SOS Relatie: het verhaal van Thierry (44) en Karen (41)

Karen

Ik leerde Thierry kennen via een vriendin. Hij was de collega van haar broer, we gingen met ons vieren een avondje stappen en tussen ons klikte het wel. Thierry is een heel warme man. Hij was oprecht geïnteresseerd, straalde een soort van degelijkheid uit. Ik voelde me vanaf dag 1 erg op mijn gemak bij hem. We deelden onze toekomstplannen en ook daaruit sprak een heel gelijkaardig verlangen. We wilden allebei kinderen, een warm nest. We zijn snel gaan samen wonen en al hoefde dat niet voor mij, hij wou ook graag trouwen en dat deden we met alles er op en er aan. Kinderen kwamen er niet vanzelf, we hebben een aantal jaren een fertiliteitstraject gevolgd en waren dan ook heel blij met de komst van elk van onze dochters. Ze zijn nu 8 en 4 en vragen veel aandacht.  Thierry stelde na de komst van de tweede voor dat ik deeltijds zou gaan werken, iets wat ik ook graag wou. Ik heb die tijd nodig voor mijn gezin, ons huishouden. Ik had een heel goede mama en wil dat ook zelf zijn. Misschien leg ik de lat voor daarin te hoog, maar het is wie ik ben. Halftijds moederen, dat kan toch niet. Mijn moeder is vroeg weduwe geworden met drie jonge kinderen. Ze combineerde twee jobs, was vaak afgetobd en moe, maar als we haar nodig hadden, was ze er voor ons, had ze aandacht, luisterde ze. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe ze dat deed. We hebben alles gehad wat we nodig hadden, zijn alle drie kunnen gaan studeren. Ze verdient een standbeeld wat mij betreft. Ik ben heel zorgzaam van aard, ben content als iedereen in mijn omgeving content is. Ik vond dan ook dat wij een heel mooi gezin hadden, Thierry die zorgde voor ons inkomen, zijn job met veel passie en plezier doet. Ik die er echt ben als mama, ervoor zorg dat ons huis een warme thuis is. Toen hij me opbiechtte dat hij verliefd is geweest op een collega op het werk, was dat moeilijk. Toch kon ik het begrijpen, mensen worden nu eenmaal verliefd en hij is me toch trouw gebleven. Dat hij al jaren vindt dat ons seksleven niet okay is, vind ik wel heel moeilijk, shockerend zelfs. Het wil zeggen dat hij al jaren niet uitkomt voor wat hij denkt en voelt en dat ervaar ik eigenlijk meer als een vorm van bedrog dan die verliefdheid. Ik vind het ook niet eerlijk, onrechtvaardig zelfs. Ja, ons seksleven is misschien niet zo spannend als wat je al eens ziet in films of zo, maar hoe realistisch is dat? En gaan alle koppels met jonge kinderen daar niet door? Ik heb de afgelopen jaren al zoveel gegeven, voor de kinderen, de verbouwing van ons huis, het hele reilen en zeilen van ons privéleven, deeltijds werken ook, dat ik niet weet waar ik de energie zou moeten halen om ook nog eens de seksgodin in de slaapkamer te zijn. Waar haalt hij het? En waarom kan hij niet zien wat er allemaal is, wat ik allemaal doe, naar wat we hebben?  

Thierry

Toen ik Karen leerde kennen was ik al een aantal jaren aan het werk in de bouw. Ik werk al sinds mijn 18de, zij heeft veel langer gestudeerd, maar dat heeft nooit in de weg gezeten. Ik heb altijd hard gewerkt, veel geld verdiend en fier op wat we opgebouwd hebben, het leven dat ik ons gezin kan geven. Karen hoeft zich niet af te jakkeren door voltijds te gaan werken, kan haar aandacht richten op ons gezin, wat ze ook wou. Ik heb altijd heel intens verlangd naar het nest zoals we dat vandaag hebben. Mijn ouders zijn vroeg gescheiden. Mijn moeder hertrouwde snel, kreeg opnieuw kinderen. Ik voelde er mij nooit welkom en ben grotendeels opgegroeid bij mijn vader. Die deed zijn best, maar van huiselijkheid, gezelligheid, was er weinig sprake. Die kende ik alleen van andere gezinnen, bij vriendjes. Op eigen benen staan, is voor mij al heel vroeg een overtuiging geweest, waardoor ik snel ging werken. Ik wist ook heel duidelijk wat ik wou in het leven, stabiliteit, een warm gezin. Ik heb meerdere relaties gehad, maar alleen met Karen zag ik het mogelijk mijn droom waar te maken. Zij is liefdevol, zorgzaam en staat toch ook op eigen benen. Ze weet hoe moeilijk het leven kan zijn. Ik zie haar heel graag, wij hebben een heel mooi gezin, ik zou dat nooit willen opgeven. Maar ik kan niet ontkennen dat ik onze relatie al een tijdje als een sleur ervaar. Karen is een fantastische moeder, maar de aandacht die al al die jaren naar de kinderen gaat, dat heeft onze relatie koppel doen afbrokkelen. Ook seksueel mis ik wat wij hadden in het begin. Het komt er nog zelden van en ik kaart dat wel aan, maar ik ben niet de man van de dwang. Karen kan zich moeilijk ontspannen en als er dan eens een moment is waarop het gezellig kan zijn, geeft ze aan moe te zijn,  te willen gaan slapen of gewoon te willen met rust gelaten worden. Zo had ik haar onlangs nog eens buiten gekregen voor een etentje. Ging het uiteindelijk toch opnieuw de hele tijd over de kinderen, we de zwemzakken niet mochten vergeten en wat we zouden kunnen doen voor de verjaardag van de jongste. Het gaat nooit meer over ons. Ik voel me de laatste jaren ook almaar vaker alleen in onze relatie. Het is volgens mij de oorzaak van de verliefdheid, waarmee ik niets gedaan heb trouwens. Ik denk ook niet dat ik dat zou doen, een tweede relatie beginnen, maar ik denk wel dat het een wake-up call is, dat het goed is dat ik aan de alarmbel trek. Ik zit nu als het ware in een soort van wachtkamer, alsof ik zoals bij de slager een ticket moet trekken voor wat echte tijd met haar. Gelukkig kunnen we erover praten, maar zij wimpelt het vooral weg, geeft aan dat ik gewoon te veel verwacht, dit nu eenmaal het leven is met kinderen. Ik kan dat moeilijk accepteren en heb eerlijk gezegd toch ook niet het gevoel dat zij hiermee gelukkig is. Maar alleen komen we er duidelijk niet uit. 

Hoe het verder ging

Thierry en Karen hebben weinig of geen conflicten. Ruzie maken vinden ze ongemakkelijk. Ze ervaren dat als een positief gegeven, maar beseffen tegelijkertijd dat bepaalde verschillen in verlangens daardoor niet uitgesproken worden. Als ik peil naar die verlangens, dan geeft Karen aan dat ze vandaag rust wil of meer nog, met rust wil gelaten worden. ‘Thierry heeft het altijd over een eenzame wachtkamer, ik verlang naar zo een stille ruimte.’ Dat vindt Thierry pijnlijk. ‘Ik begrijp dat, maar zoals zij het verwoordt, is het alsof onze relatie een belasting zijn. Zo erg.’ We praten verder over de wachtkamer en komen zo dichter bij hun relationele behoeftes. Daaruit blijkt dat Thierry ook letterlijk in zijn kindertijd veel tijd in een wachtkamer doorbracht. ‘Mijn papa was kinesist en als ik hem wou spreken, moest ik vaak gewoon wachten tussen de patiënten. Dat was op zich niet erg, maar ik had wel het gevoel om aandacht te moeten bedelen. Ik heb dat met hem de afgelopen jaren besproken, en hij begrijpt dat nu, hoe pijnlijk dat was.’ Bij Karen is het verlangen naar een eigen kamer eveneens gebed in het verleden. ‘Als oudste heb ik me altijd aangepast, mee gezorgd voor de kleintjes. Ik klaagde niet, zag mijn moeder ploeteren, wou haar niet ook tot last zijn.’ Zo heeft Karen geleerd eigen behoeftes niet te uiten en na verloop van tijd, ook niet meer te voelen. Ook vandaag is er vooral de zorgrol. ‘Ik vind het belangrijk een goede mama te zijn. Maar het is zo zwaar. Als Thierry thuiskomt, denkt hij vaak dat mijn tijd met de kinderen alleen maar fun was. Hij heeft dan een hele dag op de werf gestaan, vraagt dan ook nog eens aandacht en daar heb ik vaak de puf niet voor. Ik ben op na een dag zorgen. En in seks heb ik dan helemaal geen zin. Het voelt aan als iets wat dan ook nog eens moet.‘ Ik bespreek met hen dat ik zo goed begrijp waarom ze voor elkaar gevallen zijn. Hoe Karen in Thierry een warme en betrouwbare man zag, de papa die er nooit was en Thierry in Karen de moeder die hij nooit gekend heeft, maar ze elkaar en zichzelf ook vast gezet hebben in die rol. Karen is alleen maar bezig met ‘zorgen voor’ en heel slecht in het zorg vragen. Thierry komt op voor zijn behoeftes, maar heeft het moeilijker met het zien en geven van zorg. Om dit patroon te doorbreken, stel ik voor dat Thierry wat vaker zorg opneemt voor de kinderen en Karen verplicht om iets voor zichzelf te doen. Zo leeft bij haar het simpele verlangen om een paar keer per week in alle rust een bad te kunnen nemen. Dat loopt in het begin wat moeizaam. De kinderen zijn zo gewoon dat mama er altijd is, waardoor ze haar ook in bad opzoeken. Door dit regelmatig met almaar meer succes te doen, ervaart Karen hoe ze dit nodig heeft om ook als partner te kunnen functioneren. Het brengt hen opnieuw dichter bij elkaar.  Thierry heeft het gevoel iets te kunnen doen dat Karen echt gelukkig maakt. Zij is dankbaar voor zijn betrokkenheid en daardoor opnieuw ontvankelijker voor tijd samen. Doordat er meer ruimte is voor zichzelf, is er ook meer ruimte om seksueel te zijn vanuit haarzelf en seks niet langer te zien als een to do op een lange zorgenlijst.