Al 43 en nog steeds onvrijwillig vrijgezel: hoe pak je dat aan?

Nog geen enkele, is zijn antwoord op mijn vraag naar vroegere relaties. Een bittere realiteit nu hij 43 werd. Aan zijn inspanningen ligt het niet. Hij somt een reeks van etablissementen op die hij gedurende jaren trouw frequenteerde. Van Witte Hoeve en Krypton over ’t Pompierke tot het Feest(‘vlees’)paleis in Beervelde. De meeste bestaan niet meer, wat hij spijtig vindt. Het is nu allemaal internet, vervolgt hij. En dat leidt tot niets. Hij probeerde ze allemaal. Altijd met hetzelfde resultaat. Zero, zip. 

De vrouwen zijn er volgens hem niet serieus. Niet gemotiveerd. Veeleisend. Veel te veeleisend. Arrogant en zonder manieren. Het dieptepunt was recent. Afgesproken aan de parking van het station. Ze kwam aangereden, had hem duidelijk aangekeken, maar was gewoon doorgereden. Het gevoel dat hij daarbij kreeg, bracht hem terug naar zijn kindertijd. Het diepe gevoel van schaamte dat hem overviel toen hij uitgelachen werd om zijn kleine gestalte, zijn bril, de kleren die hij droeg. Het gevoel het meest nietige ding op aarde te zijn. 

Het pesten was in zijn puberteit gestopt maar vervangen door iets veel ergers. Genegeerd worden, lucht zijn, nooit ergens bijhoren. Hij haatte de school, de jongens in zijn klas. Hij kan er niet aan doen, soms zoekt hij de ergste op, via Facebook. Een van zijn ergste beulen is recent verongelukt, wat hem als hij heel eerlijk is een vorm van genoegen gaf. Hij vertelt over zijn werk aan de band. Hoe hij daar meepraat met de rest, over veroveringen, neukpartijen, vrouwen vernederen, dingen die er alleen maar in zijn fantasie zijn, maar die hij, door ze zo vaak te vertellen, soms gaat geloven. 

Hij vindt het leven vandaag moeilijk en ingewikkeld. Lijkt boos op alles en iedereen. Het circulatieplan in de stad, te gek voor woorden. De lage-emissiezone, klimaatverandering, een groot opgezet spel, geldklopperij. De prijs van de huizen. De profiterende buitenlanders. Een mens voelt zich nergens nog thuis of op zijn gemak. Terwijl hij zijn frustratielijst afwerkt, lijkt zijn lichaam als van steen: een harde, koude muur. Een schild, weet ik, voor wat hij ervaart als een boze buitenwereld.

Een ik-zijverhaal. En ik bedenk dat zijn uitspuwen van alles en iedereen een reactie is op zijn gevoel uitgespuwd te zijn. Ik keer terug naar zijn contacten met vrouwen. Wat hij graag wil. Dat iemand hem wil en dat ze lief is, luidt het antwoord. Het is in wezen een vraag om acceptatie, maar er spreekt ook diepe wanhoop uit, die ik erken. 

Dat ik hem zie, zijn pijn benoem, rustig en positief bejegen. Dat ik zijn afweer niet weerleg of tegenspreek, zorgt voor vertrouwen. En opening. Om zijn zelfsabotage bespreekbaar te maken. Dat als je wilt dat iemand jou wil, je dat nooit bereikt vanuit openlijke afwijzing en frustratie. Geen vrouw ooit kan of moet compenseren wat anderen hem aandeden. En niets zo onaantrekkelijk is als slachtofferschap. Mijn lot ligt in jouw handen, besluit hij bij het buiten gaan. Waardoor ik nog meer besef: dit wordt een lange weg.