WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
09 juni 2023 Column
Ze is 35 en kwaad. Gefrustreerd. Ze volgde alle regels om 'juist' te daten, maar heeft na vijf jaar nog steeds niemand gevonden. Geen enkele man die haar meeneemt op passionele golven, die haar vervoert en emotioneert. En dus overweegt ze de volgorde van haar droom om te draaien. Eerst het kind, dan pas de man.
Column voor Het Nieuwsblad
Ze ervaart het als een burn-out en vooral een bore-out. 5 jaar daten. Ze is ook boos. Op mij. Omdat ook de dates via mij nog geen succes waren. Op het leven dat anderen geeft wat zij verlangt en niet krijgt. Een geladen lichaam, vol van spanning en kwaadheid. Maar ook. Elke frustratie die ze uit omrand door pijn, verdriet. Ik laat haar razen, omdat dit is wat zij nu nodig heeft. Iemand die haar frustraties verdraagt, zich niet verdedigt, het niet bij haar legt. Want dat laatste doet ze waarschijnlijk al lang. Als het stil is en ze de stem in haar hoofd kan horen. Dat ze de 35 nadert. Dat ze nergens staat. Wat als ze hem niet tegen komt? En wat met kinderen? Het gedroomde gezin. Het plaatje van iedereen. Niet bij haar. Gefaald. Mislukt. Ze stelt zich echt wel open, zegt ze. Op al die dates. En ze volgt ook alle adviezen. Meer dan eens afspreken, ook als ze het niet voelt. Omdat het nog kan komen. Voorbij het uiterlijk kijken. De kleine afknappers. Maar ze moet toch iets voelen? En het stopt toch als dat gevoel er na vier, vijf, zes afspraken niet is. Te saaie mannen. Geen passie. Geen gedeelde waarden en normen. Te gierig. Te kaal. Te klein. Te rigide. Te afgemeten. Te stijf. Niet geborgen. Niet warm. Geen lichaam om in te schuilen en te bekomen van al haar levensstress.
Ze rekent er niet meer op, het plan A. De man en dan het kind. De verwachting maakte haar diep ongelukkig. En het werd bij elke verjaardag erger. Bij elk huwelijk, elke geboorte in haar omgeving. Opnieuw wordt ze heftig, in haar lichaamstaal en spreken. Mijn “rustig maar” doet haar even zakken. Een diepe zucht. En opnieuw het hoofd. Dat het allemaal al veel beter is nu. Dat de angst voor het grote niets weg is. Dat ze op haar 35ste sowieso begint met een alternatief traject. Het B-plan, een kind zonder man. Dat de wetenschap dat dit kan, rust brengt. Want dat dit haar grootste lijden was. Het gevoel dat het leven aan je voorbij gaat. Terwijl zij net gelooft in passie, avontuur, ontdekken, geprikkeld worden. De wilde, woeste golven die ze als surfster zo graag neemt. En niemand kan verwachten dat ze gaat voor minder. Settle for less . De goede, wat saaie en brave man. De betrouwbare huisvader. De man voor wie ze kiest, omdat de klok tikt. Niet omdat ze het voelt of omdat hij haar meeneemt op de spannende golven van het leven.
Ik vertel over de surfers die ik vaak observeer vanop het veilige strand aan de oceaan in Lanzarote. De plaatsvervangende adrenaline die ik dan ervaar. Maar ook de angst als de golf niet juist ingeschat wordt en plank en surfer in de zee ondergaan. Dat ik het een mooie metafoor voor het leven vind. Je kan de passie en het genot van de perfect genomen golf maar ervaren als je eerst de angst voor al de gedoemde pogingen in de ogen hebt gekeken. Dat zwanger worden binnen een A- of B-plan kan. Gekozen, gecontroleerd. Maar dat je 'een kind krijgen' het best kan omschrijven als to settle for life . Je overgeven aan de onvoorspelbare golven van dit bestaan. Ik merk op dat moment in haar blik dat het een inzicht is dat geen toegang krijgt. “Dat zien we dan wel weer”, concludeert ze. Ze is nu gewoon blij dat het kind kan. Daarna kan ze, zonder die druk, verder uitkijken naar de juiste man. Bij wie ze het voelt. Met wie het klopt. Voor wie ze echt wil gaan. Of ze dan wil stoppen met daten, vraag ik bij het buiten gaan. “Voorlopig niet”, is het antwoord. “Je weet maar nooit, of het A-plan niet alsnog lukt.”