WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
10 augustus 2020 Magazine
Je bent vijftig-plus en je wilt een nieuwe liefde in je leven. Omdat je vorige relatie voorbij is, of omdat je de ware nog niet gevonden hebt. Maar hoe vind je die, als je omringd wordt door tevreden stellen en je hebt geen zin om een avondcursus Spaans te gaan volgen? En zijn er eigenlijk nog fijne mannen die vrij zijn?
Libelle - Tekst: Anne Davis
Ann had een tijd een relatie waarin ze erg gelukkig was. “Maar hij wilde zich niet binden en op de lange duur verlangde ik méér. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan. Ik heb mijn leven weer opgebouwd, maar toen ik 53 werd, was ik klaar voor een nieuwe liefde. Alleen had ik het gevoel dat ik nooit een leuke man tegenkwam. Je ziet ze nergens in het theater of de cinema, of op feestjes bij andere koppels. Het is alsof ze zich wegsteken! Alleenstaande vrouwen gaan ook vaak op stap met vriendinnen, en dan krijgt je een soort explosie aan single vrouwen – heel zelfstandige vrouwen - voor een klein clubje mannen. Met online daten heb ik geen goede ervaringen gehad. De mannen die ik ontmoette, waren vaak nog getrouwd, of ze vertelden de hele avond over hun ex. Of mijn date had een alcoholprobleem, of hij had geldzorgen en vergat te zeggen dat hij zijn portefeuille niet bij zich had maar hij had wel vreselijke honger. Iemand wilde contact houden omdat hij het zo leuk babbelen vond, om daarna een resem foto’s van lichaamsdelen door te sturen...
Wij alleenstaande vijftigplusvrouwen hebben allemaal onze rugzak, we zijn op onze hoede en we weten zeker wat we willen of niet willen. Tenminste, dat dacht ik. Maar terwijl ik in het begin gezegd zou hebben: ‘Ik wil een grote man met donker haar die ik kan vertrouwen en die met me wil samenwonen’, denk ik er nu anders over. Ik weet dat ik niet dag in dag uit zou willen samenleven met een man, omdat mijn vriendinnen en de tijd om te doen wat ik graag doe erg belangrijk zijn. Ik geef de dingen niet zomaar op die me de afgelopen jaren staande hebben gehouden. Een grote man met donker haar hoef ik niet meer; ik ga nu liever op mijn gevoel af. Wat ik intussen wél ondervonden heb: ook als je wat ouder bent, kan je nog smoorverliefd worden, zomaar ineens. Of we nog lang en gelukkig zullen leven, dat zien we later wel.”
Martine was 47 toen ze uit haar huwelijk stapte en apart ging wonen met haar dochters. “Ik had een goede job, na de verkoop van ons huis konden we allebei iets kleiners kopen en ik had het best naar mijn zin. Maar na een paar jaar begon het te kriebelen: ik verlangde naar iemand met wie ik naar een tentoonstelling kon, of die gewoon naast me zat op de bank. Dus ik meldde me aan bij een datingsite. Dan moet je een profiel aanmaken, en je denkt: wat zet ik erop? Dat ik van kunst hou, en dat ik twee tienerdochters heb? En hoe flatterend mag die foto zijn, zodat ik in het echt niet té hard tegenval?
In het begin kreeg ik alleen berichten van mannen die ik niet zag zitten. Toen kwam Sander. Net zo oud als ik, met dezelfde interesses, en toen we begonnen chatten, klikte het meteen. Ons eerste afspraakje was in een museum, de week erop gingen we uit eten; het voelde goed. We hadden bijna elke dag contact, en uiteindelijk besloten we dat we voor ons derde afspraakje naar een optreden in een andere stad zouden gaan, waar we zouden blijven logeren. Wat impliceerde dat we seks zouden hebben. Mijn lichaam verlangde er ook echt naar om aangeraakt te worden. Huidhonger, noemen ze dat. Het optreden was geslaagd, de seks was oké, maar een mens kan niet alles hebben.
Waar ik moeite mee had, was dat Sander niet eerlijk was. Eerst zei hij dat hij gescheiden was, later bleek dat zijn vrouw en hij uit elkaar waren, maar niet officieel. Weer later hoorde ik dat hij twee kinderen had. Ik had het gehad met Sander, en met datingsites. Liever alleen dan teleurgesteld.
Maar na een paar maanden dacht ik: misschien moet je het toch nog eens proberen. Ik ging weer op de site, en na een paar afspraakjes die tot niets leidden, ontmoette ik Bernard, een muzikant , en ik werd stapelverliefd op hem. We konden uren praten en ik ging naar al zijn concerten; ik wist dat ik mijn soulmate had gevonden. Hij ook, zei hij. Ik voelde zo’n sterke connectie met die man, en hij vertelde me dingen over zichzelf, en over zijn verleden, die me ervan overtuigden dat dit écht was.
Toen, op een dag, verdween hij. Hij reageerde niet meer op mijn berichtjes, al zag ik dat hij ze wel las. Anders had ik gegarandeerd alle ziekenhuizen afgebeld, zo overtuigd was ik van onze liefde. ‘Ghosting’, noemen ze dat, weet ik nu, en het wordt wel vaker gedaan: zomaar uit iemands leven verdwijnen. Op internet kon ik volgen waar hij speelde, in de weken erna, en één keer stond ik op het punt om naar een concert van hem te gaan. Ik heb het niet gedaan. Maar ik denk niet dat mensen beseffen wat ze een ander aandoen, door zomaar ineens op te houden met het contact. Je blijft maar denken: wat heb ik verkeerd gedaan, je overloopt elke minuut dat je samen was en je zelfvertrouwen zakt tot onder nul. Ik voelde me een volslagen mislukkeling.
Ik heb nog een paar afspraakjes gehad, met mannen die best aardig waren, maar ik heb Bernard nooit uit mijn hoofd kunnen zetten. Intussen heb ik wél weer contact met Sander, die nu gescheiden is, en we doen leuke dingen samen. We zeggen wel eens: als we 65 zijn en we hebben nog de ware niet gevonden, dan gaan we samen ergens wonen. Maar ik als Bernard me dan alsnog zou contacteren, was ik meteen vertrokken.
Misschien is het zo moeilijk om nog iemand te vinden omdat ik andere verlangens heb. Als je jong bent, kies je een man die de vader van je kinderen zou kunnen worden, met wie je een huis kunt kopen en die voor je kan zorgen. Ik heb al kinderen, ik heb een huis, ik kan voor mezelf zorgen. Wat ik zoek, is een soulmate. En ik heb het gevoel dat veel mannen beter zijn in kostwinner en vader zijn, dan als soulmate.”
Helena vond een nieuwe liefde toen ze een prille zestigster was. “Ik was 57 toen mijn partner zei dat hij een nieuw leven wilde beginnen – zonder mij. Ik was er kapot van. We hadden samen een zoon en ik dacht dat we een goede relatie hadden. Niet dus. Hij vertrok, en ik bleef verslagen achter. Ik viel kilo’s af, werd ’s nachts wakker met een bonzend hart en had het vreselijke gevoel dat ik de rest van mijn leven alleen zou blijven. Al mijn zelfvertrouwen was weg.
Ook je sociale leven verandert als je alleen bent. Je wordt niet meer op etentjes met koppels gevraagd, omdat je het getal oneven maakt. Of je wordt wél gevraagd en heel per ongeluk naast een vrijgezel gezet die je absoluut niet ziet zitten.
Uiteindelijk ben ik naar een relatiebureau gestapt, omdat ik niet mijn leven lang alleen wilde blijven. Zo ontmoette ik een gescheiden man bij wie ik meteen vlinders in mijn buik voelde. Het klikte zo goed dat we na een paar maanden al wisten dat we samen verder wilden. Misschien beslis je dat sneller als je ouder bent, omdat je niet zoveel tijd meer te verliezen hebt. Maar er was één probleem: ons seksleven. Ik was de menopauze voorbij en al was ik dol op mijn nieuwe vriend, mijn lichaam had minder zin in hem dan ik. En hij was aan de hartpillen en was ook niet meer zo spontaan opgewonden te krijgen. Maar ja, seks hoort toch bij een relatie? Na eindeloos geklungel met glijmiddelen, Viagra en kilo’s antibiotica omdat ik telkens een blaasontsteking kreeg, hebben we een lang, goed gesprek gehad. Waarin we beslisten dat seks niet absoluut nodig was om een heel intieme relatie te hebben. We knuffelen, we houden van elkaar en nu de stress eraf is, bloeit de liefde des te meer. Ik voel me dichter bij hem staan dan ooit in mijn eerste huwelijk het geval was.”
Rika Ponnet is relatietherapeute en heeft een bureau voor relatiebemiddeling. Daar ziet ze regelmatig singles van vijftigplus die op zoek zijn naar een levenspartner.
Waarom is het zo moeilijk een nieuwe liefde te ontmoeten als je vijftigplus bent?
"In de eerste plaats mag je niet vergeten dat vrouwen ouder worden dan mannen, en dat er dus minder mannen zijn in die leeftijdscategorie. Ik denk ook dat vrouwen vaak nog romantische hoge verwachtingen hebben, ze blijven dromen van een prins. Vrouwen willen vaak een diepere verbinding ervaren, over emoties praten, gevoelens delen… terwijl mannen daar minder behoefte aan hebben. Als jongere vrouwen een partner kiezen, speelt het feit dat ze graag moeder willen worden een rol. Ze kiezen vanuit die drang – of vanuit angst om over te schieten - een man die die ambities kan waarmaken. Op latere leeftijd komt de kwaliteit van de relatie centraal te staan. De vraag is dan: maken we elkaars leven beter? Ook de angst om alleen ouder te worden speelt mee. Je wordt kwetsbaarder, lichamelijk en mentaal, en dan is het fijn om samen de moeilijke dingen te delen."
En waarom zijn zoveel vrouwen onzeker?
“Vrouwen kijken naar zichzelf door de ogen van een ander en ze zijn heel hard. We leven in een cultuur waarin strak en rimpelloos en jeugdig belangrijk zijn. Maar als je naar jezelf kijkt en in je hoofd zit het beeld van zo’n celebrity die helemaal verbouw is, dan vergelijk je jezelf met iemand die geen normale vrouw is. Als je open staat voor een relatie, stel je je sowieso kwetsbaar op; je loopt immers kans op een afwijzing. Mensen in die leeftijdsgroep hebben ook al het een en ander meegemaakt, ze zijn gescheiden, hebben iemand verloren, en dan hebben ze soms onterecht het gevoel dat ze gefaald hebben.
Hoe belangrijk is seks in zo’n latere relatie?
In mijn ervaring blijft seks voor beide partijen heel belangrijk. Vrouwen worden ook echt geen dode mus na de menopauze, er zijn er genoeg die zich dan juist vrijer voelen en een enorme seksdrive hebben. Bij mannen van die leeftijd speelt de onzekerheid soms een rol. Er is kans dat het niet allemaal vanzelf gaat, en vrouwen knappen soms af op de manier waarop mannen daarmee omgaan. Je kunt het ook op een andere manier fijn hebben, maar als de man zich op basis van erectieproblemen terugtrekt, wordt het problematisch. We blijven seksuele wezens tot aan de dood, maar we vullen dat op elke leeftijd anders in. Er zijn zoveel manieren om intimiteit te vinden, dat zie je in het verhaal van Helena. Dat is misschien het mooiste aan die leeftijd: dat mensen in staat zijn om de dingen die zo belangrijk leken, te laten voor wat ze zijn. We nemen een heel leven lang afscheid van allerlei dingen, en het is een troost als je een manier vindt om daar goed mee om te gaan.
Worden we te veeleisend als we ouder worden?
Natuurlijk mag en moet je verwachtingen hebben, maar met donker haar en een meter tachtig worden je behoeften niet ingevuld. Als je je openstelt, komt er misschien toch nog een rijkdom aan mogelijkheden op je pad. Dat is beter dan denken dat er geen leuke mannen zijn of dat ze alleen maar een jonge vrouw willen, want dat is niet waar. Zulke mannen zijn er wel, maar als je vijftig bent, wees dan blij dat je niet met zo’n man hoeft te leven.
Welke verwachtingen zijn dan wél reëel?
Leven vanuit je verlangen is belangrijk. Probeer zicht te krijgen op wat die verlangens zijn. Wat zijn je behoeftes in een relatie, wat maakt je gelukkig op een dieper niveau? Meestal draait het om erkenning, geborgenheid, jezelf kunnen zijn. Kijk dan van daaruit met wie je dat kan waarmaken. Waarom willen al die vrouwen een grote man? Omdat ze zich geborgen willen voelen, en de metafoor voor geborgenheid is dan dat grote lichaam. Ik vraag soms aan vrouwen of ze vriendinnen hebben, bij wie ze zich geborgen voelen, en of dat dan allemaal grote stevige vrouwen zijn. Dan moeten ze toegeven dat een gewoon lichaam ook geborgenheid kan geven. Veel vrouwen willen ook een man met een diploma. Maar op die leeftijd zijn dingen als maturiteit, de manier waarop je je ontplooid hebt, wat je meegemaakt hebt en hoe je daarmee bent omgegaan veel belangrijker dan een diploma dat zo’n man ooit gehaald heeft. Dus durf die beelden loslaten en sta open.
Wat raad jij vijftigplussers aan die een nieuwe liefde willen vinden?
Online daten heeft zijn beperkingen, maar het blijft een kanaal dat je veel kansen geeft op nieuwe contacten. Dus zeg niet meteen: het interesseert me niet, ik vind het niet veilig. Heb het zelfvertrouwen en het vertrouwen in de anderen om dat pad te bewandelen. Natuurlijk zitten er vreemde vogels bij, maar je vindt er ook fijne contacten. Relatiebureaus gebruiken de klassiekere manier, en dat werkt ook, maar ik ben de eerste om te zeggen: combineer de mogelijkheden, maximaliseer je kansen. Kom uit je comfortzone, en er gaat een wereld voor je open.