Een pleidooi voor lui ouderschap

Radiopresentatrice Anke Buckinx en haar partner weten wat het is om een carrière te combineren met de zorg voor twee jonge kinderen. In haar column in SJIEK had ze het zaterdag over slaaptekort, gebrek aan romantiek en over het relationeel gekibbel. Is dit het nu?, schreef ze. Help, ik wil een partner om mee te dansen in de keuken, niet om voortdurend te kibbelen.” We leggen de tekst van Buckinx voor aan relatie-expert Rika Ponnet, die dit soort taferelen als een teken des tijds ziet. “We zien vandaag het krijgen van kinderen als een vorm van zelfontplooiing”, aldus Ponnet. “Ze moeten ons leven verrijken, het moet fantastisch worden... Maar dat is moordend, en het duwt veel ouders richting burn-out. De vorige generaties waren daar veel meer ontspannen in. Ze voelden zich minder schuldig als ze eens even niet de perfecte ouders konden zijn of hun kinderen even niet zo gelukkig waren. Ik pleit dan ook voor een meer luie vorm van ouderschap. Goed is wat goed genoeg is.”

We zijn er dus op achteruitgegaan in vergelijking met vroeger?

“Wat dat betreft wel. Deze evolutie is te wijten aan het feit dat we sinds enkele decennia zelf kunnen kiezen wanneer er kinderen komen. Daarvóór was het iets wat je overkwam, een soort van levenslot waarmee je dealde. Zonder morren werden de lasten bij de lusten genomen. Nu is dat anders: kinderen zijn een vorm van zelfrealisatie geworden. Dus willen we er het allerbeste uit halen, wat veel verplichtingen met zich meebrengt. Daardoor hebben ouders voortdurend het gevoel dat ze tekortschieten en achter de feiten aanhollen. Dat je ’s nachts moet opstaan voor je kinderen, da’s trouwens altijd zo geweest. Maar waarom vinden we dat vandaag zo’n immens probleem? Omdat we op niets willen inboeten: we willen fulltime werken, hobby’s, uitjes met vrienden, sporten... Maar als je kinderen krijgt, móet je je net terugplooien op alles wat zich thuis afspeelt. De andere domeinen verdwijnen dan automatisch een tijdje op de achtergrond.”

“Wij hebben de status van liefdeskoppel ingeruild voor die van een productioneel team”, aldus Buckinx.

“Het woord ‘inruilen’ is me te zwart-wit. Het ouderschap komt op een bepaald moment prominenter op de voorgrond dan de rest, dat wel. En dat betekent een crisissituatie voor elke relatie: alles komt onder druk te staan, er moet een nieuwe dynamiek gezocht worden, wat natuurlijk voor frustraties zorgt. En voor discussies: omdat de vader vindt dat de moeder te veel aandacht geeft aan de kinderen, omdat de moeder vindt dat de vader te lange dagen maakt op het werk om toch maar niet thuis te moeten zijn... Aan bronnen van ergernis geen gebrek.”

"Jonge ouders moeten aanvaarden dat ze niet meer elke avond op een schapenvel voor het haardvuur kunnen liggen rollebollen."Moeten ouders dan gewoon vrede nemen met de situatie?

“Ja, dat is het helemaal. Besef dat het geploeter tijdelijk van aard is, er na verloop van tijd weer ruimte en tijd komt voor eigen dingen. Geduld is het codewoord. En mildheid. Ontschuldig de andere een beetje, besef in zo een periode dat je uiteindelijk alleen maar je best kan doen.”

“Van romantiek is even geen sprake meer in onze relatie”, schrijft Buckinx. Ook dat is normaal?

(knikt) De periode dat je op elk moment kon doen waar je zin in had als koppel, is voorbij. Een hele avond ongestoord rollebollen op een schapenvel voor het haardvuur is er meestal niet meer bij.(lacht) Vaak wordt het eerder ‘onderhoudsseks’ in plaats van passie, maar ook dat is meestal een fase. Durf vooral je verwachtingen wat te temperen. Als je de hele situatie bekijkt als een verlieservaring, wordt het een moeilijke oefening. Ouderschap en partnerschap ontsnappen niet aan het ritme van het leven. De ene dag is het fantastisch, de andere balen en nog een volgende ‘gewoon’.”