Een single kerst

Alleenstaande ploetermoeders. Massa's hoogopgeleide vrouwen met een carrière, alles op een rij. Maar dertiger, eenzaam, in al hun verworven autonomie. Op die dure designzetel, dromend van een prins die zich alsnog aanmeldt. En de onwaarschijnlijkheid daarvan. Dat is bij haar het geval. 34, single, maar ook absoluut uitgedatet. Genoeg van de zoveelste niet beschikbare, twijfelende, egocentrische, alleen op oppervlakkigheid beluste Tinder-creatuur. Verbaal is ze wel. En handig met het fileermes.

Ze gaat door. De zekerheden van vroeger, toen trouwen houden was. Zorgde het 'niet in vraag kunnen stellen' er net niet voor dat je beter je best deed? En bij het verkeren: vrouwelijke terughoudendheid en hongerige mannen. Het 'voor wat, hoort wat'-principe. Je geven als er aan de andere kant een 'juiste' prijs werd betaald, als er sprake was van echt engagement, een keuze. En die keuze kan gemaakt worden omdat je kiest voor iets wat waardevol is, zuiver, alleen voor jou. Ze kan zich wel vinden, meer en meer, in het Amerikaans-Republikeinse gedachtegoed. Ethiek. Waarden en normen. Gemeenschap. Sociale controle. Veiligheid en zekerheid. Gezinnen als havens. Echtgenoten als rotsen in de branding. Vrouw van het huis mogen zijn, rust en tijd voor hem, de kinderen en dus ook jezelf. En het respect voor die keuzes, naar elkaar, binnen je gemeenschap. Ze zucht, een diepe zucht, die ik de tijd geef om haar agitatie wat te doen zakken.

Mijn reactie erna. Dat ik het eveneens erg mooie en belangrijke waarden vind. Dat individualiteit, allenigheid, egocentrisme vandaag echt wel wat gemeenschap, samenhorigheid, empathie kunnen gebruiken. Het is opnieuw stil. “Maar?”, zegt ze. “Want die komt er toch”, voegt ze eraan toe. Geen maar, antwoord ik. Toch niet wat de waarden betreft. Wel een wedervraag. Of ze gelooft dat de wereld zo in elkaar zit, goed versus slecht. Of ze denkt dat alle Republikeinen, kerkgangers, klassieke gezinnen, 'ware liefde wacht'-aanhangers, deelgenoot zijn van die ene blijde boodschap, dat ene duidelijke, veilige, zekere en dus gelukkige leven. Haar schouders zakken, er volgt een aarzelende “neen”. En een “uiteraard niet”. Maar ook dat ze het allemaal niet meer weet. Waarop de frustraties komen als dikke tranen op haar wangen.

Ze is het zo beu, het alleen zijn, voor alles alleen instaan, flink zijn en vooral zich flink tonen. Ze had er zo op gehoopt, dit jaar, de kerstboom zetten met twee. En die versieren met de ballen die ze eerder dit jaar erfde van haar oma. De warme familiale verbondenheid die ze daar zo goed gekend had. Lieve oma. Pudding met een koekje. Handgesneden friet. De geur van Carolin. En met kerst kalkoen, kroketten, appels en veenbessen. En onder de boom jaarlijks een nieuwe pyjama en boek. A place to belong.

Dat we er even kunnen blijven, geef ik aan, die plek van troost. Dat ik ze zelf ook goed ken. Het is minutenlang stil. Wij samen, elk onder de boom van onze jeugd. Waarop ze besluit dat ze hem toch maar zal zetten. Al ligt er dit jaar geen man onder. Maar dat er wel twee vriendinnen zijn die graag samen kerst willen vieren. Allenige dertigers, zoals zij. Het wordt kalkoen, kroketten en appels met veenbessen en als toetje vanillevla. En onder de boom voor elk een pyjama en boek. A place to belong.