Moet hij kiezen tussen zijn moeder of zijn partner?

Ze heeft het vooral moeilijk met het bellen, vertelt hij. Terwijl hij er niet om maalt als zij verder kijkt naar De mol en het hem nadien vertelt. Hij vindt dat ze problemen zoekt. Een recente ruzie deed hem nadenken. Of hun relatie zin heeft. 34 is hij nu, en zo blij als hij was toen hij haar een jaar geleden ontmoette, zo twijfelt hij vandaag. Hij vindt haar nog altijd erg leuk, erg aantrekkelijk. Ze willen ook hetzelfde. Kinderen, een huis bouwen in hun regio. Landelijk. Ze eten graag klassiek, vinden familie belangrijk. En toch wringt het bij dat laatste. Zijn ma. De band met zijn ma. ‘Te’ volgens haar. Als in: te dominant, te bemoeizuchtig, te aanwezig. In de ruzie verwoordde ze het als ‘problematisch’ en ‘gestoord’. Dat hij niet de zoon, maar de partner was. Ze nu al de hete competitie voelde. Voor zijn tijd en aandacht. De ma die geen respect had voor hun leven. Bellen op koppelmomenten, maaltijden, De mol. Klagen. Dat hij er niet genoeg was. En zijn irritante, ruggengraatloze acceptatie van zoveel manipulatie. En als ze ooit kinderen zouden hebben en zij na de ma kwam, ze sowieso vertrok, met de kroost. Wat hij daarbij voelt kan hij moeilijk uitleggen. Hij begint schijnbaar over iets totaal anders. Hoe hij op zijn tiende een jaar bij zijn oma woonde en dat heel fijn vond. Haar zorgende, steunende aanwezigheid. De chocolademelk met rozijnenbrood als vieruurtje. Hoe hij zijn kinderen later ook dat gevoel wil geven, huiselijke duidelijkheid en zekerheid. Aan het omaverhaal hangt een ander. Het vertrek van zijn vader, weg en nooit teruggekomen, als in nooit. En dat zijn moeder toen niet in staat was om moeder te zijn. Toen ze die rol opnieuw opnam, hij haar steun en toeverlaat werd. Tot vandaag. Hij kan haar toch niet zomaar opzijschuiven, wat denkt het lief wel. Zo werkt liefde toch niet. Ik heb het met hem over de verschillende loyaliteiten in ons leven en hoe die al eens in conflict komen met elkaar. We daardoor het verscheurende gevoel krijgen te moeten kiezen. Omdat de mensen van wie we houden angst hebben om onze liefde te verliezen. Die angst zich manifesteert als manipulatie, opeisend gedrag, het zoeken van conflict. En hij uiteindelijk alleen maar zijn manier van daarmee om te gaan in de hand heeft. We hebben het over het ultimatum van het lief: ik of je ma. We besluiten dat het er geen is. Maar een uiting van een verlangen naar een gezamenlijke toekomst. Een toekomst waarin ze overtuigd wil zijn van zijn engagement, zijn loyaliteit, weg van het geschipper vandaag. Hij erkent het dilemma dat in hem leeft. Hoe kan ik beiden gelukkig maken zonder te verliezen, mezelf te verliezen? Ik geef aan dat kiezen in deze niet verliezen hoeft te zijn. Het altijd weer over evenwichten gaat, begrenzen, weg van pleasen. Dat een liefdesleven uitbouwen als volwassen man wel altijd betekent: de gepaste afstand zoeken en vinden tegenover je gezin van oorsprong. Hij niet meer in eerste instantie zoon, maar nu partner en later vader zal zijn. We het ene nest verlaten, om een ander nest mogelijk te maken. Maar ook dat het eerste nest een belangrijke plek is en mag blijven.