01 juni 2019 Magazine
Voor eeuwig en altijd. We hopen allemaal dat zo’n sprookje echt bestaat. Maar soms komt zelfs de meest serieuze relatie na al die jaren toch tot een einde. Dat ontdekten ook Eva, Lisse en Elisabeth. Artikel van Elien Geboers voor Flair met deskundige medewerking van Rika Ponnet.
Elisabeth (28) dopt na twaalf jaar relatie en twee kindjes haar eigen boontjes nadat ze ontdekte dat haar man een dubbelleven had.
Elisabeth: ‘Als ik één les heb geleerd, is het wel dat ik nooit nog gezamenlijke geldzaken wil of volmachten over mijn rekening zal uitschrijven. Mijn ex heeft er zo'n boeltje van gemaakt. Hij heeft met mijn geld zijn dubbelleven gefinancierd. Nu ben ik apetrots en super opgelucht dat ik mijn eigen boontjes dop. Ik weet exact wat er in mijn portefeuille zit en kan ‘s avonds met een gerust hart gaan slapen, omdat ik weet dat alle rekeningen op tijd zijn betaald.'
Alles went
‘Een tweetal maanden geleden ontdekte ik dat mijn man al tweeëneenhalf jaar een buitenechtelijke relatie had. Mijn wereld stortte in. Van de ene dag op de andere was de man waarmee ik twaalf jaar lief en leed had gedeeld verdwenen en herkende ik hem niet meer als die jongen waar ik vanaf mijn zestiende zoveel van gehouden had. Daar stond ik dan. Moederziel alleen met twee kleine kindjes op mijn arm. Nu ja, aan die situatie had ik het laatste halfjaar al goed kunnen wennen. Hij kwam amper nog naar huis, moest zogezegd altijd naar het buitenland voor zijn werk. Wanneer ik niet thuis op hem of op een sms'je zat te wachten, stond ik alleen met mijn kindjes op de evenementen die onze bevriende koppels organiseerden. 's Morgens stond ik er alleen voor, 's avonds stond ik er alleen voor. Het enige verschil met toen is dat ik nu tenminste niet meer aan hem vasthang. Als ik 's ochtends met de kindjes naar Plopsa wil of zin heb in een dagje Gent, stap ik gewoon in de auto en ben ik weg.'
Een frisse start
‘Dat betekent natuurlijk niet dat ik over hem ben. Twaalf jaar wis je niet op een paar weken uit. Vooral wanneer de kindjes 's avonds in hun bedje liggen, het huishouden is gedaan en ik alleen in de zetel zit, overvalt de eenzaamheid me. De eerste dagen zat ik stuurloos naar het televisiescherm te staren. Geen idee waar ik was of waar ik het had. Nu pak ik al eens een boekje vast of probeer ik verwaterde vriendschappen weer aan te halen. Dat doet me ongelooflijk deugd. De steun die ik van onze vroegere gezamenlijke vrienden en zelfs van mijn schoonfamilie krijg, is zo hartverwarmend. Zo stond het koppel dat getuigde op onze trouw meteen aan mijn deur om me te helpen en bezoeken de grootouders van mijn ex me regelmatig in mijn zaak. Ook voor de kindjes vind ik dat belangrijk. Het blijft tenslotte wel hun familie, hé.
Voor hen ben ik ook in ons huis blijven wonen. Gelukkig huurden we dat maar, en hadden we de stap naar kopen nog even uitgesteld. Hoewel de huur eigenlijk boven mijn budget ligt, wilde ik de kindjes hun thuis niet afnemen. Alles in hun leven is al veranderd. Hun papa is niet meer thuis, ze slapen af en toe in een vreemd appartement, moeten zijn nieuwe vriendin leren kennen,... Het laatste wat ik hen wilde aandoen, is dat ze ook nog een keertje hun eigen kamertje moesten afgeven. Ik heb het huis wel van boven tot onder ontsmet, alle meubels verplaatst, de spullen van mijn ex aan de deur gezet en de kasten heringedeeld zoals ik het graag had. Een propere start, letterlijk.'
Blik vooruit
‘Vooruit is nu de enige weg. En hoewel mijn voelsprieten extra scherp staan wanneer er mannen passeren die meer bezig zijn met de schone schijn dan met wat er aan de binnenkant zit, geloof ik wél nog in de liefde. Al zal het dit keer met een man zijn die bewijst dat hij eerlijk en oprecht is en het beste voorheeft met mij en mijn kinderen. Waar ik die zal vinden? Tja, dat is nog de vraag. Tinder is duidelijk niet de plaats als je op zoek bent naar dat type man. Geen idee waar een achtentwintigjarige mama van een tweeling met een eigen zaak de liefde nog gaat tegenkomen. En toch. Hoewel mijn vrienden en familie me aanraden om minstens een jaar voor mezelf te nemen, zal ik ‘de ware' niet uit de weg gaan. Ik heb nog bergen liefde om uit te delen en het leven is te kort om te lang alleen te zijn.'
Lisse (26) besloot na zes jaar relatie dat de vader van haar kind niet haar grote liefde was.
Lisse: ‘Voor mijn relatiebreuk vluchtte ik van mijn thuissituatie en kon ik niet genoeg weg zijn van huis. Nu kan ik echt genieten van een avondje alleen in de zetel met een simpele romcom. Hoewel de beslissing om mijn relatie te beëindigen me echt zwaar viel, voelt het nu als een opluchting aan. Dat klinkt erg, en er zijn zeker nog momenten waarop ik mijn keuze in twijfel trek. Maar eenzaam zijn? Nee, dat ben ik zelden.'
Praktische poespas
‘Kies ik Telenet of Proximus? Waar zal ik wonen? Hoe sluit ik een koelkast aan? Wat met mijn ziekteverzekering, en met die van mijn dochter? Dàt zijn de issues waar ik het meest mee heb geworsteld. Ook financieel is een liefdesbreuk geen lachertje. Ik ben van een groot huis met vier slaapkamers en een ruime tuin verhuisd naar een klein appartement met een mini terras. Maar waar mijn hart echt van breekt, is het verdriet van mijn dochter. Zij begrijpt niet waarom mama en papa niet meer samen willen wonen en heeft het net als wij heel moeilijk met het co-ouderschap. Daarom hoop ik uit de grond van mijn hart dat mijn ex en ik hier als vrienden kunnen uitkomen. Zodat we Felien een zo stabiel mogelijke situatie kunnen bieden.'
Andere interesses
‘Mijn ex en ik leerden elkaar kennen tijdens onze studententijd. We zagen elkaar alleen in het weekend en pakten alles à l'aise aan. Tot ik onverwacht zwanger werd. We besloten er serieus voor te gaan, gingen samenwonen en voedden onze dochter samen op. Tijdens die periode zijn er zeker jaren geweest waarin ik oprecht gelukkig was. Maar na een tijdje kon ik niet meer negeren dat we naast in plaats van met elkaar leefden. Dat we helemaal niet op dezelfde golflengte zaten en dat hij mij niet het grote geluk kon geven. Ik ben een heel sociaal beestje, hou ervan om onder de mensen te zijn. Voor hem was er niets beter dan knus in zijn stekje te zitten. Nu hoef ik daar geen rekening meer mee te houden. Ik krijg geen commentaar wanneer ik later wil werken of wanneer ik wat langer blijf plakken bij vrienden. Ik ga ook weer meer sporten, ga vaker uit met andere singles en heb tijd om aan mezelf te bouwen. Waar ik absoluut niet mee bezig ben, is een nieuwe relatie. Ik geloof nog wel in de liefde en hoop natuurlijk dat de ware Jakob ergens om de hoek van mijn nieuwe thuis woont. Maar in eerste instantie wil ik tijd maken voor mezelf. Om me weer lekker te voelen in mijn vel, na te denken over wat ik écht wil in de liefde en natuurlijk om mijn dochter te helpen om deze bladzijde om te draaien. Ik ga ervanuit dat zoiets minstens een jaar zal duren.'
Wat komt, dat komt
‘Ik ben niet beschaamd om toe te geven dat ik hulp heb gezocht om met dit hele proces om te gaan. En er zullen ongetwijfeld nog moeilijke momenten volgen. Zo zijn we binnenkort allebei uitgenodigd op een feest van gezamenlijke vrienden, waar we elkaar waarschijnlijk zullen negeren. Misschien verandert dat gevoel van vrijheid ook nog in een soort van gemis. Er zullen verjaardagen komen die we alleen moeten vieren en evenementen waarop ik als single mama sta te vloeken dat er geen papa is om een handje uit te steken. Maar zelfs wanneer ik al die dingen in overweging neem, voel ik in mijn hart dat dit de juiste beslissing was. Dit is mijn kans op een tweede leven.'
De vriend van Eva (28) werd na negen jaar verliefd op een collega en verbrak voor haar hun relatie.
Eva: ‘Op stille zondagen wanneer ik niets om handen heb, voel ik de eenzaamheid soms opkomen. Daar speel ik dan snel op in. Ik trek naar de fitness, ga een tochtje wandelen met de hond of stort me op mijn kookeiland. Op die manier geef ik dat gevoel geen kans. Dat heeft me nochtans tijd gekost, want aanvankelijk kon ik onze relatiebreuk helemaal niet plaatsen.'
Weggecijferd
‘Negen jaar lang heb ik hem alles gegeven en helemaal in functie van mijn ex geleefd. Ik zette mijn eigen leven en mijn eigen dromen op pauze, omdat hij sleutelde aan een succesvolle carrière als professioneel ruiter. Dat vond ik toen heel vanzelfsprekend. Ik dacht: ‘mijn tijd komt nog wel. Later kan ik dit recupereren en zal hij zijn tijd aan mij besteden.' Die beloning heb ik dus nooit gekregen en dat vrat in het begin enorm aan mij. Ik kon niet begrijpen hoe hij al mijn liefde en zorg zomaar kon laten vallen voor een scharrel op het werk. De eerste maanden heb ik vurig gehoopt dat hij tot inkeer zou komen. Mijn vrienden en familie verklaarden me voor gek, maar ik stond echt klaar om hem weer in huis te halen. Na een maand of vier heb ik eindelijk de klik gemaakt. Het zou nooit meer als vroeger worden en hij had me echt te veel pijn gedaan. Vanaf dan ben ik voor mezelf gaan leven en heb ik ontdekt dat ik zelf een individu ben, met een eigen leven en eigen dromen. Dat is de grootste les die ik uit dit hele proces meeneem. Ik geloof absoluut nog in de liefde en wil als de tijd rijp is heel graag iemand nieuw leren kennen. Maar ik zal me nooit meer wegcijferen zoals ik dat voor Mike heb gedaan.'
Steun en toeverlaat
‘In tijden als deze ontdek je ook wie je echte vrienden zijn. Eén van mijn vriendinnen is zelfs een tijdje bij me komen inwonen, omdat ik in het begin niet alleen wilde zijn. Mijn mama, zus en vriendinnen hebben me er echt door gesleurd. Zonder hen zou ik nooit staan waar ik nu ben. Ook onze gezamenlijke vrienden en zelfs zijn kameraden en ouders hebben me steun geboden. Ik kan met hen nog steeds een pintje drinken en kreeg op mijn verjaardag ook een sms'je van hen. Daarnaast heb ik ook veel nieuwe vrienden leren kennen. Vooral de gym werd mijn tweede thuis. Ik ging gezonder eten en meer sporten, omdat ik daar psychologisch veel energie uit putte.
Ergens ben ik blij dat dit hele gedoe me nu is overkomen en niet nog vele jaren later. Ik ben op de perfecte leeftijd gekomen om mezelf te herontdekken en mijn eigen weg te gaan. Weliswaar in het appartement dat ik vroeger met hem deelde. Al die praktische poespas was bij ons vrij vlug en gemakkelijk geklonken. Het woog immers niet op tegen het emotionele leed. Ook seksualiteit is iets waar ik me weinig zorgen om maak. Natuurlijk is het fijner om altijd iemand ter beschikking te hebben, maar een vrouw kan ook wel een tijdje zonder, toch?'
Een echte kans
‘Wat ik een beetje jammer en kinderachtig vind, is dat hij me in het openbaar per se wil vermijden. Zodra we uitgenodigd zijn op hetzelfde feestje en hij weet dat ik ga, zal hij steevast zijn kat sturen. Ik denk dat hij koste wat het kost de ontmoeting met zijn nieuwe vriendin wil vermijden. Tja, natuurlijk is het niet makkelijk dat hij al een nieuw leven heeft. Maar ik sta ook open voor een nieuwe relatie. Ze zeggen me weleens dat je voor elk jaar dat je samen was een maand rouwperiode moet rekenen. Ik ben zeker niet bewust op jacht, maar als morgen de ware passeert, ga ik hem ook niet zeggen: Sorry makker, mijn negen maanden zijn nog niet om.' Wel zal ik twee keer nadenken voor ik me halsoverkop in een nieuw avontuur stort. Vooral omdat ik die nieuwe liefde in de toekomst een oprechte kans wil geven. Zolang ik te veel vergelijk of me te snel in iets wil werpen, denk ik niet dat die nieuwe man die welverdiende kans echt krijgt. Tja, negen jaar veeg je niet zomaar onder het tapijt en ik zal Mike altijd in mijn hart dragen. Maar ik ben er wel van overtuigd dat er iets nieuws is voor mij. Dat deze hele situatie misschien wel het beste is voor ons allebei.'
Wat als jij hetzelfde meemaakt?
Relatietherapeute en seksuologe Rika Ponnet van Duet Relatiebemiddeling heeft wijze woorden voor alle recente singles.
Is er een perfecte tijdspanne om over je breuk te raken?
Relatietherapeute Rika Ponnet: ‘In de liefde bestaan er geen standaardregels. Een relatiebreuk verwerken is een rouwproces en iedereen doorloopt dat anders. Veel hangt af van de breuk zelf. Liet je partner je onverwacht in de steek? Dan zal het leeuwendeel van de rouw erna komen. Hadden jullie al een hele tijd relatieproblemen? Dan kan het ergste al achter de rug zijn wanneer jullie definitief de knoop doorhakken. Bovendien hangt veel ook af van de manier waarop je in het leven staat. Ben je eerder negatief ingesteld? Dan blijf je vaak langer zitten met rancune, een negatief beeld van jezelf en verdriet om de situatie. Bekijk je het leven door een roze bril? Dan kan je vaak sneller dingen aanvaarden, de situatie plaatsen en hoop zien in je verdere liefdesleven.
Ik ervaar wel dat de grootste groep van mensen 2 tot 3 jaar nodig hebben om helemaal los te komen van hun huwelijk en partner en een nieuw evenwicht te vinden. Zeker als er kinderen bij betrokken zijn. Toch zag ik in mijn praktijk evengoed mensen die na pakweg 6 maanden in staat waren om zich opnieuw te binden.‘
Is het belangrijk om na een relatie een tijdje alleen te zijn?
Relatietherapeute Rika Ponnet: ‘Er is geen goede of slechte manier om een relatie te verwerken. Voor velen is alleen zijn een erg moeilijke opdracht. Voor hen is een nieuwe relatie de enige manier om dat gevoel uit de weg te gaan. Daar zijn voordelen aan verbonden. Je ervaart minder eenzaamheid en pijn. Maar er gaan net zo zeer nadelen mee gepaard. Zo stap je vaak in een relatie die niet altijd duurzaam is. Een tijdje alleen zijn is dus geen must, maar wel een aanrader. Zo kan je weer op je positieven komen en jezelf eerst opnieuw ontdekken.'
Hoe evolueer je na een jarenlange relatie waar je elkaar door en door kende naar een nieuwe relatie waar je al die dingen weer moet opbouwen?
Relatietherapeute Rika Ponnet: ‘Simpel: met vallen en opstaan. Soms gaat het ook vanzelf. Een bestaande relatie biedt voordelen, zoals een gevoel van veiligheid en weten wat je aan de ander hebt. Een nieuwe relatie biedt dan weer spanning, doet ons al eens zweven en prikkelt ons, maar maakt ons ook onzeker en doet ons weleens twijfelen. Jezelf hiervan bewust zijn, is al een grote stap.'
Zijn er hulpmiddelen waardoor je een nieuwe liefde minder gaat vergelijken met je vroegere relatie?
Relatietherapeute Rika Ponnet: ‘Wie nog de neiging heeft om veel te vergelijken, zit naar mijn gevoel nog te sterk vast in het vorige verhaal. Uiteraard draag je dingen uit je vorige leven mee in je nieuwe relatie, maar constant vergelijken betekent vooral het voeden van twijfel, het niet echt kiezen voor wat komt, maar vasthouden aan het verleden.'