“Moet ik breken met mijn vriend met aspergersyndroom?”

De vraag waar jij mee worstelt is die van blijven of weggaan. Je twijfelt, wat altijd betekent dat je vragen hebt bij bepaalde aspecten van je relatie, de partner waarmee je samen bent. Het betekent echter ook dat er minstens zoveel redenen zijn die je in positieve zin doen twijfelen. Elementen die je waardeert binnen deze relatie, bij deze partner. Op die manier lijkt het een beetje op een rationele oefening waarbij pro en contra tegenover elkaar geplaatst worden. Maar vanuit mijn ervaring is het zo dat je op die manier nooit tot een beslissing komt, je vooral blijft vasthangen in de twijfel. Hoe kan je immers dergelijke zaken – zijn voor jou storend sociaal gedrag – afwegen tegenover elementen als zijn openheid en gelijkaardige visie op relaties en seksualiteit? Het zal dan ook niet van die inhoudelijke elementen afhangen welke keuze je maakt. Kiezen voor iemand is immers geen rationeel proces, maar een gevoelsmatige bewustwording richting ‘het is wel of niet goed genoeg’. Telkens opnieuw merk ik dat als mensen ‘blijven’, de angst voor verlies – ‘zal ik ooit nog zo iemand vinden’ – hun verlangen naar een ander verhaal overstijgt. Kiezen ze toch voor een breuk, dan is het omgekeerde van toepassing. Twijfelen is geen fijne zijnstoestand. Het zorgt voor ongemak, onzekerheid, onduidelijkheid en het merendeel onder ons wil zo snel als mogelijk weg uit die twijfel. Toch is het ook goed twijfel gewoon toe te laten, te accepteren dat je vandaag niet zeker bent of je verder wilt met hem. Altijd opnieuw zie ik immers dat twijfelen duurt tot een keuze gevoelsmatig dwingend wordt. Men kan dan niet meer verder en springt in de ene of andere richting, blijven of breken. Vanuit dit besef kan je misschien makkelijker de periode dragen waar je nu doorheen gaat.