Het aanzoek

Ze zijn begin dit jaar gehuwd. “In de rapte”, zegt ze. Niets romantisch. Ook de vraag. Een doordeweekse dag. Dat het toch de beste regeling zou zijn, met een kind. Ze heeft het over twee zwangerschappen die niet gewenst waren. Waarop mijn vraag volgt. Het hoe. De afspraken op dat vlak tussen hen. Er volgt een onduidelijk verhaal over een niet trouw genomen pil. Het condoom, af en toe, maar soms ook niet, zelfs op vruchtbare momenten. En de gedachte was dus dat het niet zo'n vaart zou lopen. Het soort van magisch denken dat risico­gedrag altijd in zich draagt. “Niet bij ons”. De eerste zwangerschap hadden ze afgebroken. Hij was meegegaan, medelevend. Ze had zich nadien leger gevoeld dan ooit tevoren en wist: dit nooit meer. Omdat een volgende keer nog dieper zou snijden en ze dat niet aankon. Maar gedeeld had ze die gevoelens niet. Want ach, een volgende keer, daar waren geen plannen voor. Ze hadden elkaar een tijdje gemeden, sporadische afspraakjes, sporadische intimiteit.

En dan ineens, die tweede zwangerschap. Toen ze zei dat ze het hield, leek hij te bevriezen. Maar hij herpakte zich, sprak over verantwoordelijkheid, erkennen, niet in de steek laten. Ze kon en kan hem niets verwijten. Hij is lief, voorkomend, de best mogelijke papa voor hun inmiddels tweejarige zoontje. Maar er zijn ook de terugkerende twijfels. Of dit het nu is. Waarom ze het niet meer voelt, 'meer' als in: duidelijker, met meer overtuiging. Ze heeft vaak het gevoel als ze samen aan tafel zitten of in bed liggen dat ze vanop de kast, vanuit het gordijn, naar zichzelf en haar leven kijkt. Ze krijgt dan het vervreemdende gevoel er niet bij te horen, er nooit bij te horen. Naar mijn aanvoelen zegt dat niets over haar relatie of de kwaliteit ervan. We staan soms gewoon onszelf in de weg. En dat betekent ook de versperring in ons gevoelsleven. De krachtige overtuiging dat de andere er nooit echt voor ons zal zijn, dat we er uiteindelijk alleen voor staan. En we ons dan ook maar net zo goed preventief kunnen afzonderen. Maar het verlangen naar verbinding legt onvermoede trajecten af en ongewenste zwangerschappen getuigen daar vaak van.

Ik heb het over kinderen die er komen als schakels tussen twee mensen. Maar ook over kinderen als zelfbescherming. Want hij blijft dan omwille van en voor de kinderen, waardoor je zelf uit beeld verdwijnt. De vraag - Zie je mij graag? - is dan niet aan de orde. De vraag - Zou hij voor mij gebleven zijn zonder kinderen? - kan of hoeft niet meer beantwoord te worden. Omdat die vraag zo beangstigend is en je hele bestaansrecht doet wankelen. Ik zie dat ze weet waarover ik het heb. Ze begint ineens over haar moeder. Alleenstaande ­mama. Een papa die meer ging dan kwam. Het devaluerende en negatieve manbeeld, tot op vandaag. Niet te vertrouwen. Egoïsten. Ultiem alleen. Misschien liet ze hem tot op vandaag niet echt toe, de papa van hun zoontje. Terwijl hij toch blijft. Probeert. Trouwt.

Haar 'man'. Dat woord gebruikt ze nooit, beseft ze ineens. Omdat trouwen voor haar toch wat anders is. Ik zeg dat ik snap dat ze snakt naar het grote gebaar. En dat dat nog altijd kan. Een ritueel, waaruit de bewuste keuze voor elkaar spreekt. Het verlamt haar nog op dit ­moment - dat beeld, die gedachte - maar ze wil het laten rijpen. Ze ziet opnieuw de opening, de weg.