SOS Relatie: het verhaal van Silvie (41) en Mehmet (38)

Silvie

Mehmet was en is een atletiektrainer in de club waar mijn dochters lid zijn. Toen ik hem leerde kennen was ik al even gescheiden. Ik bewonderde hem voor de wijze waarop hij met jongeren omging, duidelijk en rechtvaardig, wat een enorm verschil is met mijn ex. We praatten na een training al eens en spraken ook af buiten de atletiek. Zo kwam van het een het andere. We gingen snel samenwonen, wilden dat allebei graag. Ik had er alle vertrouwen in, hij kende immers Flo en Marie, het klikte wel. In het begin merkte ik wel dat de meiden niet zo opgezet waren met die stap, ze vertrouwden me al eens stiekem toe dat ze de tijd die we met zijn drieën hadden gekend, toch wel misten. In het begin hadden we nog die momentjes alleen, maar met de komst van Leon lukt dat niet meer. Bovendien wil Mehmet niet dat ik Leon naar de opvang doe om alleen met Marie en Flo te zijn. Hij wil dat we een hecht gezin vormen en verwacht dus dat de twee oudsten zich aanpassen. Nu ze midden de puberteit zitten, levert dat veel pittige discussies op. Ik probeer altijd het bredere plaatje te zien: het zijn pubers, ze hebben het uiteindelijk niet makkelijk, op twee adressen moeten leven, andere regels, andere waarden en normen, een klein kind in huis. Mehmet ziet dat anders. Hij vindt dat ze zich verwend gedragen, ook vaak het slechte voorbeeld geven voor Leon. Zo is hij als sportman  erg bezig met gezonde voeding, waardoor hij streng toeziet op wat gekocht en gegeten wordt bij ons. Hij heeft ook een hekel aan smartphones, sociale media en probeert daarin de hele tijd regels op te leggen. De smartphone mag niet mee naar de kamer, de schermtijd wordt beperkt…Als Flo en Marie hier zijn, voel ik ook hoe hij verhardt, regels wil afdwingen, waardoor de kinderen zich terugtrekken, hem zelfs negeren. Hij voelt zich dan afgewezen, wat hij verhaalt op mij. Ik moet strenger zijn, zegt hij dan. Omdat ze weer de soyayoghurt opgegeten hebben, stiekem op hun smartphone zitten, hun kamer een stort is…Ik heb de hele tijd het gevoel voor niemand goed te kunnen doen. Onze laatste ruzie ging nog maar eens over eten. Hij had vegetarische stoofpot gemaakt, wat ze niet lustten en lieten liggen, wat volgens hem nog maar eens een slecht voorbeeld voor Leon is. Op dat moment heeft hij het dan over ‘mijn’ kinderen, als ze dingen doen die hem niet zinnen. Maar hij vindt wel dat hij alles mee moet kunnen bepalen en zoekt dan erkenning als plusvader. Ik voel me hoe langer hoe meer verscheurd. Ik kan niet meer de moeder zijn die ik wil zijn. Ik gaf onlangs nog eens aan dat ik probeer voor iedereen te zorgen en goed te doen, maar dat trok hij in twijfel. Naar zijn gevoel ondermijn ik zijn gezag, sta ik onvoldoende achter hem. Ik wil niet leven in dit soort van gespannen sfeer. Ik wil zeker verder met Mehmet, weet dat hij een goede vader is, maar ik wil ook mijn oudste kinderen niet verliezen.

Mehmet

Toen ik Silvie leerde kennen had ik al een paar relaties achter de rug, altijd met vrouwen zonder kinderen. Ik koos daar bewust voor omdat het mij toch een heel lastige oefening leek, ik ook in de atletiek geconfronteerd wordt met moeilijkheden binnen nieuw samengestelde gezinnen. Maar het contact met Sylvie zat zo goed, ik dacht met liefde valt veel te overwinnen. Het contact met Flo en Marie was bovendien goed, ik had hen als jonger kind getraind, wist dat het fijne meisjes waren. Aanvankelijk was er geen enkel probleem. Week om week vormden we een leuk gezin. Dat veranderde toen Leon er kwam. Ik wil het beste voor hem en dat vergt aanpassingen. Hij heeft zijn slaapjes nodig, leeft op een ander ritme.  Aanvankelijk gingen ze daar wel in mee, vonden ze de baby cool, maar dat veranderde. Ze vroegen almaar vaker om dingen samen met Syvlie te kunnen doen, zonder Leon, en dus ook zonder mij. Ik verzette me daartegen, uiteindelijk zijn we een gezin en is het samen uit en samen thuis. Alles is nu verzuurd, ik begrijp het soms niet. Vandaag erger ik me ook aan zoveel bij hen, maar vooral aan de houding van Silvie, die halfslachtig is. Ik ben, toen ik me engageerde, volledig mee in het opvoedingsverhaal van Flo en Marie gestapt. Ik betaal mee, ik zorg voor hen, ik vind het dan ook normaal dat ik mee de regels bepaal en ook gerespecteerd wordt in wat ik doe. Bovendien kan ik me absoluut niet vinden in de regels op het andere adres, bij hun pa. Daar mag gewoon alles, waardoor ze zich ook bij ons gedragen als op hotel. Ik denk dat Sylvie angst heeft hen te verliezen en ze daarom zo schippert, niet achter mij staat, wat uiteraard de spanningen tussen ons doet oplopen. De week dat ze er niet zijn, hebben wij geen discussies, dus dan is het wel duidelijk toch. Het allerbelangrijkste voor mij is Leon, zijn opvoeding. Hij ziet nu te vaak hoe de oudsten zich gedragen, kopieert dat gedrag ook, wat ik absoluut niet wil. Al die spanningen zorgen er de laatste tijd voor dat ik altijd op de toppen van mijn tenen loop als die twee komen en het toch niet de bedoeling kan zijn dat ik de helft van de tijd in mijn huis ongelukkig ben, me niet meer thuis voel door hen. Ik wil de meisjes helpen, ook voor school en zo, maar wil dat Silvie me daarin steunt en ook van hen eist dat ze daarin erkentelijk zijn. Dat gaat toch over goede manieren hebben. Ik vind het ook belangrijk dat ze beseffen dat het er bij ons anders aan toegaat dan daar. Ze zouden zoveel voordeel kunnen doen in hun leven door te zien wat wij aanbieden. Ik hoop ook dat Sylvie eindelijk gaat inzien dat er maar een manier is om hiermee om te gaan en dat is als wij samen een front vormen, zij achter mij blijft staan ook op al die moeilijke momenten dat haar dochters zich kanten tegen wat ik zeg of verwacht.

Hoe het verder ging

Sylvie en Mehmet lopen als nieuw samengesteld gezin vast omdat ze overtuigingen meedragen die kenmerkend zijn voor een kerngezin. Ik valideer hen in eerste instantie in hun poging om hier een goed verhaal van te maken, te bevestigen wat een uitdaging een nieuw samengesteld gezin is. Daardoor komt er rust in ons gesprek, kunnen ze het gevoel te falen wat loslaten. Vooral voor Mehmet is dat belangrijk omdat hij zich wil bewijzen als plusvader. Sylvie geeft aan zich vooral verscheurd te voelen, altijd tussen meerdere partijen in te staan en daardoor niet meer kan moederen zoals ze wil. Ze heeft het ook erg moeilijk met de nieuwe regels die Mehmet voorstelde naar aanleiding van een lege koelkast. ‘Ik wil dan voor Leon een vieruurtje maken, er van uitgaand dat ik de dag ervoor nog platte kaas heb gekocht, maar die blijkt dan stiekem opgegeten te zijn.’ ‘Hoe kan je nu zo vast lopen op een potje platte kaas. Het eten in de koelkast is toch voor iedereen. Jij bent ook altijd zo negatief naar hen toe.’ Dat doet Mehmet steigeren. ‘Dan zal ik niets meer zeggen, maar jij trekt er dan ook je plan mee, koopt zelf aan wat ze nodig hebben en we houden die aankopen apart van ons gezin.’ ‘Zij zijn ook ons gezin’, haalt zij uit. ‘Wel zo voelt het niet meer’, antwoordt hij. Ik kom op dat moment tussenbeide, zeg dat ik denk dat Mehmet au fond de juiste keuze maakt nu. Waarop hij verbaasd kijkt. Ik leg uit dat het als plusouder niet je taak is je pluskinderen op te voeden. En het al zeker niet werkt in de puberteit. Het aan Silvie is, hun vader om dat te doen, kinderen anders in conflict komen met hun loyaliteiten. Maar ook dat hoe meer hij Silvie dwingt zijn kant te kiezen, hoe meer ze de kaart van haar dochters trekt, hen in bescherming neemt en ouderschap zo werkt. ‘Wat ben je dan als plusouder?’, verzucht Mehmet. Daarop pikt Sylvie in. ‘Ik pakte het ook niet zo goed aan, was blij dat hij regels stelde, omdat ik dat zo vermoeiend vond. Nu besef ik meer dat het aan mij is om duidelijke grenzen te stellen en ik zeker geen geheim front mag vormen tegenover Mehmet.’ Ze hebben het ook over geld, de frustraties bij Mehmet. ‘Het voelt niet goed dat ik volledig mee opdraai voor hen, ik wil daarin andere afspraken.’ Silvie vindt het spijtig dat er dan geen gemeenschappelijke pot meer is, maar ziet het nu, vanuit de gesprekken ook niet meer als een afwijzing van de oudsten, maar als een onderdeel van een zoektocht naar een evenwicht als nieuw samengesteld gezin. ‘Ik ging er te makkelijk van uit dat mijn kinderen ook automatisch de zijne zijn.’ Er worden vanuit die inzichten nieuwe afspraken gemaakt. Sylvie betaalt de rekening van de oudsten en koopt aan wat zij nodig hebben. Mehmet wil proberen ondersteunend en minder bepalend te zijn in de opvoeding van de oudsten, maar verwacht wel dat Sylvie daarin duidelijke taal spreekt en open is met hem. Hij stemt er mee in dat Sylvie samen met de groten af en toe iets apart wil doen. Ze willen op deze basis het opnieuw proberen.