13 juli 2022 Column
Ze heeft een lijstje klaar. Met vereisten, waar haar ideale partner aan moet voldoen. Ze weet zeker dat het niets wordt als haar man niet exact bij die omschrijving past. Want de omschrijving is die van haar vader. Haar rots in de branding. Ook al waren er tranen, was er gemis. Relatie-experte Rika Ponnet over papa's en partners, over droombeelden en realiteit.
Column voor Het Nieuwsblad
Ze heeft een lijstje klaar. Met vereisten, waar haar ideale partner aan moet voldoen. Ze weet zeker dat het niets wordt als haar man niet exact bij die omschrijving past. Want de omschrijving is die van haar vader. Haar rots in de branding. Ook al waren er tranen, was er gemis. Relatie-experte Rika Ponnet over papa's en partners, over droombeelden en realiteit.
Ze wil kunnen opkijken naar een man. En bij de datingvoorstellen die ze via mij ontving, was dat onmogelijk. In haar mail volgt een exhaustieve lijst van verwachtingen. Dat gewoon gestudeerd het voor haar niet doet. Ze alleen maar kan opkijken naar mannen die het waarmaken. Vrije beroepers bij voorkeur. Dat groot belangrijk is, en liefst donkerharig. Het gaat verder over merken van kleding, de auto, de reizen, het huis van haar dromen. En ook al heeft ze gestudeerd, zij wil zich inzetten voor het goede verloop van zijn carrière. Een thuis, de kinderen, hun sociaal leven, haar taak, zolang hij maar is zoals zij het zich droomt. Elke andere man kan nooit de juiste of de ware zijn.
Dat weet ze zeker. Wat ik ook vertel over liefde, emotionele connectie, affectie, afstemming ... Hoe weinig die lijst van kenmerken er volgens mij toe doet. Ze voelt zich afgewezen en onbegrepen, merk ik in haar volgende mail. Ik besluit te bellen, vanuit de erkenning dat mijn reactie niet de meest verbindende was. Mijn irritatie bij een dergelijke berg van clichés. Dat ik naar alle waarschijnlijkheid de onderliggende behoefte heb gemist. Tijdens dat gesprek vloeien er hoorbaar tranen. Ik hoor gesnik, het lijkt wel een vorm van oerpaniek. Dat ze hem nooit zal vinden: de man, zoals haar
vader was en ís. Haar rots in de branding: succesvol, zakelijk, performant, heeft op alles een antwoord. En zij, zijn prinses, tot op vandaag.
Niet dat ze hem vaak zag of ziet, maar dat hoeft ook niet bij de man van haar leven. Want vergt geslaagd zijn nu eenmaal niet dat soort van opofferingen? Maar als hij er was, die paar momenten elke maand, was hij fantastisch. En dan kreeg zij alle, onverdeelde aandacht. Op zijn schoot, tot op vandaag. En toen ze kleiner was ook in de lucht, dat kon hij zo goed. Hij, de sterke en zelfverzekerde waarop ze altijd kon en kan leunen. Of het daarmee dan lukte, met dat leunen voor een paar uur per maand, vindt ze een moeilijke vraag. Meer tranen. Dat er heel veel gemis was, maar dat volgens haar de prijs is die je betaalt om met zo iemand samen te zijn. Ik heb het over ideaalbeelden en hoe ik begrijp dat we die koesteren, omdat ze ons even laten vertoeven in een wereld zoals we die graag zouden willen.
Waar papa's en partners er zijn en er staan wanneer en op de manier dat we het nodig hebben. Dat het liefdevol is als een vader of partner ons dat gevoel geeft. Maar dat niemand altijd kan zijn wat we nodig hebben of de hoofdrol kan spelen in de film die alleen bestaat in ons hoofd. Ontgoocheling, pijn, afwezigheid en frustratie maken deel uit van elke relatie, ook die met onze vaders. Maar die kanten zien we misschien enkel als er paradoxaal genoeg in tijd en ruimte beschikbaarheid is. De vader die nors is, zich terugtrekt, boos wordt, zijn haar verliest, het even niet meer ziet zitten, ons te streng toespreekt, op ons hart trapt. Omdat vaders mensen zijn. En partners ook. Omdat het meest liefdevolle wat een vader kan doen: ons confronteren met al die aspecten van wie hij is.
Omdat de man(nen) die hem opvolgen in het leven van zijn dochter dan ook gewoon zichzelf kunnen zijn. Ze begrijpt wat ik zeg. Maar of ik toch rekening kan houden met het lijstje dat ze doorgaf.