01 april 2022 Column
Hij wou dat hij het ongedaan kon maken. Dat slippertje op het werk. Hoe hij had gewild dat het geen vechtscheiding werd. Maar dat zij altijd stilzwijgend de mening van haar ouders volgde, heeft een grotere rol gespeeld dan hij besefte. Relatie-expert Rika Ponnet deelt verhalen uit haar praktijk. “Haar uitschuivers zijn voor mij nog altijd geen excuus voor mijn uitschuiver.”
Column voor Het Nieuwsblad
Hij wou dat hij het ongedaan kon maken. Uitwissen. Er nooit aan toegegeven had. Tien jaar geleden is het. De uitschuiver, in een voor de rest vlekkeloos parcours. Het slippertje, een passioneel contact op het werk. Hij biechtte het op, vroeg vergiffenis, maar ze is het hem blijven verwijten, tien jaar lang. Hoe trouweloos hij wel was, hoe typisch mannelijk en macho. Het was volgens haar ook de reden van de scheiding, die ze eenzijdig afkondigde. Hij had direct door dat er geen weg terug was, ze de sloop al veel eerder, achter gesloten deuren, tussen de coulissen, had ingezet.
Hij had er alles aan gedaan om het niet te laten escaleren, omdat het contact met de kinderen hem zo heilig was. Geen vechtscheiding, want daarvan kende hij de gevolgen: de levenslange oorlog tussen zijn gescheiden ouders. Ik geef terloops aan dat blijven vechten ook een manier van blijvend connecteren is. De verwachting dat de andere op zijn minst zal deelnemen aan het gevecht. Samen strijden zonder samen te zijn. Zijn toegevingen spoorden met zijn angst voor verlies. Hij had gehoopt dat het tot een soort van anders vasthouden zou leiden. Het gezin in stand houden door haar haar zin te geven. Het draaide anders uit. De buit was binnen en hij werd vooral genegeerd.
We hebben het over wat vooraf ging, de meer dan veertig jaar. Hij heeft het over zijn alom aanwezige schoonouders. Geldadel van de rijkste en ergste soort. De schone, dure schijn, de overtuiging dat met geld alles, echt alles, te koop is, en dat ze vanuit die overtuiging ook handelen. Luisteren, doen wat de familie vindt, of geschrapt worden, gecanceld. Hij heeft het over de ontelbare keren dat hun belangen als koppel, zijn welzijn als partner, tegenover dat van de schoonfamilie stonden en zij dan altijd stilzwijgend de mening van haar gezin van oorsprong volgde. Hij had zich eenzaam, alleen, altijd alleenstaand gevoeld. En dan die domme uitschuiver. Hij was er zeker van dat zij hem nooit ontrouw was geweest. Dat had ze er ook dik ingewreven.
Nooit. Ik suggereer dat ze hem ontelbare keren heeft bedrogen, waarop hij verbaasd reageert. Ik heb het met hem over de nesten waarin we leven. Het eerste nest, bij onze ouders. Het tweede nest dat we zelf bouwen, met onze kinderen, die op hun beurt nesten bouwen. Dat samen een nest bouwen betekent dat je het nest waarin je opgroeide moet verlaten.
Omdat je nooit in twee nesten kan leven, dat zorgt voor immense spanning en tegenstrijdige belangen. In woord had ze voor een nest met hem gekozen, maar in daden bleef ze toch leven in haar eerste nest. En elke keer dat ze koos voor hen, ten koste van hem, had ze hun gezamenlijke nest ondermijnd. Telkens opnieuw uitschuivers die de band tussen hen aantastten. Hij begrijpt nu beter zijn eenzaamheid. Het lege nest waarin hij telkens opnieuw achterbleef.
Hij vult zelf aan dat haar uitschuivers voor hem toch geen excuus zijn voor zijn uitschuiver, dat dit helemaal zijn verantwoordelijkheid blijft. Ik geef aan hoe waardevol het is om de verantwoordelijkheid op te nemen voor wat jouw deel in een verhaal is. Maar het zou hem meer helpen als hij het niet omschrijft als uitschuivers. In haar geval gaat het over angst voor verlating, voor het breken met een ouderlijke klem, in zijn geval over verlangen naar erkenning, geborgenheid … Over graag gezien worden.