Blauwe was bestaat niet

Blauwe was bestaat niet! Nee! Niet! Zo dikwijls dat ik het al heb uitgelegd. Er zijn in dit huishouden drie soorten was: witte, bonte en gewone. Ze worden respectievelijk gewassen op 60, 60 en 40 graden, telkens op 1.400 toeren. Bij hoge uitzondering zijn er ook nog kookwas en wolwas. Maar daar moet de Spondeligger zich sowieso niet mee bemoeien. Dit huwelijk is inmiddels 15 jaar aan de gang, compleet met een Miele na het feest, maar tot wasdom zijn wij niet gekomen. De was blijft zorgen voor gedoe.

Altijd, altijd, altijd wil mijn tegenpartij wat anders proberen, aan de knopjes draaien en spelen met de criteria. Nochtans liggen ze vast. Ze staan op een boomdiagram in het washok! Het is een schema met korte richtlijnen, in een verwilderde kalligrafie. Want destijds was mijn geduld ook al op. Een mens zou voor minder kwaad worden. Ik wil helemaal niet discussiëren over de was. Het sop is de vitriool niet waard. Maar intussen gaat het hier al twee paragrafen over vuile was. In De Standaard.

Die krant staat vol columnisten met zinnige meningen over het onderwijs, kindermisbruik, zondebokken, geweld in Oost-Congo en polyamorie, maar hier gaat het over wasgoed, met name blauwe was, een nieuw verzinsel van de Spondeligger. Alsof ik dáár tijd voor heb! Ik was net hard om Dawn French aan het lachen op Instagram, toen de Spondeligger zijn hoofd binnen stak met de woorden: ‘Ik ga de blauwe was draaien. Oké?’ ‘Mmm’, zei ik, zonder te reageren. Tenslotte denk ik altijd dat Rika Ponnet meeleest. Aan de minste bekentenis heeft zij genoeg om een mythe te doorprikken.

Je moet het ook maar willen wezen, de keizerin van drie soorten was. Je graaft je eigen graf, een praalgraf bezet met blinkende doseerdoppen van Persil, Silan en Tandil Colour. Trap er niet in! Een washok is geen territorium dat moet worden verdedigd. Voor je het weet, rijd je door de woonkamer op een roze tank met strijdkreten à la: ‘Dweilen mogen niet met wasverzachter.’ Nee! Nee! Ik zweeg.

Maar goed, ’s mens’ beste lokdoos is zijn eigen ergernis. En een kwartier later liet ik me toch vangen, toen we elkaar kruisten op de keldertrap. ‘Blauwe was bestaat niet’, beet ik naar de Spondeligger. Daarop kwam het argument: ‘Maar waarom deed mijn moeder dan wel de blauwe was!’ Ik kreeg alle kleuren van de regenboog. ‘Laat Poola erbuiten. Dit is ons huishouden. En wij hebben hier geen blauwe was. Het is niet omdat jij overal een blauwe onderbroek wil tussen moffelen dat we ineens blauwe was hebben.’

Het Rikaatje achter mijn oor lachte: ‘Ghighighi, gatekeeper.’ Haar sportieve beentjes bungelden van mijn rechterschouder. Ze deed maar. Ik ging verder. ‘Hoe kom jij in godsnaam bij blauwe was! Blauw is géén beslissend kenmerk. Een blauwe schotelvod en een blauwe blouse hebben niks met elkaar te maken. Je moet de was sorteren naar de graad van vervuiling. Een blouse hoort bij de gewone was. Een vod is bonte was. ‘Inderdaad,’ vulde de Spondeligger aan, ‘bonte en blauwe was’. Prins op een kameel is hij, een blauwe.