Afwijzing

Ze is kwaad, razend. Een mail doorspekt met uitroeptekens, hoofdletters, beschuldigingen. Ik deug niet, de dates deugen niet. Ze voelt zich niet gehoord, niet gerespecteerd. Bedrogen, vernederd, gekleineerd. Een begripvol antwoord, een aantal ‘rationele’ weerleggingen van mijn kant zorgen voor olie op het vuur. Ze wil geen antwoord van mij, wordt alleen maar bozer. Ze wil dat ik onderga, dat ik haar pijn en machteloosheid voel. Ik weet na 30 jaar dat het deel is van mensen begeleiden in een datingtraject. Omdat daten vaker gaat over afwijzing dan over verbinding. Over het verlangen om als liefdeswaardig bevestigd te worden, wat in een rijper leven al flink wat averij opliep. En net die blauwe plekken worden telkens opnieuw aangeraakt als er weer eens een date niet beantwoordt aan het gedroomde.

Een diepe pijn waarin zelftwijfel de bovenhand heeft: ik ben het niet waard. Te onooglijk, onaantrekkelijk, grijs. Die twijfel is zo moordend dat alleen afsplitsen kan. Want dan blijft de ‘ik’ intact en is de oorzaak van deze ellende de buitenwereld. De datingapps- en bureaus die niet deugen, de relatiemarkt die niet deugt. Maar ook: de andere die niet voldoet, die we afwijzen om ons van onze afwijspijn te verlossen. Omdat we ons graag sterk willen voelen, vrij van pijn, en dat kan alleen door de andere kleiner te maken, te kleineren. Letterlijk te klein maken, te onbenullig, niet succesvol genoeg. Dan is daten een oefening geworden in afwijzen en omgaan met afwijzing. Door te vermijden, te projecteren, de lat hoog te leggen, absurde overtuigingen te koesteren. Waardoor iemand uit pakweg Gent nooit een geschikte partner kan zijn. Iemand klein of kalend, nooit de juiste man. Iemand van dezelfde leeftijd, nooit een aantrekkelijke vrouw. En soms gaat het nog dieper. Het gevoel hebben de gedroomde andere te verdienen, er recht op te hebben. En als er een datingkans komt om met een ‘echte’, kleinmenselijke mens te daten, dat ervaren als een krenking. Is dat hoe de andere mij ziet? Ben ik niet ‘meer’ waard? En daaropvolgend de verdrietig makende realisatie dat het gedroomde zich blijvend buiten handbereik bevindt.

Ik trek die dag nogmaals de conclusie. Dat we in dit leven het meeste lijden onder wat we proberen te vermijden. Bij mezelf: het gevoel niet gewaardeerd te worden voor mijn inzet. Bij haar: het gevoel niet gezien te worden in haar waarde. Achter ons scherm blijven zitten bevestigt ons even in ons gelijk, los van de andere. Dat voelt op korte termijn veilig, maar leidt uiteindelijk tot nog meer afstand. Dus antwoord ik haar toch. Dat ik het begrijp, alles wat ze voelt, zonder ‘maar’. Dat ik verder mijn best wil blijven doen. Dat we het risico op afwijzing toch best omarmen. Omdat het maar is wat het is: een ervaring. Dat het goed is om die te delen. Omdat authenticiteit je de kracht geeft om jezelf te valideren. Ja, ik ben goed genoeg. De kracht ook om afwijzing te zien als onlosmakelijk verbonden met ons menselijk verlangen naar liefde.