Deelauto

Ze experimenteert, maar niemand weet het. Behalve de mensen met wie ze 'het' doet. Alles wat volwassenen met elkaar doen, in clubs for adults only . Ze heeft het ervaren als bevrijdend. Iets wat nu deel is van haar leven. Ze heeft jaren gezocht en niet gevonden. De ene ware, ofwel niet beschikbaar, wegens niet vrij. Altijd ergens, onderweg, maar niet bij of naast haar. Ofwel erg beschikbaar. Naar haar gevoel saai en verstikkend. Ze weet dat het bij haar ligt. Dat ze altijd een reden vindt om een man met potentieel niet toe te laten. Het contact voortijdig afbreekt. Of laat verbrokkelen.

Met de eerste groep was er altijd seks, snel. Met de tweede nooit. Ze miste altijd de vonk. Die, dat weet ze nu, er alleen maar is als er iets niet te krijgen valt. Waardoor ze het als een uitdaging ziet. Dat seks een manier is om even te voelen dat de ander toch kiest, voor haar. Een validering die vluchtige seks niet vervult. Omdat je met elkaar toch altijd de illusie tot stand brengt. Dat er meer kan volgen. Net dat is nu duidelijk.

Just for fun, no strings attached . Maar toch. Ze weet het niet, of dit nu een goede keuze is.

Onze gesprekken van voorheen komen ter sprake. Over onveilige hechting. Een permanent dronken vader, een depressieve moeder. De overtuiging: ik sta er alleen voor. Nooit kwetsbaar zijn. Dan ben je een vogel voor de kat. Ze heeft het over haar buddy, die mee experimenteert. Met een even bewogen jeugd. Die even bang is voor wat nabij is. Maar ook eerlijk. Wij samen, maar altijd vrij. No strings , geen verantwoording. Fun, genot.

Maar diep vanbinnen, in haar dromen, is er het klassieke sprookje. Iemand die voor haar kiest en alleen voor haar. “Kinderlijk narcistisch”, zegt ze. De ander als je volledige wereld. Dat kan toch nooit. Dat ik haar innerlijk conflict zie, zeg ik, waarmee ik haar stream of consciousness doorbreek. Het oorspronkelijke zelf dat zo verlangt naar de veilige haven die er nooit was. De andere stemmen in haar die dat verlangen devalueren. Als bescherming voor de pijn, van wat niet was of is. Een pijn die ze onmogelijk wil of kan voelen. En dat dat ervoor zorgt dat we ons laten behandelen zoals we onszelf behandelen. Dat ze het weet, zegt ze. Ze dacht het gevonden te hebben, met de buddy. Vervulling voor even. Veilig voor haar en hem.

Maar een paar weken geleden kwam ze tot een inzicht. Ze maakt gebruik van een deelauto. Praktisch. Maar de auto's … inwisselbaar, karakterloos, een gebruiksvoorwerp. De geur van de vorige chauffeur. Ineens had ze het gevoel: dat ben ik. Een Cambio. Ze had hun plannen voor die avond, een swingerfeestje, afgezegd. Hij had niet eens geïnformeerd naar het waarom. Of ik er iets van snap. Ik knik van ja. Dat ik het oké vind. De experimenten. Maar dat seks niet vrijblijvend is. Dat het altijd iets met ons doet. Vluchtig ons vertrouwen aantast en vooral ons vermogen om tot echte intimiteit te komen. En dat die vervlakking ontmenselijkt. De deel- en doorgeefauto. Dat ik wel goed snap hoe het zorgt dat de onrust er nu niet is. En dat het uiteindelijk wel duidelijk zal worden met welke vorm van lijden ze het best om kan: de pijn van het missen of de pijn van het contact. Als ze buitengaat, kijkt ze me dankbaar aan. Dat ze geen antwoord heeft, maar mijn accepterende, niet veroordelende, kijk haar de kracht bezorgt om dat antwoord zelf te zoeken.