SOS Relatie: het verhaal van Lotte (26) en Leon (29)

Lotte

Toen ik Leon leerde kennen, was ik al een aantal maanden erg intensief aan het daten. Ik voelde me in de coronatijd eenzaam, en online daten was het enig mogelijke. Ik sprak zelden af met iemand, hanteerde strenge criteria. Ik chatte altijd minstens drie weken alvorens af te spreken. Zo ben je toch een beetje zeker van het sérieux van de andere. Het werd uiteindelijk een maand. Leon nam zijn tijd, beantwoordde trouw mijn berichten, en dat gaf me een goed gevoel. Naar de afspraak ging ik met weinig verwachtingen. Ik leg mezelf dat op, het is een manier om niet ontgoocheld te worden, al hoopte ik stiekem op de klik. maar stiekem, van binnen, hoopte ik toch op een klik. Ik werd niet van mijn sokken geblazen, maar voelde me wel direct heel erg op mijn gemak. Afspreken ging vanzelf. We delen veel interesses en doen sindsdien heel veel samen. In corona was dat wandelen en lopen, wat we nog vaak plannen, nu ook vaak cultuur, optredens vooral en theater. Het zijn altijd fijne momenten. We slapen ook regelmatig samen. De seks is altijd okay, Leon houdt rekening met wat ik prettig vind, vraagt daar ook naar. Loslaten van controle is voor mij altijd moeilijk geweest, vooral bij het vrijen. Bij vorige partners lukte het vaak maar moeizaam, penetratie was niet mogelijk zonder glijmiddel. Ik had daar vaak een gevoel van falen bij. Leon is eigenlijk de eerste die me gerust stelt en zegt dat het okay is. We zijn nu een jaar verder, ik geraak almaar meer aan hem gehecht, probeer me soms voor te stellen wat dat zou zijn, een leven zonder hem. Ik krijg dan altijd spontaan een huilbui, dus ik vermoed dat ik hem niet uit mijn leven wil. Toch lukt het ons naar mijn gevoel niet om van hieruit verder te gaan. We wonen nog altijd elk op onze stek, ik heb wat kleren bij hem, hij bij mij, maar verder dan dat gaat het niet. We zijn ook nog niet echt voorgesteld geweest bij elkaars familie, ik zag ook nog altijd een groot deel van zijn vrienden niet. Ik vraag ook niet naar wat hij doet op de dagen dat hij niet bij mij is en ik toch weet dat hij vrij is. Hij vertelt het niet, en ik denk dat hij het als een vorm van controle zou ervaren mocht ik het wel vragen. In een vorige relatie liep het om die reden al eens fout. Toch zou ik graag voor mezelf een vorm van toekomst zien. Ik heb dat beeld nu niet en dat maakt me vaak onrustig, ongelukkig ook. Onduidelijkheid is iets waarmee ik het over algemeen erg moeilijk heb. Ik wil zeker Leon niet onder druk zetten of dingen forceren. We zijn nog jong, ik begrijp dat hij tegen een aantal dingen mogelijks anders aankijkt, maar zou toch ook een paar dingen uitgeklaard willen zijn, wat ons nu niet lukt. Hoe kunnen we overgaan naar de volgende stap en wat is die stap? Het klinkt raar, maar op de een of andere manier lukt ons dat echt niet.

Leon

Ik ben nooit erg met daten bezig geweest, had al vrij jong een eerste lief waarmee ik langere tijd samen was. Een jaar voor corona geraakte dat uit. Ik ben toen op Tinder gegaan en ben er sindsdien niet echt meer af geweest. Ik beschouw het als een deel van mijn sociaal leven en zeker tijdens corona bracht ik er behoorlijk wat uren door. Toen ik in contact kwam met Lotte, had ik een paar contacten met meisjes die fijn waren. Ik praat graag met mensen, deel graag dingen en via die weg lukt dat erg makkelijk. Lotte was wel van bij aanvang ‘anders’. We spraken na een goede maand eens af, meestal ga ik daar niet met al te veel verwachtingen naartoe, maar nu voelde ik toch dat er meer in de lucht hing en dat bleek ook zo. We zijn blijven afspreken, tot op vandaag, en zij heeft ondertussen een belangrijke plaats in mijn leven gekregen. We delen heel veel dingen, vrijen ook regelmatig met elkaar. Een vriendin van mij weet dat wij iets hebben met elkaar en vraagt al eens naar de aard van onze relatie. Ik vond het vreemd dat ik daarop niet kon antwoorden. Uiteraard hebben wij een relatie, lijkt me logisch. Maar op de een of andere manier voelt het toch meer aan als een prelatie zoals ze in Nederland dan zeggen. Iets wat komt voor het echt definitief samen zijn. Ik vind Lotte een heel fijne vrouw, ik zou haar niet graag uit mijn leven zien verdwijnen. Ik vind onze tijd samen ook altijd erg plezant. En toch heb ik ook twijfels. Wil ik echt verder met haar? Is zij de vrouw van mijn leven? Wat met kinderen? We hadden het daarover nog niet, maar toen onlangs haar zus beviel van een eerste kindje, voelde ik wel wat dit met haar deed. Ze werd nog aanhankelijker dan ze al is en ergens vond ik dat best wel bedreigend. Lotte nodigt me ook regelmatig uit op familiefeesten, zeker in het begin van onze relatie, maar toen ging ik daar niet op in en de laatste tijd vraagt ze het niet meer, vermoedelijk omdat ze ervan uitgaat dat het antwoord toch neen zal zijn. Ik voel vandaag vooral druk van mezelf en veel onuitgesproken druk van haar. Ik wil haar niet aan het lijntje houden en ook mezelf niets wijsmaken. Ik vind dat ik vooral niet het recht heb haar jaren te doen wachten op iets waarvan ik niet weet of ik het ooit wil. Ik ben seksueel trouw aan Lotte, maar ik ga af en toe via Tinder nog wel eens op stap met iemand. Ik deel dat niet met haar omdat ik zeker weet dat ik haar daarmee pijn zou doen. Ik geniet er wel van, die andere mensen ontmoeten, de prikkels. Tegelijkertijd vind ik ook de geborgenheid van het leven met haar heel vervullend. Ik vind niet van mezelf dat ik goed bezig ben, zou graag wat meer gerustigheid ervaren en misschien ook meer duidelijkheid proberen krijgen in waar het contact met Lotte heen gaat.

Hoe het verder ging

Leon en Lotte zijn exemplarisch voor hoe relaties vandaag bij nogal wat twintigers zich ontwikkelen. Wat ze zelf als een prelatie omschrijven is een vorm van verkering die eruit ziet als een gewone relatie, maar waarbij niets openlijk wordt uitgesproken. Vonden ze dat aanvankelijk ‘makkelijk’, vinden ze dat nu almaar ‘ongemakkelijker’. Vooral Lotte wil graag antwoorden op vragen die ze niet durft te stellen. ‘Ik kan hem niet verplichten om dingen tegen zijn zin te doen.’ Bij Leon leeft er onrust, een angst voor het uitspreken van verwachtingen. ‘Samenwonen en de optie kinderen, daar krijg ik zo een versmachtend gevoel bij.’ We exploreren die gevoelens en bij beiden speelt er faalangst voor wat een volwassen leven met zich meebrengt aan verantwoordelijkheden.  Die angst hangt samen met wat ze meemaakten in hun gezin van herkomst. Bij Lotte is dat opgroeien bij een alleenstaande moeder. ‘Ik bewonder mijn mama immens, ze deed dat geweldig, maar toch vooral ten koste van zichzelf.’ Bij Leon is dat een gezin waar de lat erg hoog lag, vader enkel en alleen bezig was met geld verdienen, presteren. ‘Ik zeil enorm graag, ook voor langere periodes, en dat wil ik nooit opgeven. Leven zoals mijn pa, in een gouden kooi, nee bedankt.’ Uit die uitspraken blijkt dat ze het vooral moeilijk hebben met wat er in een verdere toekomst nodig is om de relatie gaande te houden. Het gaat over kinderen, maar ook over seksualiteit, intimiteit. Beiden erkennen dat ze graag vrijen met elkaar, maar er toch iets ontbreekt. ‘Ik kan me niet echt geven aan Leon, op de manier waarop ik dat graag zou willen. Er is altijd een stemmetje in mijn achterhoofd, wat als hij niet meer wil.’ ‘Ik vrij graag met Lotte en voel me op dat moment ook telkens erg verbonden met haar, maar zodra zij dan de deur uitgaat, ik haar even niet hoor, verdwijnt dat gevoel en ga ik toch opnieuw twijfelen. Of het wel goed genoeg is wat we hebben.’ Ik bespreek met hen dat overgave in een relatie, het laten uitrijpen van twijfels, maar kan als je kiest, ze hun relatiecirkel sluiten. Dat betekent: vandaag kiezen wij er voor om dit een echte kans te geven. Dat dan alleen er een veilige basis kan zijn voor het exploreren van de meer intieme dingen in een relatie, die ze als kwetsbaar ervaren: seksualiteit, houden van, kinderen. Dat ze door niet te kiezen, zichzelf in een wachtkamer zetten en net dat vast zet. Er in die wachtkamer twee deuren zijn, richting de uitgang en richting de volgende kamer, die van het leven. ‘De uitgang wil ik alleszins niet,’ reageert Lotte wat emotioneel. ‘Ik evenmin,’ bevestigt Leon. Ik ga verder dat het leven uit veel kamers bestaat en het nog maar de eerste is, er altijd deuren zijn in beide richtingen. We bespreken wat door die eerste deur gaan, zou kunnen zijn. Lotte neemt daarbij de lead, dat ze graag zou hebben dat ze nu allebei, in het bijzijn van elkaar, Tinder als app verwijderen. Dat ze graag een foto van hen beiden wil posten op sociale media, een manier om aan de buitenwereld te tonen, wij zijn een stel. En ze van daaruit dan wel weer zien hoe ze door de volgende deur geraken. Dat ziet Leon zitten. Ze beslissen dat ze hiermee voorlopig verder kunnen.