Als een verboden relatie plots mag

Ze hadden elkaar leren kennen in Brazilië, op een congres. Het was gestart als een heel gewoon gesprek tussen twee congresgangers. Ze had lieve, heel lieve ogen, een vleugje bedwelmend parfum. Pure vrouwelijkheid. Ze waren het gesprek in het Engels begonnen, hadden snel door dat ze hun moedertaal deelden. En bleken duizenden kilometers verder weg, in de Kempen, op een boogscheut van elkaar het dagelijkse leven te leiden. 

Dat bleek ook veel lijden te zijn. Haar man kampte al jaren met psychische problemen, een alcoholverslaving. Zijn vrouw leed aan een zeldzame spierziekte. Hij luistert naar haar toewijding, haar engagement. Zij naar dat van hem. Blijven om wat goed geweest was. Belofte van trouw. Waarden en normen. De papa, de mama van de kinderen. Zoiets doe je niet. Herinneringen aan wat een relatie zonder zorg is. 

Hij stelt een avondwandeling voor, langs de kustlijn. Waarop ze ingaat. Krijgt het gekke idee om zijn schoenen uit te trekken en de donkerte van de branding in te lopen. Ze volgt, meisjesachtig enthousiast, een en al lach. Ze bedankt hem later die avond, voor de avond, met een klapzoen en een enthousiast tot morgen. Op dag drie, ze zijn allebei wat tipsy van de champagne die hij trakteert, helpt hij haar bij het openen van haar hotelkamerdeur. Hij staat ineens binnen. Zij suggereert halfslachtig dat hij beter naar zijn kamer gaat, maar valt bijna tegelijkertijd in zijn armen. Ze delen zichzelf die nacht met overgave en oneindig veel tederheid. 

De volgende ochtend spreken ze af dat het hierbij blijft. Het niet kan. Er de vele moetens zijn waaraan ze zich niet kunnen of willen onttrekken. Ze nemen afscheid, keren terug naar hun levens. En ook al hebben ze elkaars gegevens, er volgt een periode van absolute radiostilte. En dan een weerzien, op een volgend congres, ongepland maar wel verlangd. Het worden opnieuw vier geweldige dagen. Zo leven ze een aantal jaren van congres naar congres. Het is op dat moment hun wereld. En wat er zich thuis in de rest van hun leven afspeelt, brengen ze er nooit binnen. Een bubbel vrij van zorgen. 

Covid scheidt hen voor langere tijd. Tot vorig jaar, een tweedaagse opleiding, hier aan zee, waarop ze allebei verschijnen. Intuïtief voelen ze dat er iets veranderd is, los van de tijd. Ze zijn allebei ‘vrij’, alleen, weduwe en weduwnaar. Er volgt een nacht samen, dicht bij elkaar, seks- en woordeloos, maar vol van betekenis. Een afscheid ook, vanaf hier nooit meer. 

Hij begrijpt zichzelf, haar niet. Nu het kan, nu het mag, lijkt het voorbij. Misschien was het geen relatie, oppert hij, een soort illusie. Hij schaamt zich ook wel, hij deelt dit met niemand. Want trouw, dat heeft hij niet waar kunnen maken, voegt hij eraan toe. Als ik aangeef dat deze tweede relatie er misschien net voor zorgde dat hij de eerste vol hield, dat hij trouw kon zijn, en dat bij haar waarschijnlijk ook zo is, zie ik zijn lichaam ontspannen. Hij heeft het nog nooit zo bekeken, twee relaties als communicerende vaten, onlosmakelijk met elkaar verbonden. We ronden af met de conclusie hoe we in het leven, altijd weer, creatief wegen zoeken, om dat leven vol te houden. En hoe bevrijdend het is om alles wat we in de liefde doen door die lens te bekijken.