Altijd nood aan bevestiging, wat doet dat met je relatie?

Hij moet een jaar of tien geweest zijn en won die dag de interscholencross. Bij aankomst had hij zijn vader zien staan aan de zijlijn, pratend en breed lachend. “Hij zag mij niet, dat weet ik zeker. En nadien zei hij dat ik niet te fier moest zijn op mezelf. Het deelnemersveld was immers aan de zwakke kant.” Thuisgekomen had zijn ma wild van enthousiasme een stapel pannenkoeken gebakken. Haar kampioen, had ze gezegd, maar hij werd er niet echt blij van. Zo ging het altijd. Nooit goed of goed genoeg voor hem, perfect en excellerend volgens haar. Het zorgt ervoor dat hij tot op vandaag fundamenteel wantrouwig staat tegenover alles wat aanleunt bij een compliment. En elke suggestie van kritiek als heel pijnlijk binnenkomt. Hij vertrouwt positieve feedback nooit echt, overtuigd als hij is van de verborgen agenda van de andere. Manipulatie noemt hij het. Zo ook met zijn vrouw. Haar bemoedigende woorden als hij nog maar eens neerslachtig is, zich niet erkend of gezien voelt. Zijn zelfkritiek, snoeihard bij momenten, die ze weerlegt. Maar ook: hoe hij zijn dikke buik haat en echt niet gelooft dat ze niet hetzelfde walggevoel heeft als ze die buik ziet. Een zacht kussentje, noemt ze het. Het zorgt ervoor dat hij haar vaak van zich weg duwt. Hij worstelt ermee, voelt dat het op termijn een bom kan zijn onder hun gezamenlijke leven. En hij is bang, dat ze het op een dag zal opgeven. Maar hoe kan hij haar geloven? Hoe kan hij weten of ze de waarheid zegt? Uiting geeft aan wat er in haar leeft? Hij vertelt over het prille begin. Dat hij op slag verliefd werd op haar warme levensvreugde. In haar nabijheid scheen de zon altijd. En op het feit dat die vrouw wat in hem zag, hij, de troosteloze misantroop. Hij beseft dat hij tot op vandaag snakt naar die bevestiging, als een oneindige herhalingslus, maar het ook een niet op te vullen gat lijkt. Ik bevestig de paradox, zijn honger naar erkenning en het wantrouwen als ze er komt. De grote logica die er in schuilt. Zijn lage zelfbeeld dat opgekrikt dient te worden, richting meer gevoelde eigenwaarde. Maar hoe dat lage zelfbeeld er ook voor zorgt dat elke vorm van bevestiging ongeloofwaardig lijkt, niet acceptabel en nog minder plezant. En hoe dit het voor hem vandaag onmogelijk maakt te genieten van de zon in zijn huis en leven. Dat, als we voor ons zelfwaardegevoel volledig afhankelijk zijn van de andere, het nooit ‘goed’ komt. Hij begrijpt de moeilijke weg voor hem. Hoe zelfwaarde start bij hem zelf, bij zelfacceptatie, en het maar van daaruit kan groeien. Door de bevestiging van anderen. Door haar. Ik geef aan dat hij nooit zal weten of al haar complimenten ‘de waarheid’ zijn. Maar ik het gevoel heb dat het te maken heeft met haar inzet om hun leven tot iets aangenaams te maken. En dat je dat toch kan zien als een bijzondere daad van liefde.