13 juni 2022 Column
Het voelt als een obsessie. Ze weet dat het zinloos is, hij onbereikbaar is, maar ze kan die bad boy niet loslaten. Relatie-expert Rika Ponnet deelt verhalen uit haar praktijk. “Deze passionele verliefdheid heeft een bijzonder groot voordeel.”
Column voor Het Nieuwsblad
Het was begonnen als een onschuldige dagdroom waaraan ze zich af en toe overgaf. Als ze zich alleen voelde, het afgelopen jaar zo vaak, of het eeuwige thuiswerk haar het gevoel gaf afgesneden te zijn van alle leven. Damianotime noemde ze het, naar het voorwerp van haar guilty pleasure. De meest sexy man op aarde zegt ze, die Måneskinzanger.
Ze schaamt zich voor haar idioot gedrag, haar idolatrie. Want is dat niet iets voor meisjes half haar leeftijd? Ze loopt erin vast, het voelt als een obsessie, ze staat ermee op en gaat ermee slapen. Haar fysiek verlangen naar hem doet bijna pijn, zo intens en hevig is het. Ze weet dat het zinloos is, nergens toe leidt, maar dit loslaten lukt gewoon niet. Ze maakte het nog al mee, het is haar patroon in de liefde, zegt ze met veel stelligheid. Ze herkent zichzelf in dat liedje van Merol. Zit je vol vol van jezelf? Of heb je nog een plekje vrij? Geef je mij, mij maar de helft? Als ik je alles geef van mij?
Als ik aangeef dat Merol het schreef met diezelfde Damiano in het hoofd, vindt ze dat te gek voor woorden. Verbaasd dat zo een schijnbaar sterke en zelfverzekerde vrouw zich eveneens daarin verliest. Wat opgelucht toch ook, omdat wat ze voelt dan toch minder cringe(tenenkrullend, red.) is. Deze intense dagdroom is misschien een welgekomen vluchtroute uit een moeilijke realiteit, suggereer ik. Ik heb het nog gehoord, hoe mensen een bijna parallelle wereld bij elkaar fantaseren als een overlevingsstrategie voor het echte leven. Deze passionele verliefdheid heeft een bijzonder groot voordeel. Er hoeft nooit iets waargemaakt te worden.
Dat herkent ze. De diepe angst, mocht hij wel een sprankel interesse tonen, die haar zou overspoelen, zoals altijd als ze verliefd is, en ervoor zorgt dat ze zichzelf dan volledig verliest. Hoe ze er altijd weer volledig voor gaat, de andere tot het centrum van haar bestaan maakt, maar het toch nooit lukt. Omdat die andere haar niet ziet, zo bezig is met zichzelf. Het woord narcisme valt, bad boys ook. Maar zo aantrekkelijk. Zo onweerstaanbaar. Ze begrijpt dat niet, ze geeft zich volledig, en toch. Ik voeg er “weg” aan toe. En vraag of die andere dat dan verlangt. Is dat dan niet wat liefde is, zegt ze, opgaan in elkaar, een en onverdeelbaar zijn? Als je verliefd bent, heel vaak, antwoord ik. Maar verder dat het mij een nogal verstikkende opdracht lijkt: volledig verantwoordelijk worden gemaakt voor het geluk van je partner. Zo heeft ze het nog niet bekeken. Ze heeft het over eenzaamheid als een grijze, verstikkende film die er altijd al was en hoe verliefdheden, crushes dat dragelijker maakten. Het niet moeten bezig zijn met zichzelf. Ik antwoord dat ik het vaak zie. Het patroon, de copingstrategie uit vroegere jaren. En ook de gerichtheid op anderen, op de behoeften van anderen. Pleasen, tegemoetkomen, invullen. Om even te mogen vertoeven in de warmte van zij die zo hard lijken te stralen. Als een oplossing voor het alleen zijn met jezelf.
Dat laatste vindt ze een moeilijke. Alleen is eenzaam, toch? Waarop ik aangeef dat eenzaamheid bijna nooit gaat over te weinig contacten, maar over een slecht of afwezig contact met jezelf. Is dat contact er wel, een gevoelde zelfwaarde, dan geef je jezelf niet zomaar. Dan wordt de behoefte aan uitgesponnen dagdromen veel kleiner. Ze vindt het een goede basis om verder te gaan met onze gesprekken en vat zelf het plan op om de Damianotime week na week af te bouwen. Maar eerlijk, zegt ze, bij het buiten gaan, vind je hem ook niet de meest sexy man op aarde?