WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
04 juni 2023
Zijn broer kampt met een drank- en drugsverslaving, en staat geen hulp van hem toe. Oké, hun vader was een slecht voorbeeld, maar enkel daaraan kan het toch niet liggen? Rika laat hem in zichzelf kijken om het probleem beter te begrijpen.
Column voor Het Nieuwsblad
Hij wil iets doen aan de relatie met zijn jongste broer. De verslaafde, verloren gelopen jongste die hij wil en kan helpen, maar die dat niet toestaat. Hij vertelt me het lange verhaal van zijn, hun, jeugd. Hoe hij als oudste vaderde over de rest - zijn altijd dronken, altijd boze vader incluis - maar hoe het nooit goed genoeg was en is. Dat diezelfde vader vandaag nog altijd afwijst, opeist, bekritiseert. De aanval, het conflict als de enige weg richting verbinding. Dat hij het allemaal begrijpt, gezien zijn jeugd, en hij hem ondertussen ruim 'ontschuldigd' heeft.
Dat zegt hij met veel overtuiging. Dat er vandaag alleen nog mededogen is, een vorm van liefde zelfs. En dat hij ook de voordelen ziet van wat was. Zijn krachtige, gedreven manier van in het leven staan. Problemen zien in termen van kansen. Er altijd weer voor gaan. De ondernemer in hem. Het bedrijf met meer dan dertig werknemers, die hij stuk voor stuk kent, begeleidt, ondersteunt. De dure opleidingen die hij volgde. People management, psychologie, groepsdynamieken. De beste baas. En thuis de beste, meest begripvolle. Papa, partner, baasje van de hond. Er is altijd energie, voorbij het energieniveau van anderen. Al valt hij heel af en toe ook wel eens uit. Kortsluiting in zijn hoofd die hem volledig verlamt en verplicht een dag te rusten. Weg van alles en iedereen. Zijn huisarts zegt dan lachend dat hij tot op vandaag nog altijd zoekende is naar de uitknop. En dat zijn lichaam hem daar af en toe attent op maakt.
Op mijn vraag naar zijn lijden, komt een snel antwoord. Dat dit toch duidelijk is. Als je broer zijn leven vergooit aan drank en drugs, is het logisch dat je dat wil verhelpen. Op mijn vraag naar zijn gevoel bij al die jaren vruchteloos proberen, volgt voor het eerst wat stilte. Niets specifieks, niets wat zich aanmeldt. Als ik suggereer dat er in al zijn 'doen' weinig ruimte is voor iets om zich aan te melden, kijkt hij me bevreemd aan. Of hij soms stilvalt, los van kortsluitingen? Opnieuw het snelle antwoord. Zijn tomeloze energie, het niet-zittende gat, de aard van het beestje. Dat ik het toch niet ga hebben over de 'vaderwond'? Want al dat geleuter over trauma dat nu het discours rond mentaal welzijn beheerst, hangt hem echt de keel uit. Ik schiet in de lach. Ik voel geen behoefte om zijn verleden uit te spitten, zeg ik. Maar ik wil samen met hem wel op zoek gaan naar een antwoord op mijn vraag naar zijn gevoel.
Hij verwijst ineens naar die weinige momenten van frustratie. Zijn lichaam dan het zijne niet lijkt, zinderend, verlamd, overspoeld. En hoe snel hij dat altijd weer omzet in daadkracht. Omdat niet slagen geen optie is. Waarop ik aangeef dat falen een heel zinvolle uitkomst is. Dat het ons leert wat we niet moeten doen. En die uitkomst aanvaarden maakt ruimte voor iets nieuws of voor acceptatie van wat niet te veranderen is. In zijn ogen zie ik een licht verschijnen. Het puzzelstuk dat op zijn plaats valt. De broer. Zijn dwingende probeersels richting 'verandering'. De afwijzing die ervan uitgaat, net zoals met hun vader. En dat acceptatie de eerste echte stap is richting 'anders'. Zichtbaar opgelucht gaat hij buiten.
Hij stuurt me die avond nog een bericht. Dat het gesprek iets op gang heeft gebracht. Het besef dat hij die acceptatie rond falen voor iedereen opbrengt, maar niet voor zichzelf. Volgens hem is het de echte betekenis van de kortsluitingen in zijn hoofd. De verplichte weg naar zichzelf die hij tot op vandaag nog niet bewandelde. En werken aan zijn vermogen om dat wél te doen, is zijn therapiedoel.