WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
02 december 2023 Column Dagblad
Een veilige, harmonieuze relatie wil ze, maar ze kiest onbewust voor extremen: van de man die teveel op haar steunt naar de man die haar naar beneden haalt. Ze groeide op in een gezin dat getekend werd door huiselijke terreur. Ligt daar de oorzaak? Rika ontwart de knoop.
Mijn column voor Het Nieuwsblad
Ze is net gescheiden, een tweede keer. Ze vindt haar partnerkeuze verwarrend. Een eerder online gesprek met een beroemde Australische lifecoach heeft weinig soelaas gebracht. Vijfhonderd euro voor een advies dat niet verder ging dan 'volg je innerlijke stem'. Het geld was niet het probleem, wel de hoop die ze had gehad dat ze het eindelijk zou begrijpen.
Ze vertelt. Over de eerste. Lief, braaf, volgzaam, te. Een echte verademing na de huiselijke terreur uit haar jeugd. De vader die professor was en die ze met mijnheer moesten aanspreken en die haast bepaalde of ademen wel gepermitteerd was. Een onderdanige mama. Bang van haar eigen schaduw en stem.
Die eerste keuze was dus logisch. Maar vier kinderen en een stevige carrière later had ze het gehad. Ze schetst hoe ze werkelijk alles op haar schouders laadde. Inkomen, kinderen, huis, tuin en keuken. En hij vond het evident om een soort van vijfde kind in de rij te zijn. Ze had het waarschijnlijk nooit echt met zoveel woorden gezegd. Hoe haar emmer met frustraties zich langzaam vulde. Waardoor op een dag - ze kwam nog maar eens thuis van een zware werkdag - de emmer overliep. Het huis een chaos, geen eten, zeurende kinderen en hij die gewoon ging tennissen. De uitbarsting die erop volgde, maakte bij haar iets los dat ze niet meer kon onderdrukken. Kwaadheid, afkeer, iets dat elk gevoel dat er ooit was geweest finaal tenietdeed. Waardoor scheiden niet zozeer een keuze was, maar een evidentie. Het zorgde ervoor dat ze van vijf kinderen naar vier kinderen ging, die ze grotendeels alleen grootbracht. De vervolgman scheen van een totaal andere planeet te komen. Geaard, groot en stevig, werelds, financieel alles op een rij. Maar ook jaloers. Op haar carrière. Haar kinderen. Haar band met familie en vrienden. Dat zorgde van bij het begin voor spanningen die evolueerden naar ruzies om te eindigen in escalerende en destructieve conflicten. Waardoor scheiden wel een keuze werd. Omwille van die destructie, ondanks de diepe gevoelens die altijd overeind bleven. En of dat nu liefde was.
Ze vindt het ook allemaal zo ingewikkeld, graag zien en zo. Zo moeilijk. Want nooit rustig, nooit in harmonie, nooit veilig, zoals ze de liefde graag wil ervaren. We hebben het over haar liefdesmodel. Waar ze naar verlangt: bewust, rationeel. Wat ze hanteert: onbewust, emotioneel. Dat laatste speelt de hoofdrol. Tot op vandaag gaat het over haar eerste liefdes, haar ouders. Het emotionele klimaat thuis, dat veel weg heeft van ons echte klimaat: ontspoord, onvoorspelbaar, extreem. Dat man 1 een veilige haven leek, maar uiteindelijk vooral een lege haven bleek. Man 2 haar vaak een gevoel van waarde gaf, maar evengoed, vanuit zijn onzekerheid, haar naar beneden haalde. Haar wilde bezitten, inperken, controleren. En dat afwijzen en aantrekken een heel krachtig afrodisiacum is, maar dat het niet gaat over liefde. Wel over het onvermogen om liefde te doen groeien en bloeien. Ze ziet de evolutie, wat haar voor het eerst in lange tijd toch ook wat hoop geeft. Zeker nu ze zoekende is, en toch ook verlangend. Naar de eindman. En de eindrelatie. Harmonieus, veilig, geborgen.
Als ze mij op het einde van het gesprek betaalt, doet ze dat achteloos. Want het geld, dat is niet het probleem.