Vraag het aan Rika: "Mijn enige zoon wil trouwen zonder familie erbij"

Luisteraar Frieda voelt zich afgewezen. Haar enige zoon wil binnenkort trouwen met zijn Spaanse vriendin, maar hij wil dat zeer kleinschalig doen.

“Het gaat heel goed tussen hen" schrijft ze. "Hij is ondertussen verhuisd naar Madrid en heeft er werk gevonden. Ze willen graag kinderen, wat ik fantastisch vind, en om die reden gaan ze ook trouwen. Maar ze willen dat zo bescheiden mogelijk doen: onder hen beiden, zonder familie, omdat ze het zien als iets administratiefs. Later willen ze zowel in Spanje als in België een feest geven voor familie en vrienden.”

Mijn zoon wil trouwen zonder familie erbij. Hij ziet het als iets administratiefs.

Frieda voedde haar zoon alleen op. Ze is blij dat hij zijn weg gevonden heeft en de dingen doet waar hij zich goed bij voelt. “Maar tegelijkertijd voel ik een enorm verdriet bij dit alles. Hij is mijn enige kind, en ik had zo graag deel uitgemaakt van dit verhaal.”

“Zijn vriendin nodigt haar ouders ook niet uit, dus ik hoef me niet opzij geschoven te voelen. Ik weet ook dat het 'mijn' probleem is, maar het gevoel is er, en het gaat niet weg. Hoe kan ik daar beter mee omgaan?”

Rika Ponnet: “Frieda zou het beter uitspreken”

“Ik vind het een heel lieve brief” reageert Rika Ponnet. “Frieda lijkt me een lieve vrouw. Ze erkent het als háár probleem. Er zit een gevoel van afwijzing onder, maar ze gaat niet in het slachtofferschap staan.”

“Frieda worstelt niet zozeer met de beslissing die de zoon heeft gemaakt, maar ze lijdt zelf onder een vorm van innerlijke strijd. Haar grootste lijden is dat ze haar eigen verdriet en verlangen afwijst als iets wat niet hoort.”

Misschien beseft de zoon van Frieda ook niet hoe zij zich bij de situatie voelt, zegt Rika. Daarom zou Frieda het beter uitspreken. “Niet zozeer vanuit het gevoel ‘ik wil hier naartoe komen’, maar wel vanuit haar verlangen om erbij te horen, omdat ze familie is. In het Engels noemen ze dat: to belong.”

“Misschien kunnen ze wel een tussenverhaal vinden”

“We zijn het gaan problematiseren dat je uitdrukking geeft aan een bepaald verlangen naar nabijheid” zegt Rika. “Maar het lijkt me prima dat Frieda dat verwoordt naar haar zoon toe. En misschien kunnen ze wel een tussenverhaal vinden. Ze hoeft er niet bij te zijn, maar misschien kan er nadien in heel intieme kring iets gedaan worden, waardoor ze toch het gevoel heeft dat ze voor haar zoon iets anders betekent dan die verre vrienden van de universiteit die ook op dat feest aanwezig zijn.”

“Frieda mag dus absoluut uitspreken wat haar verlangen is, of zeggen wat haar pijn doet” zegt Rika. Ze hoeft niet per se een ja te verwachten, maar mogelijk gaat het koppel bij een volgende gelegenheid zoals een doopviering zélf de conclusie trekken om Frieda erbij te vragen, omdat ze er de vorige keer zo onder leed.

En de zoon dan? “Dit is een evenwichtsoefening”

En wat met de zoon? Heeft hij niet het recht om zijn huwelijk ‘intiem’ te willen houden? Als iets dat ‘van hem alleen’ is? “Dit is een evenwichtsoefening” zegt Rika. In elke relatie, en zeker tussen ouders en kinderen, gaat het wel om een evenwicht vinden tussen autonomie en verbinding zoeken: “Wat doe ik zélf en in welke mate hou ik de verbinding gezond door rekening te houden met de behoeftes en verlangens van de anderen?”

“Het is heel duidelijk dat hij de keuze heeft gemaakt om dit met zijn tweeën te doen, op hun eilandje. En dat is prima, maar besef dat dat mensen kan pijn doen.”

Luister naar deze aflevering van 'Vraag het aan Rika' via Radio 1 Select.
Zin in meer? Ga dan naar het overzicht met alle afleveringen van 'Vraag het aan Rika'.