. Net dat geeft haar immers het gevoel dat hij het zelf niet kan. Ze willen hier verder mee aan de slag op andere domeinen in hun leven, maar kiezen er voor om dit voorlopig verder onder begeleiding te blijven doen.