“De liefde van je leven? Dat weet je pas op je sterfbed”

Het gaat goed met Tom Boonen en Lore Van de Weyer, ook al zijn ze na twintig jaar geen koppel meer. “Lore is altijd de vrouw van mijn leven geweest en ze is dat wellicht nog altijd. Ik heb twee prachtige dochters met mijn allerbeste vriendin, en we gunnen elkaar alle geluk van de wereld”, zegt Boonen over de breuk. Hij heeft intussen een nieuwe vriendin. Net als Regi Penxten. Die schreeuwde op valentijn zijn liefde voor Kristel van de daken. “Eigenlijk had ik verwacht dat ik veel langer vrijgezel zou zijn. Maar wat doe je in godsnaam als je iemand zoals Kristel tegenkomt? Ik kan de vrouw van mijn leven toch moeilijk laten lopen. Het was intussen ook al twee jaar gedaan met Elke, en alles was netjes en respectvol afgerond.”

De eretitel liefde van mijn leven , geven we die dan te snel? Volgens relatiedeskundige Rika Ponnet pinnen we ons te veel vast op de woorden zelf en zit de echte betekenis in de emo­tionele onderbouwing ervan. “Die uitspraak doen over je ex, kan een signaal zijn van respect. Het is een eerbetoon aan ­iemand met wie je veel hebt ­gedeeld en die van zeer grote waarde is geweest, zoals de moeder of vader van je kinderen”, zegt ze.

“Logisch ook”, vindt relatietherapeute Vanessa Muyldermans. “Als iemand de helft van je leven op elk moment aan je zijde stond, verdwijnt dat niet zomaar als het koppel niet meer hetzelfde voelt.”

Volgens Ponnet kan de uitspraak ook impliceren dat de persoon zich in de toekomst niet meer op dezelfde manier zal verbinden en dat die de voormalige geliefde bedankt. “Als je jaren met iemand hebt samengeleefd, dan heeft die persoon je ook voor een groot stuk gevormd. Dat is het allerbelangrijkste. Elke relatie bepaalt hoe je volgende zal zijn.”

Intense verliefdheid

Een ex die deze mooie woorden over zichzelf te horen krijgt, wordt daardoor echter niet per se naar de zevende hemel gekatapulteerd. Want het kan dan frustrerend en onbegrijpelijk zijn dat ze niet langer samen zijn. “Er blijft wel nog veel liefde over, maar die is niet altijd voldoende om een relatie te hebben. Mogelijk is het leven van beide partners niet meer compatibel en laten ze de liefde liever los in plaats van elkaar ongelukkig te maken of te beperken”, zegt Muyldermans.

En wat als je de ex bent die moet horen hoe je voormalige partner over zijn nieuwe liefde spreekt? “Zeg het gerust aan je ex als je het moeilijk vindt om te horen. Goed dat het werkt en ik ben heel blij voor jou, maar wat waren wij dan? Je mag dat vragen. De ander krijgt dan op zijn minst een kans om te reageren.”

Als de nieuwe vlam van je ex plots tot de liefde van zijn of haar leven wordt gepromoveerd, is het volgens Ponnet ook vaak een uiting van intense, overweldigende verliefdheid, zonder dat het afbreuk doet aan wat is geweest. Al merkt ze op dat je bij leven eigenlijk niet kan achterhalen wie nu echt je grootste liefde is. “Je weet dat pas op je sterfbed, als je liefdesleven is afgesloten.”

Liefdesgeschiedenis

En dan heb je nog het perspectief van de nieuwe partner, die niet weet wat aan te vangen met een lief dat nog vol lof is over een ex. “Je kunt als nieuwe vriend(in) niet verwachten dat je lief het verleden uitwist, want dan heb je een probleem. Als je met iemand begint van rond de veertig of vijftig is de persoon geen onbeschreven blad. Mensen hebben een geschiedenis, die bestaat uit verbindingen met anderen. Je kan trouwens maar beter een goed contact hebben met die ex, want als er kinderen zijn, zal je straks ook mee instaan voor hun opvoeding. Het vergt een vorm van maturiteit om daarmee om te gaan”, aldus Ponnet.

Ze heeft nog een tip voor mensen die geen goed woord hebben voor hun ex. “Als je wat geweest is verkettert, wijs je een heel groot deel van jezelf af. Je hebt ooit voor de relatie gekozen: hoe kun je van een ex dan de duivel of een heks maken? Wie dat doet, zit nog heel hard in kwaadheid. Raak je niet voorbij die eerste woede, dan zal je ­negatieve emoties meedragen naar een volgende relatie. Het is superbelangrijk om daarmee in het reine te komen en elk verhaal te zien als een vorm van zelfontplooiing.”