Als je last hebt met grenzen aangeven

Ze belt me. Whatsappt. Ze heeft corona en moet onze afspraak afzeggen. Quarantaine, denk ik, met een zucht. Het gaat niet goed met haar. Met hen. Een gezin onder immense druk. Vier jonge kinderen, maanden van thuiswerk. Een relatie die sowieso al een tijdje voorbij haar draagkracht wordt uitgezeten. Ik hoor paniek als ze belt. Hoe ga ik dit doen? Met hem. Hij is nu al boos. Omdat hij nog maar eens thuis zit. Ik ben nu al op. Omdat ik nog maar eens werk en vier kinderen moet combineren. Ze beschouwt het als haar taak. En hij ook. De kinderen stil houden. Maar het lukt almaar moeilijker. Moe. Uitgeput. Opgeleefd. Zo ervaart ze het.

Als ze praten, is dat vaak in termen van verwijten. Hij die alles benoemt wat hem irriteert. Zij die alles denkt wat haar irriteert, maar het niet durft zeggen. Uit angst voor conflict, zijn scherpte. Zijn woorden die steken als een priem. Ze voelt zich telkens klein. Afgewezen. Niet gezien in alles wat ze doet, met zoveel inzet. Ze wil het waarom begrijpen. Van zijn afwijzingen. Zijn uitvallen. Hij die terloops even aangeeft: misschien moeten we er wel een punt achter zetten. Zijn hoofd is haar verblijfplaats. Wat zal hij nu zeggen? Wat zal hij nu doen? Zal hij boos zijn? Hoe zal hij vanavond zijn? Zo is het altijd geweest: zij die de hele tijd bezig is met zijn gemoed, zijn gemoedstoestand, zijn gevoel. En wat zij daaraan kan doen. Pas recent durft ze ook te zeggen wat hij met haar doet. Wat hij zegt. Verwacht. Eist. Haar gevoel. Maar het tegen hém zeggen, dat kan ze nog niet. De angst voor de consequenties verlamt haar. Tegen hem kan ze niet op. Durft ze niet op te kunnen. 

Af en toe heeft ze een lek. Zo noemt ze het. Momenten waarop ze het niet binnen kan houden. En er toch iets naar buiten komt. Onredelijke boosheid naar de kinderen, als er iets niet loopt. Soepspetters over de hele tafel. Een boterham op de grond. En nu ook naar hem. Een opmerking over de keuken die er niet bijligt zoals hij het wil, waarop ze een ‘doe het dan zelf’ had teruggegeven. 

Ik geef aan dat het aan beide kanten over emotie gaat. Grenzen ook. Hij die de hare verkent, er geen voelt en dus maar doorgaat. Hij die heel hard grenzen aangeeft, uit angst om anderen toe te laten, kwetsbaar te zijn, niet aan zijn trekken te komen. Zij die de hare niet kent, niet aangeeft en uitgeput geraakt. Uit angst afgewezen te worden, hem te verliezen. We hebben het over grenzen durven aangeven. Dat kan ik, dat niet. Dat heb ik graag, dat niet. Dat kan ik niet, dat gaat niet, antwoordt ze. Ze zit in zijn hoofd. Hij zal boos worden. Hij zal me afwijzen. Hij zal niet veranderen. Het zal niets opbrengen. Of ze terug bij zichzelf kan komen, en we hem even kunnen laten voor wat het is? Ze wordt heel onrustig als ze denkt aan spreken. Aan de nee die ze zo vaak voelt, maar binnenhoudt. Waarom is het allemaal zo moeilijk? Waarom kan hij me niet gewoon respecteren? 

Als ik vraag wat ze graag zou willen is het antwoord: harmonie, rust, liefdevol met elkaar omgaan. Gewoon jezelf kunnen zijn. Ik geef aan dat zijn antwoord ongetwijfeld hetzelfde is. En de enige weg om daar te komen, is wél uiten wat je voelt. Jezelf delen. Uitspreken wat gaat en wat niet gaat. Wat goed is en wat je anders wilt. En een conflict zoiets duidelijk kan maken. Dat dit nu niet gaat, geeft ze aan. Wat ik begrijp en ook erken. Maar dat er wel de vraag kan zijn om de komende quarantainedagen elkaar te sparen. Ik jou, jij mij. Dat vriendelijke oppervlakkigheid wat ademruimte zal geven. Ruimte om te reflecteren over belangwekkende gesprekken. Erna, als de meest heftige emoties wat gaan liggen zijn. En corona de deur uit is. Het helpt, voor nu, lees ik even later.