Een lieve man, maar ze voelt de klik niet: moet ze een relatie een kans geven?

Je openstellen voor de liefde, een geliefde, hoe doe je dat? 

Ze las het in een nieuwsbrief van een online datingcoach uit Nederland. Hoe belangrijk het is open te staan gaan voor de klik die pas later komt. Ook al is hij kaal en kan je je zo voorstellen hoe zijn bierbuik tijdens het vrijen in de weg zal zitten. 

Ze heeft het hard geprobeerd. Tegenover al wie op haar pad kwam. Er was een relatie van vier maanden met een lieve, goede man. Een gedeelde interesse voor zeilen, wat ze toch maar zelden tegenkwam. Ze praatte erover met vriendinnen, haar moeder. Allemaal vonden ze dat ze het een kans moest geven. Haar lat op een realistische hoogte positioneren. Minder nadenken, gewoon doen. 

Dat probeerde ze, niet denken, niet nadenken, niet overdenken. Maar toen hij zijn jeans uittrok, die eerste keer, en ze zijn behaarde, dunne benen zag, moest ze iets heel hard weg duwen. Ze schaamde zich. Walging was het bijna. Maar hoe kon ze en durfde ze. De lat leggen waar ze lag. Alsof zij zoveel beter was. Haar dubbele knieën en blubberig achterwerk, haar ene borst wat groter en dieper hangend dan de andere. 

Ook het zoenen was een absolute afknapper. Het deed haar denken aan de Dr Bea Show. Hij was een wasmachine en zwaard tegelijkertijd. Stootte zijn tong binnen en begon dan als gek rondjes in haar mond te draaien. Kussen had ze altijd zo opwindend gevonden, maar deze keer liet het alle vuur van verlangen letterlijk opdrogen. Het lukte dan ook niet, deed pijn, wat hem nog onzekerder maakte. Ze waren daarna in slaap gevallen, tussen hen een dal van pijnlijke stilte. 

Ze had nadien nog wel een poging ondernomen. De vriendinnen, haar moeder, die haar gek verklaarden. Zo een goede man, wat dacht ze wel, zo vaak zou ze de kans niet meer krijgen. Ze legde hem uit wat voor haar een goede kus was, toonde het. Het beterde, maar nooit slaagde ze er in zich over te geven aan de opwinding die kussen anders met zich meebrengt. 

Ze vraagt wat ik ervan denk, de liefde een tweede, derde, tigste kans geven. En die buik en dat haar: of het wel mocht, daarop afknappen. Ik geef aan dat ik het begrijp, haar weerstanden, maar ik wel denk dat ze elk op zichzelf een contact niet zullen maken of kraken. Maar dat wat zij vertelt niets te maken heeft met een gebrek aan ontvankelijkheid. Het mij net een heel rationele oefening lijkt, weg van gevoel. Jezelf forceren om weg te duwen wat je ervaart, omdat een ander zegt dat dit een goed idee is. 

Ze snapt het niet meer. Want wat is het nu? Moet ze zich nu openstellen voor wie kaal is en een dikke buik heeft of mag ze die mannen gewoon skippen van bij aanvang? Dat het nooit over moeten kan gaan, zeg ik, want dat net dát het probleem is. Ze moet een partner hebben. De lat moet naar beneden. Ze moet zich openstellen. Ze moet het meer dan één kans geven. Dat voor mij ontvankelijkheid niet gaat over iets een kans geven voorbij je weerstanden. Wel over een bewustwording van die weerstanden, die altijd opnieuw de expressie zijn van angsten. De angst single te blijven. De angst voor afwijzing uit de omgeving. De angst voor haar gevoelens, haar diepere behoeftes. De angst om zelf aan het stuur van haar leven te zitten. En ze daarom denkt een online coach nodig te hebben. 

Ik merk op dat ze liever ‘luistert’ naar de stem van anderen, de vriendinnen, haar moeder, dan naar haar eigen stem. Dat ze maar echt zal weten wat ze voor iemand voelt, als ze voorbij die angsten geraakt. En dat maar kan als je gaat voor ‘ont’-moeten. De andere laten binnenkomen en zelf binnengaan, zonder bezig te zijn met morgen, overmorgen, wat als. Ze wil dat proberen. Maar met haar en zonder die buik zal het toch makkelijker gaan.