Rode vlaggen

Hij was er deze keer heel alert voor geweest. De 'red flags' bij het daten. Gebrek aan reactie bij de andere. Uitstelgedrag. Verkruimelde aandacht. Alles en dan weer niets. Ze was er echt wel geweest. Constant, stabiel, liefdevol. Hij haalt zijn smartphone boven. Lees maar, zegt hij. Ik mis je. Ik hou van je. Ik wil bij je zijn. Hartjes, zoenen, knuffels. Hij heeft het over zijn aanvankelijke terughoudendheid. Bewust. Niet te snel meegaan in het verhaal. Haar het initiatief laten nemen, tegen zijn natuur in. De beste manier, zo had hij gelezen, om te ontdekken of de interesse gemeend is.

Hij ziet zichzelf als een 'lovebomber' van de goede soort. Een gever, die de andere gelukkig wil maken. Al die liefde in hem die een weg naar buiten zoekt. Hij begrijpt het dan ook niet. Vrouwen hebben het over toxische mannen, maar komt er een goed exemplaar, dan voelen ze het niet, zijn ze er niet klaar voor, weten ze het allemaal niet meer. En het ligt altijd aan hen, niet aan hem. Wat hij al lang niet meer gelooft.

Dus besliste hij het roer om te gooien. De andere over de brug laten komen. De handrem op gedurende de eerste maanden. De eerste keer seks was wat vreemd geweest. Zij had gedronken, was enorm opgewonden. Hij was te snel klaargekomen. Ze was direct in slaap gevallen en ze hadden er niet over gepraat. Het geplande weekend de week erop was toch doorgegaan. Tot zijn opluchting. Zie je wel: er was tijd en ruimte voor imperfectie. En alles zat mee. Zon aan zee, fantastisch hotel, romantisch ontbijt, lange wandelingen. Hij had zich voorgenomen, als het meeviel, er eindelijk voor te gaan. De ring waarnaar ze een paar weken eerder met bewondering had staan kijken, in zijn binnenzak. Ze had verlegen gebloosd, hem direct omgedaan. En bij het afscheid, een knuffel en zoen. Intimiteit zoals ze er voorheen niet was, een gefluisterde “tot snel”. De daaropvolgende dagen radiostilte, die hij niet kon plaatsen.

Eerst was er ongerustheid. Er moest iets zijn. Maar toen hij de broodjeszaak passeerde waar ze werkte, zag hij haar gewoon staan. Toen had hij door dat het aloude scenario zich nog maar eens voltrokken had. En of dat kon. Zij, de 'lovebomber', die zomaar ineens ging 'ghosten'. Wat ik weet over vrouwelijke narcisten?

Hij valt stil. Waarop ik rustig van wal steek. De moeite die ik heb met al die termen. Red flags. Lovebombing. Ghosting. Narcisme. Toxische mannen. De etiketten, de analyses. Waar vooral angst uit spreekt. Angst voor nabijheid, intimiteit. Of beter: angst voor wat de andere doet of ons mogelijk aandoet. En dat angst altijd angst aantrekt. Hij begrijpt het niet. Waarop ik uitleg dat zolang je de andere strategisch benadert, uit angst voor afwijzing, er geen sprake is van emotionele veiligheid. Dat je met twee in angst verbonden bent. Of om het in zijn woorden te zeggen: dat híj nu gestart was als 'ghoster'. Zich vermijdend opgesteld had. Waardoor zij de 'bomber' werd en angstig probeerde de relatie op gang te trekken. Waardoor hij overstag ging, een ring in de aanslag, in zijn vertrouwde rol van 'bomber'. En dat zij zich overdonderd voelde, en 'ghostend' de benen nam.

“Het geraakt dan toch nooit op­gelost”, zucht hij. “Niet zolang je een relatie als stratego benadert”, antwoord ik. Maar ik zeg dat het mij vooral zinvol lijkt om te kijken naar waar het begon. Zijn behoefte om eindeloos te geven. Er dat daar iets is wat onze aandacht vraagt.