Vakantielief

Hij hoopt dat ik hem kan helpen, om de stroom aan discussies aan het thuisfront tot bedaren te brengen. Hij wil mijn mening. De kwestie met de dochter. Het woord 'boomer' valt. Een terugkerend verwijt dat hij stilaan als een geuzennaam draagt. De conservatieve rol die hij dan maar ten volle opneemt. Ik hoor frustratie, pijn vanuit afwijzing, van niet begrepen te worden. Het ergste vindt hij de terugkerende polarisatie. Hij tegenover hen. Vrouw en kroost die samenvallen tot een front van moderniteit. En hoe die tegenstelling er ineens was, als een dief in de nacht.

Voordien voelde hij zich altijd zo verbonden met de kinderen, nu zijn er telkens die discussies die van hem een vreemde in eigen huis maken. De dochter is terug van surfkamp, met een lief dat onpraktisch ver weg woont en zonder wie ze niet kan. Van zijn ouders mag het, blijven slapen. En wanneer mag hij bij hen komen logeren? Ze is 17.

Hij kent die gast niet. Op kamp, een vakantielief, aan de andere kant van het land. Dat blijft toch nooit duren? Ze zou beter nu stoppen dan erna. Zo ging dat vroeger toch: wat briefverkeer, een gestolen telefoontje, hartzeer. Maar na een paar maanden ook de vaagheid van de herinnering. Hij had dus krachtig nee gezegd. Maar zij zag er geen graten in en dus volgde een discussie. Ze is al 17 en hij is een brave jongen. Ze kennen haar toch? En hij reageert als een oude zak, die alweer eens moeilijk doet. Die niet mee is met zijn tijd en van een mug een olifant maakt.

Hij wil weten wat de statistieken zeggen over de eerste keer seks. Waarop we het hebben over wat dat nu eigenlijk betekent. Zoenen, strelen, verkennen, elkaar bevredigen, met of zonder penetratie. En dat seks toch al die dingen zijn. En dat als we het reduceren tot penetratie, dat misschien toch vooral een wat mannelijk standpunt is. Maar als hij het toch wil weten: de statistieken geven aan dat dat rond 17 à 18 erg gemiddeld is. Ik vraag me wel af wat zijn vrees nu juist is. Hij zou het erg vinden mocht een jongen van haar profiteren. Haar daarna dumpen. Zijn mannen niet te vertrouwen?, voeg ik er vragend aan toe. Uit een verbod leer je niet veel. Misschien kan hij een ander gesprek voeren. Blijven slapen is oké, maar wat er dan gebeurt, moet zij vooral graag willen.

Hij vindt het nog enigszins eng. Wat ik valideer. Het is zijn bezorgdheid als vader. Als man. Zijn beschermingsreflex, een uiting van liefde. Hij knikt instemmend, op zijn gezicht is de ontspanning te lezen die volgt na erkenning. Maar waarom ziet zijn vrouw het dan zo niet? Zij, de zorgzame, liefdevolle moeder, maar daarin dan zo onnadenkend? Haar heftige reactie doet mij vermoeden dat er meer is. Het gaat terug op een verleden waarin je als meisje erg inperkend en autoritair bij de zedige les werd gehouden. Dat kan wel kloppen, beaamt hij. De strenge, autoritaire vaderfiguur. En hij roept dat nu wel op in zijn reactie op de dochter, voeg ik toe. Dat oude beeld van die onbuigzame vader, haar verzet, hun front.

Het blijft even stil, zoals wel vaker als een inzicht zich aandient. Waarop ik toevoeg dat het over veel meer gaat dan seks, wanneer en hoe, of en als. Dat als hij haar zegt dat het oké is, nadat zij het gevraagd heeft, hij haar het gevoel geeft haar te vertrouwen in haar keuze. En dat maakt ons sterk, bij het maken van keuzes, het voelen van grenzen, het zoeken van onze weg. Hij volgt, al is er ook nog de weerstand. Hij wil het een kans geven, zegt hij afrondend. Maar hij kijkt er nog niet naar uit, naar die eerste nacht.