Zo mooi, zo blond

Ik ruik haar nog voor ze mijn praktijkruimte binnenkomt. Een wolk van Chanel 5 die sterker opzet wanneer ze haar schouderlang, golvend haar in beweging zet. Ze is al even opvallend gekleed. Hoge laarsjes, een rood mantelpakje, discrete juwelen. En nagels. Lang, dieprood, stuk voor stuk perfecte kunstwerkjes. Ze vertelt, met veel handgebaren. Over haar twee voorbije relaties. Een huwelijk met een succesvolle bouwpromotor. Alle clichés. De villa in Latem, het immer groene gazon, huispersoneel, verre reizen, exclusief eten. Het gezelschap. Altijd klinkende namen. Kledingbudgetten ruim voorbij het jaarinkomen van gemiddelde mensen. Maar het was geen gouden kooi. Hij liet haar vrij, om te gaan en te staan. Ze praatten, deden veel samen, maar een gevoels­connectie ervoer ze nooit.

Ze dacht een tijdje dat ze was zoals haar moeder. Een aanleg voor depressiviteit. Een extreme focus op lijf en leden, de buitenkant, wat de mensen denken. Boodschappen die er van jongs af aan voor zorgden dat alleen de beste zijn aanvaardbaar is. Al de rest staat gelijk met falen. En dan was er nog de competitie met haar tweelingzus, tot op vandaag. Niet identiek. Want de andere mooier, slanker, slimmer, geslaagder.

Hoe de gesprekken met haar toenmalige psycholoog duidelijk maakten dat ze niet depressief was, maar gewoon eenzaam. En dat de extreme luxe die eenzaamheid alleen maar versterkte. Omdat nogal wat vrienden van weleer hadden afgehaakt. En wie gebleven was, een handvol, haar niet begreep. Wat had zij immers te klagen. Hun leven. Leningen, te dure gasrekeningen, het geploeter van pampers en papjes, onderbroken nachten, slecht in en bij elkaar passende Ikea-meubels.

Ze probeerde het vaak, met hem, om tot die connectie te komen. Gesprekken tijdens de vakanties met twee, de etentjes, 's avonds in bed. Maar nooit geraakte ze echt binnen. Tot ze doorhad dat er waarschijnlijk geen binnen was? Ik antwoord dat die er altijd is, maar het bij sommigen ontoegankelijk, nooit te betreden terrein is. Ze valt even stil.

Ze weet nu dat een connectie wél kan. Dankzij de eindman. De man met wie ze het leven wou leiden. Echte gesprekken. Warmte. Authenticiteit. Zijn slordige bos krullen. Zijn talent als timmerman. Zijn onverschilligheid tegenover alles wat blinkt. Niet omdat de centen er niet zijn, wel omdat hij weigert mee te gaan in opgelegde smaak. En het toch uitgeraakt was. Omdat hij haar te anders vond. Te tegengesteld. Merken, netheid, schijn en schijnen. En hij er zeker van was dat dit uiteindelijk voor huizenhoge problemen zou zorgen.

Ze had hem proberen te overtuigen. Dat wat ze voor zichzelf deed, geen verwachting was. Maar hij was bij zijn keuze gebleven. Ze snapt het niet. De aantrekking die ze uitoefent op de mannen die ze niet wil. Wegens oppervlakkig, levend in schijn zonder zijn. Opnieuw valt ze stil. Waarop ik aangeef dat ik het gevoel heb dat er in haar een diepe tegenstelling huist. Tussen wat ze graag wil ervaren in het contact met de andere.

Ze vindt het erg moeilijk. Omdat ze het al probeerde, maar ze alleen zo zichzelf graag kan zien. Slank, aangekleed, opgeruimd. En ze ­begrijpt dat het daarop is waarop hij vastliep, haar geliefde. Wat ze beweert te zoeken en wat ze uitdraagt. Ze legt haar handen op tafel. De nagels. Dat ze daarmee wil beginnen. Alleen nog voor gelegenheden. En op al die andere momenten. Gewoon naturel. En ze met het geld dat ze zo uitspaart, wat vaker wil komen praten.